INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
Biogram został opublikowany w latach 1999-2000 w XXXIX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.

 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Smoleński Dionizy, pseud. konspiracyjny Wacław (1902–1984), chemik, działacz Armii Krajowej, rektor i profesor Politechn. Wrocł. i Politechn. Warsz., wiceprezes PAN, poseł na Sejm PRL. Ur. 6 X w Łodzi, był synem Mariana, majstra w łódzkiej fabryce przędzalniczej, i Weroniki z Ostrowskich.

S. uczył się w Łodzi w l. 1911–14 w rządowym gimnazjum, po wybuchu pierwszej wojny światowej przez rok prywatnie, a następnie w polskim gimnazjum filologicznym (1915–17) i w gimnazjum Tow. «Uczelnia» (późniejsze I Gimnazjum Państwowe im. M. Kopernika), gdzie w r. 1921 otrzymał świadectwo dojrzałości. W lipcu 1920 jako ochotnik wziął udział w obronie Warszawy w 28. pp, następnie 167. pp Brygady Śląskiej. Po zwolnieniu z wojska w październiku 1920 studiował w l. 1921–6 na Wydz. Chemii Politechn. Warsz. Dn. 16 X 1923 pojedynek z kolegą ze studiów Bohdanem Gablerem zakończył się śmiercią tego ostatniego; S. próbował wówczas popełnić samobójstwo, lecz odratowano go i został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie 13 III 1925 na karę półtora roku więzienia, którą Sąd Apelacyjny 10 V 1926 złagodził do pół roku. W listopadzie 1926 otrzymał dyplom inżyniera chemika.

S. odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 w Śremie, którą ukończył w kwietniu 1928 ze stopniem kaprala podchorążego i przydziałem do 25. pp. Od stycznia 1929 do lutego 1932 był kierownikiem laboratorium chemicznego, pirotechnicznego i fotograficznego Komisji Doświadczalnej Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. Po jej zlikwidowaniu pracował w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie koło Warszawy do października 1935. Następnie do wybuchu wojny w r. 1939 był referendarzem Centrum Badań Balistycznych Inst. Technicznego Uzbrojenia w Zielonce koło Warszawy. W styczniu 1934 otrzymał stopień podporucznika. W l. 1929–39 prowadził badania laboratoryjne, m.in. nad obliczaniem ładunków prochowych pocisków do nowych dział (zwłaszcza dla dział o dużej szybkości wylotowej), doborem spłonek do różnych materiałów wybuchowych oraz oceną nowych typów materiałów wybuchowych i zapalników. Część wyników badań opublikował w prasie fachowej, m.in.: Oznaczanie środka ciężkości i momentu bezwładności pocisków brzechwowatych („Wiad. Techn.-Artyl.” 1931 nr 8) i Zjawiska głosowe strzału k.m. i ich znaczenie w walce („Przegl. Piechoty” 1932 nr 3 – we współautorstwie z Edwardem Kapkowskim). Część badań S-ego została utajniona. Zaprojektowany przez niego pocisk wskaźnikowy dla moździerza 81 mm po opatentowaniu przez Min. Spraw Wojskowych był produkowany dla potrzeb wojska. S. uzyskał też dobre wyniki w badaniach nad amunicją małokalibrową o dużej szybkości początkowej. Jako członek zarządu koła Ligi Obrony Powietrznej Państwa miał wykłady z zakresu wiedzy wojskowej, m.in. w Związku Rezerwistów. Jednocześnie od kwietnia 1938 do sierpnia 1939 był starszym asystentem Zakładu Balistyki Wydz. Mechanicznego Politechn. Warsz., gdzie prowadził badania z zakresu balistyki wewnętrznej, stosując po raz pierwszy w Polsce aparaturę piezoelektryczną do określenia przebiegu ciśnień w lufie.

Wyreklamowany przez Instytut Technicznego Uzbrojenia, S. nie wziął udziału w kampanii wrześniowej 1939 r. Przez cały czas okupacji niemieckiej mieszkał w Zielonce. Od kwietnia 1940 do końca lipca 1944 był asystentem naukowym w Dziale Badania Żywności Zakładu Higieny w Warszawie i mając dostęp do laboratorium chemicznego Zakładu, wykonywał prace badawcze nad materiałami wybuchowymi wytwarzanymi i zdobywanymi przez Armię Krajową (AK). Równocześnie uczył matematyki na tajnych kompletach warszawskich szkół średnich i podziemnej Politechniki. Od r. 1940 był członkiem Związku Walki Zbrojnej, następnie AK i miał funkcję zastępcy szefa służby uzbrojenia płk. Jana Szypowskiego «Leśnika» w Komendzie Głównej AK; prowadził tam sprawy wydz. ogólnego i wydz. badań. Był też dowódcą kompanii AK złożonej z mieszkańców Zielonki oraz komendantem konspiracyjnego poligonu w pobliskich lasach. W czasie powstania warszawskiego został 6 IX 1944 wysiedlony z Zielonki i, przez obóz w Pruszkowie, wywieziony na roboty do Niemiec. Od października 1944 do końca stycznia 1945 pracował we Wrocławiu jako pomocnik woźnicy w browarze Tow. Akcyjnego Schultheiss, a następnie w czasie oblężenia miasta przez wojska radzieckie był robotnikiem w fabryce sztucznego miodu firmy «Kupferhammer». Po kapitulacji Wrocławia (6 V 1945) współpracował z polską grupą naukową pod kierunkiem Stanisława Kulczyńskiego przejmującą gmachy i mienie wyższych uczelni wrocławskich.

W początkach lipca 1945 doprowadził S. do zwolnienia pomieszczeń Politechniki przez załogę radziecką i zajął się zabezpieczeniem budynków, a następnie został kierownikiem odbudowy gmachów Politechniki. W ciągu niespełna pół roku ekipa S-ego pokryła dachówką ponad 15 tys. m2 dachów, wybudowała 450 m3 murów i oszkliła 5 tys. m2 okien, a wyremontowane prądnice dawały oświetlenie uczelni oraz wspomagały miasto w dostawie energii elektrycznej. Dzięki sprawnej odbudowie ocalał w dużej części inwentarz zakładów politechnicznych, a wykład inauguracyjny odbył się już 15 X 1945. S. został adiunktem Politechniki i równocześnie delegatem Min. Oświaty ds. młodzieży szkół wyższych we Wrocławiu. Ponadto był też kuratorem Bratniej Pomocy Uniw. i Politechn. we Wrocławiu (1946–7). Równocześnie na polecenie polskich władz miasta od maja 1945 organizował Państwowy Zakład Higieny we Wrocławiu i do lipca n.r. był kierownikiem jego Działu Badania Żywności. W październiku 1946 Oddział Banku Gospodarstwa Krajowego we Wrocławiu powołał go na eksperta technicznego w grupie przemysłu chemicznego, a Wrocławska Izba Rzemieślnicza na przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej Mistrzowskiej dla rzemiosła farbiarskiego i czyszczenia chemicznego. W poł. listopada 1946 został zastępcą profesora elektrochemii na Wydz. Chemii Technicznej Uniw. i Politechn. Wrocł.; mianowany w listopadzie 1948 profesorem nadzwycz., objął katedrę technologii materiałów wybuchowych na Wydz. Matematyki, Fizyki i Chemii z Oddziałami Chemii Technicznej Uniw. i Politechn. Wrocł. Równocześnie w l. 1946–8 dojeżdżał do Warszawy na wykłady zlecone z balistyki wewnętrznej na Politechn. Warsz. oraz do r. 1953 w Wojskowej Akad. Technicznej. Od 7 IX 1947 S. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, a od grudnia 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR); był członkiem Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR na Politechn. Wrocł. oraz zastępcą członka Komitetu Wojewódzkiego we Wrocławiu (czerwiec 1949 – lipiec 1950) i jego członkiem (luty 1960 – czerwiec 1961). W sierpniu 1948 był współorganizatorem Światowego Kongresu Intelektualistów w Obronie Pokoju we Wrocławiu. Od r. 1950 był prezesem Oddziału Wrocławskiego Polskiego Tow. Chemicznego, a także Oddziału Wrocławskiego Zrzeszenia Przyrodników Marksistów.

W marcu 1949 S. został prorektorem połączonych uczelni wrocławskich, a po oddzieleniu się Politechniki we wrześniu 1951 był początkowo jej p.o. rektorem, a następnie rektorem (zatwierdzony 23 IX 1952, od r. 1956 z wyboru) do marca 1960. W opinii Komitetu Wojewódzkiego PZPR we Wrocławiu (16 VIII 1952) napisano, iż S. «stara się wykonywać polecenia partii, lecz często bez przekonania». Przyczynił się do rozbudowy uczelni, a także do powiązania kierunku jej badań z potrzebami przemysłu dolnośląskiego. We wrześniu 1952 przeniesiono katedrę S-ego z Uniw. Wrocł. na Politechn. Wrocł., gdzie otrzymała nazwę Katedry Technologii Związków Azotowych II (od r. 1955). Od stycznia 1953 zasiadał w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Min. Szkolnictwa Wyższego, pełniąc w niej funkcję członka prezydium oraz członka Sekcji Studiów Technicznych do r. 1972. W październiku 1953 został rzeczoznawcą naukowym Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki. T.r. został członkiem zwycz. Wrocławskiego Tow. Naukowego (WTN), pełnił w nim funkcję sekretarza generalnego (1955–6) i prezesa (1959–60). Był też inicjatorem i współorganizatorem Wydz. Technicznego. Biuro Polityczne KC PZPR na posiedzeniu 7 I 1957 desygnowało go na mnistra szkolnictwa wyższego, lecz ostatecznie tej funkcji nie objął. W lutym 1955 został członkiem Rady Naukowej Instytutu Chemii Stosowanej w Warszawie. W listopadzie 1956 otrzymał tytuł profesora zwycz. W lutym 1957 został posłem na Sejm PRL z okręgu 111 we Wrocławiu i pracował w dwu Komisjach Sejmowych: Obrony Narodowej oraz Oświaty i Nauki. Był posłem sprawozdawcą dwu ustaw: o szkołach wyższych (listopad 1958) i o akademiach wojskowych (luty 1960). Występował kilkakrotnie w dyskusjach na plenum sejmowym w sprawie budżetu państwa na cele nauki. Był też posłem piątej kadencji Sejmu (1969–72) z okręgu wyborczego nr 25 w Katowicach. Jako członek Komisji Oświaty i Nauki zabierał głos na sesjach plenarnych: w sprawie badań naukowych w związku z uchwalaniem Narodowego Planu Gospodarczego na r. 1970 (grudzień 1969) oraz w sprawie zmiany ustawy o PAN (luty 1970).

W końcu marca 1960 Rada Państwa powołała S-ego na stanowisko przewodniczącego Komitetu ds. Techniki w randze ministra, a od listopada t.r. (do lipca 1967) był członkiem Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Po przeniesieniu do Warszawy kierował Zakładem Teorii Spalania przy Katedrze Silników Spalinowych, Przemysłowych i Lotniczych na Wydz. Mechanicznym, Energetyki i Lotnictwa Politechn. Warsz. (do czerwca 1966), następnie całą Katedrą do grudnia 1968. Był też członkiem Rady Naukowej Instytutu Techniki Cieplnej Politechn. Warsz. (od lipca 1963). Po reorganizacji Komitetu ds. Techniki w Komitet Nauki i Techniki (KNiT) od lipca 1963 do września 1965 był zastępcą przewodniczącego. Równocześnie przewodniczył Komisji Głównej Chemii KNiT (1963–8) oraz Zespołowi Problemowemu ds. Metodologii i Organizacji Współpracy Naukowo-Technicznej z Zagranicą KNiT (1964–8). Od września 1965 do lutego 1969 był rektorem Politechn. Warsz. Przeprowadził wówczas łączenie katedr w instytuty; z jego inicjatywy otwarty został nowy kierunek studiów, inżynieria chemiczna i założony Instytut Inżynierii Materiałowej na Wydz. Mechanicznym, Elektryki i Lotnictwa; przyczynił się też do założenia w r. 1967 filii Politechn. Warsz. w Płocku. Podczas wydarzeń marcowych 1968 dzięki umiejętności S-ego porozumienia się z młodzieżą i dzięki jego autorytetowi strajk uczelniany zakończył się spokojnie i nikt ze studentów Politechn. Warsz. nie został w związku z tymi zajściami ukarany. W l. 1970–3 kierował jako profesor zwycz. Wydz. Mechanicznego, Elektryki i Lotnictwa Zakładem Teorii Spalania w Inst. Techniki Cieplnej.

W Warszawie S. prowadził szeroką działalność w instytucjach PAN. W l. 1962–4 był zastępcą przewodniczącego Komisji Planowania i Koordynacji Badań Naukowych, w r. 1963 został członkiem Komitetu Nauk Chemicznych PAN oraz członkiem Rady Naukowej Zakładu Syntezy Organicznej i profesorem III Pracowni Petrochemicznej tego Zakładu. W maju 1964 wybrano go na członka korespondenta, a w grudniu 1969 na członka rzeczywistego PAN. Ponadto w l. 1965–74 był członkiem i wiceprzewodniczącym Głównej Komisji Kwalifikacyjnej przy PAN, sekretarzem naukowym PAN (1969–71), członkiem prezydium (1969–80) i wiceprezesem PAN (1972–4). We wrześniu 1971 przewodniczył delegacji PAN na VII naradzie przedstawicieli Akademii Nauk krajów socjalistycznych w Bukareszcie. Był też kolejno przewodniczącym (1972–5), potem członkiem (do r. 1983) Komitetu ds. Badań i Pokojowego Wykorzystania Przestrzeni Kosmicznej PAN, zastępcą przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Chemii Organicznej PAN (od r. 1972), członkiem Komitetu Naukowego Inżynierii Chemicznej (1972–80) oraz Komitetu Naukowego Instytutu Termodynamiki i Spalania PAN (1972–6), przewodniczącym (1972–4) i członkiem (do r. 1977) Rady Towarzystw Naukowych i Upowszechnienia Nauki PAN, zastępcą przewodniczącego Rady Naukowej Zakładu Petro- i Karbochemii PAN (od r. 1975), przewodniczącym (1972–4) i członkiem Rady Naukowej Centrum Badań Kosmicznych PAN (do r. 1983), członkiem: Polskiego Komitetu Narodowego Commitee on Data for Science and Technology (1978–80), Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej PAN (od r. 1978), Komisji Prezydium PAN ds. odznaczeń i wyróżnień (od r. 1978), Rady Naukowej Instytutu Chemii Organicznej i Zakładu Chemii Bioorganicznej PAN (od r. 1981), a także honorowym przewodniczącym Komitetu Karbochemii PAN (1978–80), przewodniczącym Komisji Nagród Sekretarza Naukowego PAN (1981–3).

S. uczestniczył też w wielu innych gremiach naukowych oraz organach politycznych mających związek z nauką. M.in. od stycznia 1961 przez dwie kadencje był członkiem Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej, w l. 1961–7 kierował Katedrą Balistyki Wewnętrznej i Teorii Spalania Wojskowej Akad. Technicznej oraz prowadził tam wykłady i ćwiczenia. W r. 1962 przewodniczył Tymczasowej Radzie Naukowej Ośrodka Badawczego Sprzętu Inżynieryjnego Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych. Od października 1963 był przez dwie kadencje członkiem Sekcji Polskiej Polsko-Radzieckiej Komisji Współpracy Naukowo-Technicznej, a w poł. l. sześćdziesiątych przewodniczył Sekcji Polskiej w Komisji Nauk i Techniki Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej; z jego inicjatywy w ramach prac tej Komisji powstał we Wrocławiu Międzynarodowy Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych. W l. siedemdziesiątych był też członkiem rad naukowych kilku instytutów i ośrodków badawczych: Państwowej Rady ds. Wykorzystania Energii Atomowej (członek prezydium i przewodniczący Komisji Nagród, 1973–5), Instytutów: Chemii Przemysłowej (1975–81), Przemysłu Organicznego (1977–81), Fizyki Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy im. Sylwestra Kaliskiego (przewodniczący Rady, 1979–80), oraz Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Technologii Wybuchowych (przewodniczący Rady, 1979–82). Ponadto w l. 1964–7 był zastępcą przewodniczącego Komitetu Nagród Państwowych, w l. 1967–84 jego sekretarzem, potem jego przewodniczącym. Był też członkiem Prezydium Zarządu Głównego Ligi Obrony Kraju (1965–9) oraz współpracował z Centralną Radą Związków Zawodowych (1967–73), gdzie był członkiem Komisji Oświaty i Kwalifikacji Zawodowych i przewodniczącym Rady Naukowej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy (1969–73). W lecie 1975 był członkiem delegacji polskiej na Konferencję Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w Helsinkach.

Zainteresowania naukowe S-ego obejmowały trzy dziedziny: balistykę wewnętrzną, materiały wybuchowe oraz technikę spalania. Z balistyki wewnętrznej, prócz licznych artykułów w czasopismach specjalistycznych, opublikował książkę Balistyka wewnętrzna (W. 1949), w której po raz pierwszy w Polsce omówił badania fizyko-chemiczne w zastosowaniu do zjawiska spalania w komorze zamkniętej. Problemy syntezy materiałów wybuchowych przedstawił m.in. w pracach Teoria materiałów wybuchowych (Wyd. 2, W. 1954) i Badania nad zależnością własności materiału wybuchowego od jego składu i budowy („Zesz. Nauk. Politechn. Wrocł.” 1955 nr 10 i odb. – we współautorstwie z Władysławem Czubą). Niektóre jego badania jak np. analiza stałości estrów kwasu azotowego, czy prace nad metodami oczyszczania trotylu drogą siarczynowania i in., znalazły zastosowanie w przemyśle. W pracach z zakresu teorii spalania S. zajmował się m.in. pomiarami i badaniem struktur temperatury stałych paliw rakietowych, zapłonem w silnikach rakietowych, mechanizmem w detonacji, zjawiskami kumulacji itp. W wybudowanym przez siebie nowoczesnym laboratorium Instytutu Techniki Cieplnej Politechn. Warsz. prowadził badania podstawowych procesów spalania i opublikował z tej dziedziny m.in. prace: Spalanie materiałów wybuchowych (W. 1972), Ładunki kumulacyjne (W. 1974 – współautorstwo z Henrykiem Nowakiem) i Detonacje materiałów wybuchowych (W. 1981).

Wiele artykułów, głównie w „Nauce Polskiej” i „Życiu Szkoły Wyższej”, poświęcił S. sprawom organizacji nauki i szkolnictwa wyższego. Ogłosił łącznie ok. 100 artykułów m.in. w czasopismach fachowych: „Annales Silesiae”, „Archiwum Budowy Maszyn”, „Archiwum Procesów Spalania” (był członkiem Komitetu redakcyjnego od r. 1970), „Biuletyn. Centralny Zakład Techniczno-Badawczy Min. Przemysłu”, „Biuletyn Instytutu Chemii Stosowanej”, „Biuletyn Wojskowej Akademii Technicznej”, „Bulletin de l’Académie Polonaise des Sciences”, „Chemia Stosowana” (redaktor w l. 1957–9), „Gospodarka Paliwami i Energią”, „Materiały Wybuchowe i Pirotechniczne. Biuletyn Informacyjny Instytutu Przemysłu Organicznego”, „Podstawowe Problemy Współczesnej Techniki”, „Postępy Fizyki”, „Przegląd Techniczny”, „Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego”, „Technika Rakietowa”, „Wiadomości Chemiczne”, „Zeszyty Naukowe Politechn. Wrocł.”, „Życie Nauki” i „Życie Szkoły Wyższej”. Publikował również artykuły w prasie politycznej i ogólnokulturalnej. W l. 1961–75 wraz z Januszem Groszkowskim i Franciszkiem Misztalem należał do Głównego Komitetu Redakcyjnego wielotomowej „Encyklopedii Techniki”, wydawanej przez Państwowe Wydawnictwo Techniczne w Warszawie. Był też członkiem komitetów redakcyjnych kwartalników: „Nauka Polska” (1969–71) i „Archiwum Termodynamiki i Spalania” (1975–7, potem przewodniczącym rady i redaktorem naczelnym). W l. 1976–81 wchodził w skład zespołu naukowego ds. historii Politechn. Warsz., a od r. 1978 w skład rady redakcyjnej I i III tomu „Słownika polskich towarzystw naukowych”. Był m.in. członkiem honorowym: Stow. Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego (1969), Tow. Przyjaciół Nauk w Legnicy (1974) i Płockiego Tow. Naukowego (1978), członkiem Akademii Nauk w Bratysławie oraz wiceprezesem Polskiego Tow. Cybernetycznego (1963–9). Był laureatem nagrody państwowej II stopnia za badania w dziedzinie balistyki wewnętrznej (lipiec 1953) oraz otrzymał doktoraty honoris causa Politechn. Wrocł. (1961) i Politechn. Warsz. (1976).

Władysław Findeisen napisał o S-m, że «nie zabiegał o godności, pozycje i materialne przywileje. Znał bowiem prawdziwą miarę ludzkiej wartości». Po przejściu na emeryturę we wrześniu 1973 nadal aż do śmierci prowadził badania naukowe w Instytucie Techniki Cieplnej. Zmarł tam w czasie pracy 8 II 1984, pochowany został w Al. Zasłużonych na cmentarzu Komunalnym na Powązkach. Był odznaczony m.in. orderami; Budowniczych Polski Ludowej, Sztandarem Pracy I (dwukrotnie) i II kl., Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą oraz Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżami Zasługi, a także zagranicznymi: fińskim Krzyżem Komandorskim Orderu Lwa, medalem Akademii Nauk ZSRR, medalami Bułgarskiej i Słowackiej Akademii Nauk.

W małżeństwie z Wacława z Rażniewskich (1904–1989) miał S. córkę Barbarę (ur. 1931), zamężną Ostrihansky.

 

Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944–1974, W. 1978 Cz. 4; Pilak Z., Uzupełnienia do bibliografii publikacji pracowników Politechniki Wrocławskiej za lata 1945–1968, Wr. 1975; Biogramy uczonych pol., Cz. 4: Nauki techniczne; Członkowie Polskiej Akademii Nauk. Informator, Wr. 1984; Informator nauki polskiej za r. 1958, W. 1959; toż za l. 1959–85; Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, W. 1984; Słownik polskich towarzystw naukowych, Wr. 1978 I; Who’s Who in Science in Europe, Guernsey 1972 IV; Who’s Who in the World, Chicago 1974–5; Skład osobowy i plan studiów Politechniki Warszawskiej na r. akad. 1938/9, s. 39; toż za l. 1947, 1961/2–1967/8; Skład osobowy i spis wykładów Politechniki Wrocławskiej na r. akad. 1950/1, Wr. 1951; toż na r. 1957, 1959/60; – Ciborowski J., Dionizy Smoleński, „Nauka Pol.” 1968 nr 6 s. 110–13 (fot.); Dionizy Smoleński, w: Specjalne premie naukowe, Wr. 1975; Eisler J., Marzec 68, W. 1995; Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika w Łodzi. 1906–1986, Ł. 1987 s. 262; Księga XXV-lecia Politechniki Wrocławskiej 1945–1970, Wr. 1970 I 5, 14–17, 33, 41, 49, 55, 85, 88, 166, 168, 176, 222 (fot. nr 34–5, 57, 223) II 139–40 (częściowa bibliogr.); Naukowcy i wychowawcy, „Życie Warszawy” 1974 nr 56 (fot.); Nowi członkowie Polskiej Akademii Nauk, „Nauka Pol.” 1964 nr 4 s. 206–7; Rektorzy Politechniki 1826–1976, W. 1976 s. 64–7 (fot.); Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965 s. 391; Politechnika Wrocławska w okresie dziesięciolecia 1945–1955, W. 1957 s. 6 (fot.), 26–7, 31, 39, 132, 156–7; 150 lat wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie 1826–1976, W. 1979; Tomczyk J., Prof. dr Dionizy Smoleński członkiem honorowym Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego, „Przem. Chem.” 1969 nr 8/9 s. 538–9 (fot.); Uczelnie Wrocławia w roku XXXV-lecia 1945–1980, Wr. 1980 s. 59 (fot.); Wójcicki S., 70-lecie urodzin prof. Dionizego Smoleńskiego, „Arch. Procesów Spalania” 1974 nr 3 s. 239–41 (fot.); Wystup W., Ludzie Ziem Zachodnich, „Odra” 1960 nr 17; Za trzydzieści lat – wiek XXI „Perspektywy” 1969 nr 17 s. 18 (fot.); – Spraw. stenogr. Sejmu PRL […] Skorowidz […] II kadencji, 1961; toż, Skorowidz […] V kadencji, 1972; Świątecki A., Rzeczy duże i małe, „Politechnik” 1976 nr 23 (wywiad, fot.); Wieluński A., Między techniką a polityką, „Przegl. Tyg.” 1982 nr 4 (wywiad, fot.), 14; – Żywień M., Gdy rektor naprawiał dachy, w: Portrety z pamięci, Wr. 1985 s. 189–91 (fot.); – Wspomnienia pośmiertne z r. 1984: „Arch. Combustionis” nr 1 s. 3–4 (P. Wolański, fot.), „Arch. Termodynamiki” nr 1 s. 1–2 (W. Gogół, fot.), „Nauka Pol.” nr 4 s. 179–81 (W. Findeisen, Z. Kaczmarek), „Notatki Płockie” nr 1–2 (T. Chrostowski, fot.), i z r. 1987: „Szkice Legnickie” T. 13, 313–14 (A. Bojakowski); – Nekrologi z r. 1984: „Słowo Pol.” nr 35, „Tryb. Ludu” nr 34–5, 37, „Życie Warszawy” nr 34–8, 40–2, 44–7; – AAN: Karty ewidencyjne Prezydium Rady Ministrów, Min. Spraw Wojskowych, sygn. 232; Arch. PAN: Teczka osobowa S-ego nr 153, Zespół Minerwa; Arch. Politechn. Warsz.: Teczka akt studenckich nr 6403, teczka akt osobowych S-ego nr 3643; B. Ossol.: rkp. 14889/II, 14915/II; CAW: sygn. AP 8445, AP 31728; Muz. Politechn. Warsz.: Teczka akt S-ego, wspomnienia S-ego (m.in. taśma magnetofonowa nr 80), dziekana Jana Podoskiego i przewodniczącego Zrzeszenia Studentów Polskich na Politechn. Warsz. dot. wydarzeń r. 1968 (taśma magnetofonowa nr 152); – Informacje Aleksandra Kochańskiego z W.; – Mater. Red. PSB: Ankieta Interpress.

Stanisław Konarski

 

 

Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.    

 

 
 

Powiązane artykuły

 

Polskie Państwo Podziemne 1939-1945

Polska była pierwszym państwem, które powiedziało "Nie!" żądaniom ustępstw terytorialnych ze strony nazistowskiej Rzeszy Niemieckiej. Polska była pierwszym państwem, które zbrojnie przeciwstawiło......
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Marian Dąbrowski

1878-09-27 - 1958-09-27
dziennikarz
 
 

Zygmunt Chrzanowski

1872-04-05 - 1936-04-30
polityk
 

Wiktor Adam Leśniewski

1886-12-23 - 1963-07-05
polityk
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Marcin Samlicki

1878-10-23 - 1945-06-25
malarz
 

Józef Korzeniowski

1863-10-01 - 1921-02-28
historyk
 

Henryk Józef Rygier

1880-02-07 - 1944-03-08
nauczyciel
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.