Bernard z Wąbrzeźna (1575–1603), benedyktyn lubiński, ur. tamże z rodziców: burmistrza Pawła Pęcherka i Doroty z Sasinów, miał imię chrzestne Błażej. Od r. 1586 był uczniem jezuitów poznańskich, od r. 1599 nowicjuszem w Lubiniu, w następnym roku złożył śluby zakonne w ręce opata Kiszewskiego, poczem otrzymał święcenia kapłańskie. Umarł w Lubiniu 1 czy 2 VI 1603 jako mistrz nowicjuszów. Spowodu nadzwyczajnych cnót i świątobliwego, pełnego ciężkich umartwień żywota, uważany za świętego i cudotwórcę jeszcze za życia, po śmierci stał się przedmiotem kultu, utrzymującego się po dziś dzień w Lubiniu, Śremie, Grodzisku i i. Pomnik mu wystawił w świątyni lubińskiej Jan Gniński, sufragan poznański 1626 r., a gdy ten zniszczał, nowy okazalszy postawił 1794 opat Kieszkowski. Przygotowania do beatyfikacji rozpoczął z polecenia biskupa Macieja Łubieńskiego oficjał gen. Bajkowski 1629, kontynuował przeor Jacek Zimowicz. 1645 przesłuchiwano świadków w Wąbrzeźnie; po wojnach szwedzkich, w których zaginęło dużo dokumentów i pisanych zeznań świadków, 1686 sufragan poznański Wierzbowski podjął na nowo starania, niebawem na długie lata zaniechane. Po kasacie w XIX w. zaginęły liczne wota i znaczna suma, złożona na koszty procesu beatyfikacyjnego. Ponowne starania rozpoczęto obecnie.
Chwaliszewski A. ks., Żywot i cuda wiel. sługi Bożego O. Bernarda z Wąbrzeźna, P. 1881; Stańczewski J„ Żywot i cuda świątobl. sługi Bożego Bernarda z Wąbrzeźna, Wąbrzeźno 1929.
Ks. Alfons Mańkowski