INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Bronisław Regulski     
Biogram został opublikowany w 1987 r. w XXX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Regulski Bronisław (1886–1961), generał dywizji WP. Ur. 10 III w Warszawie, był synem Juliusza, urzędnika kolejowego, i Bronisławy Kunegundy z Chodakowskich, starszym bratem Janusza (zob.) i Tadeusza (zob.).

Od r. 1895 R. uczęszczał do 7-klasowej szkoły realnej w Łowiczu, gdzie w r. 1904 złożył maturę. W t.r. po zdaniu egzaminu konkursowego, wstąpił na Wydział Mechaniczny Instytutu Politechnicznego w Warszawie. Po strajku szkolnym 1905 r. wyjechał do Belgii, gdzie został przyjęty na wydział nauk ścisłych uniwersytetu w Liège. W r. 1909 przeniósł się na politechnikę w Liège. W l. 1911–12 odbył jednoroczną służbę wojskową w armii rosyjskiej, w 4 p. strzelców, w czasie której ukończył kurs szkoły oficerskiej oraz zdał egzamin na chorążego rezerwy piechoty. W r. 1913 ukończył politechnikę w Liège z tytułem inżyniera mechanika. Następnie odbył 4-miesięczną praktykę, jako inżynier, w zakładach mechanicznych Société Anonyme Gilain Frères w Tirlemont. Po powrocie do kraju pracował w fabryce przetworów chemicznych i nawozów sztucznych Belgijskiej Spółki Akcyjnej w Łowiczu.

Po wybuchu pierwszej wojny światowej powołany do wojska rosyjskiego, jako oficer rezerwy, R. służył w 4 Batalionie Obozowym formującym się w Kobryniu, w sztabie I Dyw. Kawalerii i w sztabie 2 Armii. W grudniu 1916 awansował na podporucznika. W październiku t.r. został dowódcą 4 Batalionu Obozowego. W grudniu 1917 został przeniesiony na własną prośbę do l Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, gdzie w styczniu 1918 otrzymał przydział do sztabu Korpusu. W marcu t.r. został szefem sekcji ogólnej w wydziale dyżurstwa sztabu Korpusu i pełnił obowiązki zastępcy szefa wydziału w oddziale operacyjnym, aż do demobilizacji Korpusu w dn. 7 VII 1918. W czerwcu t. r. awansował na porucznika. Od 1 VIII do 25 X 1918 pracował jako referent w Komisji Wojskowej Rządu Rady Regencyjnej.

W dn. 25 X 1918 R. wstąpił do służby czynnej w wojsku. Uzyskał w WP przydział do Oddziału Operacyjnego Sztabu Generalnego (SG). Od 1 I do 31 XII 1919 pełnił funkcje szefa sekcji II wschód w Oddziale Operacyjnym SG, a potem Naczelnego Dowództwa (ND). Od 1 I do 18 IV 1920 był słuchaczem Wojennej Szkoły SG. W czasie wyprawy kijowskiej został szefem sekcji w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza w Żytomierzu (19 IV – 31 V 1920), a z kolei w ND (1 VI – 23 VIII 1920). Wg przekazu gen. Stanisława Kopańskiego, był tym oficerem, który na podstawie wytycznych swych przełożonych, zredagował rozkaz do zwycięskiej bitwy warszawskiej („Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1961 nr 233 s. 11). W dn. 19 VIII 1920 został mianowany kapitanem SG. Od 24 VIII do 15 IX 1920 sprawował funkcje szefa Oddziału III Operacyjnego w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza w Siedlcach, a następnie do grudnia t.r., szefa sekcji i zastępcy szefa Oddziału III Operacyjnego w ND. W dn. 23 X 1920 został mianowany majorem, a od 20 XII t.r. do 7 I 1921 był oficerem łącznikowym przy Wysokim Komisarzu Ligi Narodów w Gdańsku. Od 8 I do 21 VIII 1921 był ponownie słuchaczem w Szkole SG, którą ukończył z drugą lokatą. W lipcu 1921 został mianowany podpułkownikiem. Od 22 VIII 1921 do 31 VI 1923 był szefem wydziału komunikacyjnego Oddziału IV SG. W okresie od 1 VIII 1923 do 8 XII 1925 pełnił obowiązki szefa, a z kolei był szefem Oddziału IV SG. W r. 1924 został mianowany pułkownikiem. Od 9 XII 1925 do 27 IV 1926 pozostawał w dyspozycji ministra spraw wojskowych. Następnie do 31 V 1926 przebywał na kursie unitarno-informacyjnym dowódców pułków w Rembertowie. W dniach przewrotu majowego znajdował się m. in. pod Ożarowem wraz z płk. Franciszkiem Arciszewskim. Od 28 VIII 1926 do 20 II 1928 R. sprawował funkcję szefa Oddziału IV SG. Od lutego 1928 aż do 14 II 1929 był dowódcą 25 p. piechoty, a następnie do 22 X 1934 – dowódcą piechoty dywizyjnej w 13 Dyw. Piechoty (DP) w Równem. Przez kilka tygodni w 1. poł. 1929 r. przebywał na kursie informacyjnym dla dowódców piechoty w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. W r. 1932 kierował akcją przeciwpowodziową z ramienia komendanta garnizonu na obszarze powiatów: Równe, Zdołbunów i Sarny, która to akcja przyczyniła się do złagodzenia klęski, za co otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. W l. 1933–4 pełnił obowiązki dowódcy 13 DP. Od 23 X 1934 był zastępcą I wiceministra spraw wojskowych. Z dn. 1 I 1936 został mianowany generałem brygady. Był członkiem rady administracyjnej w Państwowych Wytwórniach Uzbrojenia.

Po kampanii wrześniowej 1939 r. R. przedostał się w dn. 18 IX t.r. do Rumunii. Wobec ogólnej dezorganizacji panującej przy przekraczaniu granicy polsko-rumuńskiej przez masy uchodźców wojskowych i cywilnych, samorzutnie objął kierownictwo punktu kontrolnego w Storojinet, zaprowadzając porządek m. in. przez zorganizowanie wyżywienia, opieki sanitarnej, wymiany złotych na leje. Do Francji przyjechał z początkiem 1940 r. Od kwietnia t.r. był dowódcą zgrupowania wojsk pancernych i zmotoryzowanych w Awinionie. Po upadku Francji znalazł się w Wielkiej Brytanii i tam od lipca do sierpnia 1940 był komendantem Centrum Wyszkolenia Armii w Szkocji. Od sierpnia 1940 do lipca 1945 zajmował stanowisko attaché wojskowego w Londynie i komendanta Biura Wojskowego. Z dn. 1 VI 1945 został mianowany generałem dywizji. Od lipca 1945 do lipca 1947 był głównym oficerem łącznikowym przy brytyjskim Min. Wojny. Następnie pracował zarobkowo w firmie Tazab. Był członkiem zarządu Ogniska Polskiego. Zmarł 24 IX 1961 w Londynie na skutek wypadku samochodowego. Pochowany został 2 X t.r. na cmentarzu w Brompton. Był odznaczony m. in.: Orderem Św. Stanisława 3 i 2 kl., Orderem Św. Anny 3 kl., Orderem Virtuti Militari 4 kl., Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Komandorskim Korony Rumuńskiej, Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej, Médaille Interalliée, czechosłowackim Krzyżem Komandorskim Lwa Białego, jugosłowiańskim Krzyżem Orła Białego, brytyjskim Orderem Łaźni.

W dn. 6 I 1935 R. zawarł związek małżeński w parafii ewangelicko-reformowanej w Wilnie z Zofią z Wajchtów, 1.v. Daszewską, miał pasierba Jana Kazimierza Daszewskiego, porucznika pilota, który zginął w walce nad Anglią w r. 1942, oraz trzy pasierbice.

 

Enc. Wojsk., VII; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976 (fot.); Rocznik Oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Bagiński H., Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 323; Biegański W., Zaczęło się w Coëtquidan, W. 1977; Działania 2 Korpusu we Włoszech, Pod red. S. Biegańskiego, Londyn 1963; Jędruszczak H. i T., Ostatnie lata Drugiej Rzeczypospolitej (1935–1939), W. 1970; Kowalski W. T., Tragedia w Gibraltarze, W. 1982; L’Hopitalier, Dzieje armii polskiej we Francji 1939–1945, Paryż 1950; Stawecki P., Następcy Komendanta, W. 1969; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Pod red. W. Chocianowicza, Londyn 1969; Węgrzecki K., Kosynierzy Warszawy, Londyn 1968 (dotyczy żony Zofii); Włodarski A., Materiały do monografii rodu Falk-Regulskich herbu Ciołek, W. 1925 s. 15–16; – Archiwum polityczne Ignacego Paderewskiego, Wr. 1974 IV; Dziennik Personalny Min. Spraw Wojskowych, W. 1920 nr 32 s. 779, nr 41 s. 1087; toż, W. 1922 nr 6 s. 226, nr 21 s. 506, nr 36 zał. s. 91; toż, W. 1923 nr 35 s. 365, nr 82 s. 757; toż, W. 1924 nr 53 s. 307, nr 131 s. 731; toż, W. 1925 nr 44 s. 210, nr 80 s. 439, nr 123 s. 661; toż, W. 1926 nr 12 s. 69, nr 16 s. 107, nr 37 s. 301; toż, W. 1928 nr 3 s. 25; toż, W. 1931 nr 2 s. 65; toż, W. 1934 nr 14 s. 245; Kopański S., Wspomnienia wojenne 1939–1946, Londyn [1961]; Maczek S., Od podwody do czołga, Edinburg 1961; Mitkiewicz L., Z Gen. Sikorskim na obczyźnie, Paryż 1968; Raczyński E., W sojuszniczym Londynie, Londyn 1960; Regulska H., Dziennik z oblężonej Warszawy, W. 1978; Regulski J., Blaski i cienie długiego życia, W. 1980; Romeyko M., Przed i po maju, W. 1967 I; Starzeński P., Trzy lata z Beckiem, Londyn 1972 s. 261; [Szembek J.], Diariusz i teki Jana Szembeka, Londyn 1965 II; Zając J., Dwie wojny, Londyn 1964; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1961 nr 230 s. 4, nr 231 s. 4, nr 232 s. 4, nr 233 s. 11 (S. Kopański), nr 234 s. 4; „Orzeł Biały” 1961 nr 43 s. 4; „Tyg. Powsz.” 1961 nr 42; „Życie Warszawy” 1961 nr 232; – CAW: Akta personalne, nr 2570, 3268, 5696, 9309, 9484, 10050; – Informacje bratanka Jerzego Regulskiego.

Henryk Korczyk

 

 
 

Powiązane zdjęcia

   

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

wojna z bolszewikami 1919-1920, śmierć w wypadku samochodowym, kariera wojskowa, rodzeństwo - 2 braci (osób zm. od 1901), Krzyż Walecznych, Order Św. Anny (rosyjski), dziecko najstarsze w rodzinie, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, inżynieria mechaniczna, kampania francuska 1940, przedostanie się do Francji, dowodzenie dywizją piechoty, Wydział Mechaniczny, ojciec - urzędnik kolejowy, dowodzenie pułkiem piechoty, Order Orła Białego (jugosłowiański), przedostanie się do Wielkiej Brytanii, Szkoła Sztabu Generalnego w Warszawie, NIEPODLEGŁA armia, Politechnika w Leodium (Liège), Order Legii Honoru (Francja, krzyż kawalerski), Instytut Politechniczny w Warszawie, Order Lwa Białego (czechosłowacki), Sztab Generalny WP, wyprawa kijowska 1920, Komisja Wojskowa Rady Regencyjnej, Order Łażni (brytyjski), Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy), Korpus Polski (1.) w Rosji , przedostanie się do Rumunii, Naczelne Dowództwo WP, Order Odrodzenia Polski (II RP, krzyż oficerski), Order Odrodzenia Polski (II RP, komandoria), Złoty Krzyż Zasługi II RP, cmentarz w Brompton w Londynie, Order Legii Honoru (Francja, komandoria), przejście do powstającego Wojska Polskiego, Order Virtuti Militari (II RP, Krzyż Srebrny), uniwersytet w Liege, szkoła realna w Łowiczu, praca w fabryce chemicznej, kurs dowódców pułków w Rembertowie, kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, Ognisko Polskie w Londynie, Order Korony (rumuński), Kwatera Główna Naczelnego Wodza 1920, służba w wojsku rosyjskim (zmarli od 1951), order św. Stanisława (rosyjski), osoby na muralach (zm. w XX w.), pochówek w Anglii, Cmentarz Powązkowski w Warszawie - grób symboliczny
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Chmura tagów

Postaci powiązane

 

Tadeusz Gustaw Regulski

1896-11-07 - 1971-09-29 ekonomista
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Leopold Okulicki

1898-11-13 - 1946-12-24
generał brygady WP
 

Fryderyk Eugeniusz Scherfke

1909-09-07 - 1983-09-15
piłkarz
 

Janusz Gniewomir Meissner

1901-01-21 - 1978-02-28
dziennikarz
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Stanisław Ruff

1872-11-14 - 1941-07-04
lekarz chirurg
 

Otto Nadolski

1880-11-18 - 1941-12-04
inżynier lądowo-wodny
 

Józef Pomiankowski

1866-11-23 - 1929-01-23
generał dywizji WP
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.