Karwosiecki Dominik Piotr h. Lubicz (ok. 1728–1789), prowincjał franciszkanów, biskup bakowski w Mołdawii. Syn Stanisława, łowczego Winnickiego, i jego drugiej żony Joanny z Sierakowskich. W r. 1746 wstąpił do zakonu franciszkanów, afiliowany do klasztoru Św. Krzyża w Haliczu. W r. 1756 był już bibliotekarzem we Lwowie i jako licencjat był lektorem filozofii oraz przełożonym kleryków profesów. W n. r. został kustoszem kustodii lwowskiej (jednostka administracyjna w zakonie), profesorem i regentem studium teologicznego we Lwowie. W r. 1760 został gwardianem klasztoru franciszkańskiego Św. Krzyża we Lwowie. W tym okresie opublikował swoje kazania: Mnemosynom grati talionis excitatum favore, benignitate… (Lw. 1759) oraz Starożytna sława wszelkiej Czci y poszanowania godna… (Lw. 1762), dedykowane arcybiskupowi lwowskiemu W. H. Sierakowskiemu, oraz mowę żałobną na zgon Józefa Siemieńskiego, kasztelana lwowskiego (Lw. 1761). Dn. 12 IX 1772 r. wybrany został prowincjałem prowincji ruskiej zakonu. Jako prowincjał wizytował co roku klasztory prowincji. Za zgodą Stanisława Augusta z 20 IX 1773 r. mianowany 9 V 1774 r. przez Klemensa XIV biskupem tytularnym biblijskim (Byblos w Fenicji) i koadiutorem Stanisława Rajmunda Jezierskiego, biskupa bakowskiego w Mołdawii (Bacau, dziś w Rumunii), gdzie Polska sprawowała patronat nad Kościołem katolickim. Sakrę biskupią otrzymał 1 VI 1775 r. w Dunajowie, z rąk arcybiskupa lwowskiego Sierakowskiego.
Jako biskup K. starał się sumiennie spełniać swe obowiązki i czuwać nad diecezją, zaniedbywaną przez poprzednich pasterzy z ramienia Polski, którzy często nie odwiedzili ani razu diecezji. Jeszcze jako koadiutor w r. 1776 odwiedził diecezję, był podejmowany przez księcia Gr. Ghikę, wizytował wszystkie parafie katolickie, założył nowe na Bukowinie, wyjednał zezwolenie księcia Mołdawii na odbudowę spalonego kościoła w Jassach. Dn. 27 XI 1781 r. zatwierdził nakazane teksty modlitw w języku rumuńskim. Po zgonie biskupa S. R. Jezierskiego (1782) objął już całkowicie rządy diecezji i związanej z nią parafii w Śniatyniu. Był on ostatnim polskim biskupem bakowskim. Utrzymywał poprawne stosunki z prefektami apostolskimi: Martinottim i Mauro, którzy pełnili równocześnie obowiązki wikariuszy generalnych biskupstwa. Poza przywiązaną do diecezji parafią w Śniatyniu miał probostwo w Mostach (woj. bełskie). Był kawalerem Orderu Św. Stanisława. Zmarł w Śniatyniu 18 III 1789 r.
Estreicher; Uruski; Żychliński, XXVII 25–7; DemkowiczM., Poczet biskupów katolickich w Mołdawii, „Pam. Relig.-Moralny” S. II T. 8: 1861 s. 159 (mylna data zgonu 30 IX 1789); Essai de liste générale de tous les archevêques et évêques titulaires… „Annuaire Pontifical Catholique” (Paris) 1916 s. 376; – Duzinchievici G., Contributie la istorie relatjunilor polono-romîne la timpul lui Gr. Ghica 1776–1777, „Cercetari Istorice”, X–XII, 1936; Eubel K., Zur Geschichte der römisch-katholischen Kirche in Moldau, „Römische Quartalschrift” 1898; Iorga N., Istoria biserici romineşti, Valea de Munti 1908 I; tenże, Studi şi documenti cu privire la istoriă romînilor, Bucureşti 1901 I–II (s. 131 raport współczesny ze ścisłą datą zgonu K-ego); Kantak K., Franciszkanie polscy, Kr. 1938 s. 480–1; [Nowakowski] Wacław z Sulgostowa, O cudownych obrazach w Polsce Przenajśw. M. Bożej, Kr. 1902 s. 549; Pall F., Le controversie fra i minori conventuali e i gesuiti nelle missioni di Moldavia, „Diplomatarium Italicum”, Roma 1939 IV 353–4; Reychman J., Biskupstwo bakowskie…, „Nasza Przeszłość” T. 4: 1948 s. 336; Tagliavini P., Alcuni manoscritti rumeni sconosciuti di missionari cattolici…, „Studi Rumeni” (Roma) 1929 IV; – Sulzer E., Geschichte des Transalpinischen Daziens, Wien 1782 II 549, 616; – Dod. do „Gaz. Lwow.” 1858 nr 2; – Arch. klaszt. Franciszkanów w Kr.: Acta Conventus S. Crucis Haliciensis Ordinis Minorum S. P. Francisci Conventualium… (od r. 1735 – nie paginowane), Acta Provinciae Russiae… Anno 1777 diebus Januarii incepta s. 138, Karwacki A., Sławniejsi franciszkanie w Polsce, ich życiorysy i dzieła, s. 224–5 (rkp.), Liber susceptorum Fratrum ad Religionem Seraphici, S. Patris Nostri Francisci Ordinis Minorum Conventualium… (od r. 1725 – niepaginowany); Arch. klaszt. Franciszkanów w Horyniu: Acta Conventus Stadnittiani Horinensis Ordinis Minorum Conventualium… (od r. 1758) s. 66–69; – Informacje pochodzące z archiwów klasztornych dostarczył J. Barcik.
Jan Reychman