Wojskowy Instytut Geograficzny (WIG) to polska wojskowa instytucja geograficzno-kartograficzna, utworzona w 1919 roku, organizacyjnie podlegająca szefowi Sztabu Głównego. Początkowo, do 1921 roku, nosił nazwę Instytut Wojskowo-Geograficzny. Głównym zadaniem Instytutu było opracowywanie i wydawanie wojskowych map topograficznych. W 1919 roku struktura organizacyjna Instytutu przedstawiała się następująco: I Sekcja Geodezyjna, II Sekcja Topograficzna, III Sekcja Kartograficzna, IV Sekcja Techniczna oraz V Sekcja Administracyjna. Pierwszym szefem Instytutu był gen. ppor. Wojciech Falewicz (od 18 grudnia 1918 do 19 kwietnia 1919 roku). Kolejnymi szefami WIG byli: płk Jan Morawski, płk Henryk Zemanek, gen. bryg. Bolesław Jaźwiński, płk Józef Kreutzinger, płk Tadeusz Zieleniewski.

W latach 30-tych w jego strukturze funkcjonowały następujące komórki organizacyjne: wydział administracyjny, wydział ogólny, wydział triangulacyjny, wydział topograficzny, wydział opisowy i samodzielny referat fotogrametryczny. 

WIG rozpoczął swoją działalność od standaryzacji i aktualizacji map zaborczych: pruskich, rosyjskich i austrowęgierskich. Mapy te, wydawane w różnych skalach, stanowiły podstawę map w skali 1:100 000. Do 1926 wydano w ten sposób mapy pokrywające 40% kraju.

W 1927 roku Instytut rozpoczął prace nad ujednoliceniem sieci triangulacyjnej i wykonywanie własnych oryginalnych arkuszy w skali 1:100 000. Wydawane one były w tzw. manierze dwubarwnej (elementy topograficzne czarne, warstwice brązowe), niekiedy  poprzez nadruk dodawane były dwa inne kolory. Od 1931 roku mapa ta wydawana była w wersji wielobarwnej, zaliczana do najlepszych map topograficznych na świecie.

W 1931 roku przystąpiono do publikacji mapy taktycznej w wersji czterobarwnej. Do 1939 roku udało się wydać w sumie 482 arkusze. Polskie mapy kartograficzne wydawane przez WIG były bardzo cenione w całej Europie i w podstawowych skalach kopiowane, zarówno przez Niemców, jak i aliantów.

Od 1927 roku WIG wydawał również kwartalnik zatytułowany „Wiadomości Służby Geograficznej”. We wrześniu 1939 roku Instytut został ewakuowany z Warszawy do Lwowa, następnie na Węgry. Tutaj też jego pracownicy zostali internowani.

Jesienią 1939 roku Wojskowy Instytut Geograficzny odtworzony został we Francji, a po agresji niemieckiej na ten kraj przeniesiony do Wielkiej Brytanii, działał w strukturze Polskich Sił Zbrojnych, od 1941 roku w Edynburgu. Tutaj zajmował się przede wszystkim powielaniem map, m.in. dla podziemia w Polsce, opracował i wydał mapę Polski i krajów przyległych w skali 1:1 000 000 oraz 11 planów miast polskich. WIG zakończył swą działalność w 1946 roku wraz z rozwiązaniem Polskich Sił Zbrojnych.

dr hab. prof. Akademii Obrony Narodowej Janusz Zuziak