Liczne jest grono wybitnych mieszkańców Warszawy utrwalonych w Polskim Słowniku Biograficznym. Do osób, które odegrały istotną rolę w dziejach stolicy należą niewątpliwie związani z nią władcy: książę mazowiecki Stanisław, jego siostra, ostatnia przedstawicielka dynastii Piastów mazowieckich Anna Odrowążowa, a zwłaszcza ostatni monarcha Rzeczypospolitej, wbrew tradycji koronowany w Warszawie Stanisław August Poniatowski. 
Ważne funkcje państwowe pełnili Fryderyk Skarbek, literat, historyk, ekonomista, dyrektor Komisji Rządowej i Sprawiedliwości Królestwa Polskiego, oraz Walenty Sobolewski, starosta warszawski, senator i minister sprawiedliwości Królestwa Polskiego. Wśród hierarchów duchownych na uwagę zasługuje pierwszy (i zarazem ostatni) biskup warszawski Józef Miaskowski. Istotną rolę w działaniach zbrojnych w Warszawie lub jej okolicach odegrali: przywódca powstania Kościuszkowskiego w stolicy Jan Kiliński, uczestnik bitwy warszawskiej 1920 r. ksiądz Jan Skorupka oraz dowódca obrony we wrześniu 1939 r. Juliusz Rómmel.
Postacią na poły legendarną jest Krystyna Krehelska, żołnierz AK, poległa w Powstaniu Warszawskim autorka piosenek żołnierskich (z najsłynniejszą „Hej chłopcy, bagnet na broń!”), przed wojną pozująca do pomnika Syreny na Wybrzeżu Kościuszkowskim. Do władz miejskich należeli m.in. czterokrotny burmistrz Starej Warszawy Baltazar Strubicz, prezydenci Sokrat Starynkiewicz, Stanisław Nowodworski, Zygmunt Słomiński, Stefan Starzyński i Marian Spychalski, wiceprezydent i komisarz Cywilnej Obrony Warszawy Jan Pohoski, komendant główny Straży Obywatelskiej Janusz Regulski, współpracownik Starzyńskiego, działacz samorządowy i konspiracyjny Henryk Pawłowicz oraz komisaryczny burmistrz w czasie Powstania Warszawskiego Marceli Porowski.
W historii teatrów zaznaczyli swoją obecność: organizator przedstawień teatralnych Franciszek Ryx, kierownik spraw artystycznych i teatralnych na dworze Stanisława Augusta August Fryderyk Moszyński (jednocześnie m.in. autor projektów gmachu teatru na Krakowskim Przedmieściu i na placu Krasińskich), dyrektor Teatru Narodowego Ludwik Osiński, prezesi Dyrekcji Teatrów Józef Rautenstrauch i Aleksander Rożniecki,
malarz i dekorator teatralny Jan Bogumił Plersch (także współautor dekoracji malarskiej Zamku Królewskiego), aktor
i komediopisarz Feliks Schober (autor popularnej krotochwili „Podróż po Warszawie“), reżyser i inscenizator Leon Schiller oraz aktor i reżyser Ludwik Sempoliński. Tradycję XIX-wiecznych "salonów” podtrzymywała Maria Zofia Sobańska, działaczka społeczna i charytatywna, organizatorka salonu towarzyskiego, w którym bywali m.in. R. Dmowski, S. Wojciechowski, M. Dąbrowska, K. Iłłakowiczówna, J. Iwaszkiewicz, J. Lechoń i K. Wierzyński.
Na polu architektury, urbanistyki i budownictwa działali: Stanisław Kierbedź (budowniczy pierwszego w Warszawie stałego mostu żelaznego na kamiennych podporach), Wenczesław Poniż (współprojektant gmachu "Prudentialu"), Adolf Schuch, Józef Sigalin i Zygmunt Stępiński. Jednym ze słynnych lekarzy epoki staropolskiej był medyk Wojciech Oczko, lekarz nadworny królów Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy. Jako pierwszy osiadły drukarz warszawski znany jest Jan Rossowski. Niemal całą twórczością z Warszawą związany był poeta, satyryk, komediopisarz, felietonista i krytyk literacki Antoni Słonimski.
Działalnością na polu utrwalenia wiedzy o przeszłości Warszawy odznaczyli się warsawianiści Wiktor Teofil Gomulicki, Adam Słomczyński i Franciszek Maksymilian Sobieszczański.
W dziedzinie oświaty ważną rolę odegrał organizator Collegium Nobilium Stanisław Konarski, dyrektor liceum warszawskiego i autor "Słownika języka polskiego" Samuel Bogumił Linde, pedagog i organizator szkół średnich Edward Rontaler, współtwórca Szkoły-Mechaniczno-Technicznej Stanisław Rotwand, a także rektorzy Politechniki Warszawskiej – Antoni Ponikowski (jednocześnie minister, premier i senator RP), Ignacy Radziszewski i Czesław Skotnicki, a także Zygmunt Straszewicz i jego bratanek Stefan Straszewicz, rektor tajnej Politechniki w czasie okupacji niemieckiej.
dr Agnieszka Biedrzycka
Instytut Historii PAN