Kasprowicz Bolesław Michał (1859–1943), przemysłowiec, działacz gospodarczy i społeczny. Ur. w Czempinie (pow. Kościan) 29 IX, syn Dionizego i Salomei z Kuczyńskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej i otrzymaniu edukacji domowej wstąpił do niemieckiej szkoły handlowej w Poznaniu, po czym odbył praktykę w przemyśle wódczanym. W r. 1888 założył własną fabrykę wódek i likierów w Gnieźnie, która zajęła wkrótce poważną pozycję w tej gałęzi przemysłu; już przed pierwszą wojną światową produkty jej rozchodziły się na ziemiach polskich wszystkich trzech zaborów oraz docierały na rynki różnych krajów europejskich, a także Stanów Zjedn. A. P., Kanady i Brazylii. W czasie licznych podróży zagranicznych K. zetknął się bezpośrednio z niedolą emigrantów polskich; nawiązał współpracę z Tow. Emigracyjnym we Lwowie i roztoczył pieczę nad polskimi ośrodkami wychodźczymi, szczególnie w Westfalii i Nadrenii. Następnie działał w usamodzielniającym się wówczas od zaborcy życiu gospodarczym Wielkopolski. K. był jednym z twórców Związku Towarzystw Kupieckich w Poznaniu oraz Związku Fabrykantów (w r. 1907 uruchomił wydawnictwo czasopisma „Kupiec”). W r. 1909 objął przewodnictwo (do r. 1939) w radzie nadzorczej spółdzielni rolniczo-handlowej «Rolnik» w Gnieźnie. K. był członkiem Tow. Gimnastycznego «Sokół», a w końcu 1918 r., jako przewodniczący wyłonionej przez Polaków w Gnieźnie miejscowej Rady Ludowej, kierowanej przez Narodową Demokrację, oraz jako przewodniczący polsko-niemieckiej Rady Robotniczej w Gnieźnie, współdziałał w przygotowaniach do powstania wielkopolskiego. W grudniu 1918 r. został członkiem Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu.

Po wojnie K. prowadził nadal w Gnieźnie swoją fabrykę wódek i likierów. W r. 1923 i w latach kryzysu 1929–33 ograniczył produkcję, przeprowadzając znaczne redukcje robotników (np. w lutym i marcu 1923 – ok. 300 osób). Brał żywy udział w życiu gospodarczym i oświatowo-kulturalnym ziem byłego zaboru pruskiego jako inicjator i współorganizator wielu poczynań. Był prezesem, potem prezesem honorowym Izby Przemysłowo-Handlowej w Bydgoszczy, gdzie współdziałał przy założeniu giełdy drzewnej. Terenem jego działalności były m. in. Związek Izb Przemysłowo-Handlowych, Zrzeszenie Przemysłowców Zachodniej Polski, Tow. Przemysłowców w Gnieźnie, Komitet Wystawy Krajowej w Poznaniu, Targi Poznańskie, kuratoria Wyższej Szkoły Handlowej w Poznaniu, Liceum Handlowego w Bydgoszczy i Gimnazjum Żeńskiego w Gnieźnie. Był radnym, członkiem zarządu miejskiego i prezydentem miasta Gniezna oraz jego obywatelem honorowym. K. miał Order Polonia Restituta i Komandorię czeskiego Orderu Białego Lwa. Był autorem pracy Jak powstał Związek Towarzystw Kupieckich w Poznaniu (Bydgoszcz 1929). W czasie wojny w r. 1939 wysiedlony przez Niemców z Gniezna, zmarł 15 X 1943 r. w Warszawie. Żonaty (od 10 VIII 1893) z Ewą Rudlicką, miał syna Bolesława Piotra, doktora nauk ekonomiczno-politycznych, obecnie rektora Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, oraz trzy córki: Jadwigę Dymińską, Halinę Murawską i Wandę Kucharską.

Łoza, Czy wiesz, kto to jest?, (fot.); – Dzieje Gniezna, Pod red. J. Topolskiego, W. 1965 s. 576 (fot.); Dziesięciolecie Polski Odrodzonej, s. 1107 (fot.); Kubiak S., Łozowski F., Rady robotniczo-żołnierskie w Wielkopolsce 1918–1919, P. 1959 s. 51; – Na podstawie materiału autobiograficznego i informacji rodziny oprac.

Red.