Musierowicz Arkadiusz Jan (1894–1966), chemik rolny, profesor gleboznawstwa Politechniki we Lwowie i Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW) w Warszawie. Ur. 12 I w Zgierzu, był synem Jana, urzędnika, i Zuzanny z Kuleszów. Po ukończeniu szkoły handlowej w Łodzi studiował w l. 1911–14 chemię w Politechnice we Lwowie, w l. 1914–21 przebywał jako urzędnik w Rosji, a po powrocie ukończył we Lwowie studia chemiczne w r. 1923. W l. 1922–6 pracował jako asystent chemii ogólnej w Politechnice Lwowskiej, a w l. 1926–32 jako adiunkt chemii rolnej i gleboznawstwa. W r. 1926 doktoryzował się z chemii organicznej, potem uzupełnił studia rolnicze na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej. W l. 1929–30 przebywał jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej w Brnie u V. Novaka, w Getyndze u E. Blancka i w Zurychu u G. Wiegnera. W r. 1933 habilitował się we Lwowie na podstawie pracy Adsorpcyjne własności torfów („Roczniki Nauk Roln. i Leśnych” T. 28: 1932) i objął po J. Żółcińskim katedrę chemii rolnej i gleboznawstwa, od r. 1936 jako profesor nadzwycz. Katedrą tą kierował do r. 1944 (w l. 1941–4 w ramach tzw. Fachowych Kursów Rolniczych). M. wykładał równocześnie gleboznawstwo na Oddziale Lasowym i na Wydziale Inżynierii Lądowo-Wodnej, kierował stacją kontroli pasz i nawozów oraz polem doświadczalnym w Dublanach. W r. akad. 1937/8 był dziekanem Wydziału Rolniczo-Lasowego we Lwowie. W l. 1944–5 pracował jako kierownik Wydziału Gleboznawczego Instytutu Żywienia Roślin w Skierniewicach. W l. 1945–66 był kierownikiem katedry gleboznawstwa SGGW w Warszawie, w l. 1947–9 był kierownikiem Wydziału Gleboznawstwa Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach, potem do śmierci działu gleboznawstwa oraz pracowni chemii i fizyki gleb Instytutu Uprawy i Nawożenia Gleby.

M. opublikował ponad 100 prac, w większości gleboznawczych, ale też chemicznych i rolniczych. Dotyczyły one humifikacji materii organicznej, wykorzystania fosforytów, kwasowości gleb, koloidów glebowych, sorbcji gleb, sposobów podnoszenia żyzności gleb. Szczególnie cenne były Materiały do poznania dynamiki gleb Polski („Uprawa Roślin i Nawożenie” 1935 z. 2–3), prace o rędzinach i glebach górskich, a po drugiej wojnie światowej o glebach bielicowych i brunatnych. Decydująca rola przypadła M-owi przy ustalaniu nomenklatury, klasyfikacji i kartowaniu gleb polskich. Za opracowanie mapy gleb Polski otrzymał wraz z współpracownikami w r. 1950 zespołową nagrodę państwową III stopnia, w dwa lata później za swój dorobek w zakresie dynamiki gleb i rozmieszczenia mikroelementów w glebach indywidualną nagrodę państwową III stopnia. Opublikował szereg wartościowych podręczników, jak Nawozy gospodarskie (W. 1947), Nawozy mineralne (W. 1948, cztery razy wznawiane), pierwsze w Polsce Gleboznawstwo ogólne (W. 1956) i Gleboznawstwo szczegółowe (W. 1963, oba kilka razy wznawiane). Stworzył silną szkołę gleboznawców (A. Wondrausch, F. Kuźnicki, K. Konecka, Z. Olszewski). Wielokrotnie reprezentował naukę polską w NRD, RFN, Francji, Związku Radzieckim, Szwajcarii, Holandii, Czechosłowacji, Węgrzech, Austrii i Finlandii. Członek rzeczywisty PAN oraz członek korespondent Akademii Nauk Rolniczych w Moskwie i Tow. Gleboznawczego Niemieckiego w Getyndze, prezes honorowy Polskiego Tow. Gleboznawczego, członek Warszawskiego Tow. Naukowego, Polskiego Tow. Geologicznego, Polskiego Tow. Przyrodników im. Kopernika, przewodniczący Komitetu Gleboznawstwa i Chemii Rolnej PAN, członek rady naukowej przy Min. Rolnictwa, Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa i Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa oraz „Wielkiej Encyklopedii Powszechnej” (PWN), doktor honoris causa Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Warszawie 24 IV 1966.

Z małżeństwa z Anną z Czarnieckich miał synów: Jerzego, chemika, i Andrzeja, chirurga.

Księga pamiątkowa SGGW w Warszawie 1906–1956, W. 1958 s. 578–81 (bibliogr., fot.); – „Nauka Pol.” 1959 nr 3 s. 167–70; „Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” 1949 s. 125–8; „Roczniki Nauk Roln.” S. A T. 93: 1957 z. 2 s. 205–16 (fot.); „Trybuna Ludu” 1966 nr 114; Zesz. Nauk. SGGW 1967 nr 3; „Życie Warsz.” 1966 nr 100–2; – Arch. PAN w W.: Zespół Minerwa.

Stanisław M. Brzozowski