Strzemeski Bronisław Franciszek (ur. 1851), inżynier, naczelnik Centralnych Warsztatów Kolei Zakaukaskiej.
Ur. 2 X, pochodził z rodziny szlacheckiej (gub. witebska), był synem Józefa.
W l. siedemdziesiątych studiował S. w Inst. Technologicznym w Petersburgu; podczas studiów latem 1874 i 1875 odbył praktyki jako pomocnik maszynisty. Po otrzymaniu dyplomu inżyniera technologa podjął 1 X 1877 pracę jako praktykant w parowozowni w Wilnie, na szlaku kolei petersbursko-warszawskiej. Skierowany w czerwcu 1878 do warsztatów kolejowych w Kownie, brał udział w budowie i urządzaniu tamtejszej wagonowni. W r. 1879 pracował przez kilka miesięcy na Uralu. W ciągu następnych dziesięciu lat był zatrudniony w różnych zakładach kolejowych na terenie Rosji i kierował ich warsztatami, m.in. od r. 1883 na Liwieńskiej linii kolei wąskotorowej, skąd zwolnił się w r. 1887, po czym do r. 1889 był naczelnikiem Głównych Warsztatów Kolejowych linii Kursk–Charków–Azow.
We wrześniu 1889 objął S. stanowisko naczelnika Centralnych Warsztatów Kolei Zakaukaskiej w Tyflisie (Tbilisi), borykających się z trudnościami produkcyjnymi przy zwiększającej się liczbie zleceń. Zmienił organizację pracy, sprowadził nowe urządzenia i zatrudnił nowych specjalistów; w rezultacie przekształcił przedsiębiorstwo w jeden z największych i najprężniej działających zakładów przemysłowych w regionie (na początku XX w. zatrudniały ponad 3 tys. osób). Przyczynił się też do rozwoju sieci kolejowej na Kaukazie. W przedsięwzięciach tych uczestniczyła duża grupa polskich inżynierów, m.in. Florian Bulewski, Józef Kongnowicki, Kazimierz Kulczycki, Andrzej Lenczewski, Stanisław Olewski, Bolesław Sokołowski, Bolesław Statkowski. S. co kilka lat awansował, poczynając od sekretarza kolegialnego do stanowiska radcy tytularnego w r. 1894 i asesora kolegialnego w r. 1897; awansów tych nie zatwierdzono. Równocześnie jednak, wraz ze wzrostem zatrudnienia, coraz częściej dochodziło w Centralnych Zakładach do konfliktów na tle socjalnym. S. starał się łagodzić napięcia, ale nie mógł podejmować decyzji w sprawie podwyżek płac i zmiany warunków rozliczeń. Kiedy w l. 1898 i 1900 w warsztatach wybuchły strajki, obarczono go odpowiedzialnością za zaistniałą sytuację. Wprawdzie jeszcze w r. 1900 otrzymał Order św. Anny III kl., ale w r. 1901 zarząd Kolei Zakaukaskiej podjął decyzję o przeniesieniu go na inne stanowisko, a w r. 1902 przedstawił mu listę zarzutów, m.in. dobroć i wyrozumiałość dla podwładnych. W odpowiedzi S. opublikował w resortowym periodyku „Vedomosti zakavkazskoj železnoj dorogi” (1903 nr 7) artykuły Objasnitelnaja zapiska k vedomosti o čisle rabočich i zarabotkach ich, O sisteme rasčota s rabočimi Tifliskoj glavnoj masterskoj i O periodičeskoj smazke vagonov; w konsekwencji pogorszył jeszcze swe stosunki z zarządem. Powołana przez zarząd specjalna komisja uznała jednak doświadczenie i zasługi S-ego, pozostawiła go też na stanowisku, dodając mu zastępcę ds. administracyjnych, odpowiedzialnego za nadzorowanie produkcji i relacje między robotnikami a brygadzistami. Mimo to niebawem, latem 1905, został S. zwolniony. O jego dalszym życiu brak wiadomości.
S. był żonaty i miał czworo dzieci.
Bakradze G., Vozniknovenie i razvitie kapitalističeskoj promyšlennosti v Gruzii v XIX veke, Tbilisi 1958; Čachvašvili N., Rabočie dviženije v Gruzii (1870–1904), Tbilisi 1958; Mądzik M., Działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków w Gruzji na przełomie XIX i XX wieku, L. 1987; Piątkowski L., Działalność społeczno-gospodarcza i kulturalna Polaków na Zakaukaziu w XIX i na początku XX wieku, w: Polacy w kulturze i życiu społecznym Zakaukazia do roku 1918, Red. M. Zakrzewska-Dubasowa, L. 1990 s. 27, 30–1; – Istoričeskij očerk razvitija železnych dorog v Rossii s ich osnovanija po 1897 g. vklučitelno, Pet. 1899; Centr. Arch. Hist. Republiki Gruzińskiej w Tbilisi: F. 279 op. 1 teczka 882 (przebieg służby S-ego).
Andrzej Furier