Roliński Feliks Bronisław (1873–1972), malarz, nauczyciel rysunków w szkołach średnich, profesor ASP w Warszawie. Ur. 12 V w Wólce Raczyborowskiej w Kutnowskiem, był synem Aleksandra, administratora majątków ziemskich, i Wiktorii z Zembrzuskich.
R. ukończył gimnazjum w Warszawie, a w l. 1897–1900 odbywał studia w Kunstgewerbeschule w Monachium i w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Następnie uzupełniał studia malarskie w Dreźnie, we Włoszech i na Węgrzech. Powróciwszy do Warszawy w r. 1902 był jednym z kierowników sal rysunkowych Muzeum Rzemiosł i Sztuki Stosowanej. W r. 1908 brał udział w akcji odczytów dydaktyczno-artystycznych zorganizowanych w związku z wystawą «Sztuka w Życiu Dziecka» przez Tow. Wychowania Przedszkolnego w salach Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP). W l. 1906–35 uczył rysunku i kaligrafii w Szkole Realnej Stowarzyszenia Techników Polskich im. S. Staszica w Warszawie (po r. 1918 Państwowe Gimnazjum Humanistyczne im. S. Staszica). Wprowadzał różnorodne nowatorskie metody nauki, takie, jak rysowanie w terenie, studium światła i cienia, czy stosowanie prostych środków do uzyskania efektów zdobniczych (rysowanie szerokim przekrojonym patykiem, lub posługiwanie się stemplami z kartofla). W marcu 1919 wszedł do Komitetu Wykonawczego Pierwszego Powszechnego Zjazdu Polskich Artystów Plastyków i Delegatów Rady Sztuki w Warszawie. W l. 1920–39 uczył perspektywy malarskiej w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa im. W. Gersona, a w l. 1920–2 był nauczycielem na Państwowych Kursach Pedagogicznych dla nauczycieli rysunku, kierowanych przez Karola Tichego. Od 16 I 1924 do wybuchu drugiej wojny światowej był wykładowcą perspektywy odręcznej i dydaktyki w Szkole Sztuk Pięknych (późniejsza ASP). Od r. 1929 uczył rysunku w Żeńskiej Szkole Architektury im. S. Noakowskiego. Był delegatem i organizatorem działu polskiego na Międzynarodowych Kongresach Rysunku, Wychowania Artystycznego i Sztuk Dekoracyjnych w Wiedniu i Pradze Czeskiej. Był współzałożycielem i długoletnim prezesem Powszechnego Stowarzyszenia Nauczycieli Rysunku. Przez kilka lat był R. członkiem komisji egzaminów państwowych na nauczycieli rysunku w szkołach średnich. Swe prace malarskie R. wystawiał w Zachęcie w Salonach 1910/11 (Wieczór), 1911/12 (Olcha), 1913/17 (Fragment architekt. z Lovrany) i na wystawie w r. 1914 (Cyprys, Kasztan jadalny). Kilkakrotnie miał w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych pokazy kolekcji prac: w r. 1926 (18 studiów krajobrazowych), w r. 1929, 1931 i wystawa zbiorowa w r. 1938. R. wystawiał też w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie. W r. 1927 brał udział w wystawie polskich marynistów w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi. R. stosował w swych pracach technikę olejną, lecz również malował akwarelą i temperą. Tematycznie zajmował się głównie pejzażem, portretem i martwą naturą. W okresie drugiej wojny światowej uczył w Państwowej Szkole Zawodowej Metalowo-Odlewniczej w Warszawie. Brał też udział w tajnym nauczaniu.
Od r. 1945 R. podjął pracę dydaktyczną w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, a po połączeniu jej w r. 1950 z ASP w Akademię Sztuk Plastycznych (po październiku 1956 ASP) był, aż do przejścia na emeryturę (1 X 1961), profesorem nadzwycz. i kierownikiem studium pedagogicznego. Równocześnie od r. 1945 był członkiem komisji programowej Min. Oświaty. Prace malarskie R-ego prezentowane były w r. 1946 na I Wiosennym Salonie Malarstwa w Warszawie, w r. 1948 na III Ogólnopolskim Salonie Malarstwa, Rzeźby i Grafiki w Poznaniu, w l. 1950, 1952 i 1954 na Ogólnopolskich Wystawach Plastyków w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz tamże w r. 1961 na wystawie «Malarstwo w XV-leciu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej». Wystawę indywidualną miał R. w jesieni 1963 w Kordegardzie na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Do bardziej znanych jego prac należą: Wisła w Kazimierzu, Budząca się wiosna, Oleandry, Kaplica w Królikarni, Drzewa nad rzeką, Nad Świdrem, Barki w porcie, Fragment starego portu, Stare miasto od strony Pragi, Powrót z pastwiska, Moczary nad Bugiem, Port w Ustce. R. opublikował pracę Perspektywa odręczna. Teoria i praktyka (W. 1962), a także liczne artykuły głównie z dziedziny wychowania artystycznego młodzieży. Odznaczony był m. in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł w Warszawie 19 XII 1972 i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
W małżeństwie z Eugenią z Biernackich R. miał syna Włodzimierza, który zginął w czasie działań wojennych we wrześniu 1939, oraz córkę Zofię, zamężną za Zygmuntem Lewickim.
Pol. Bibliogr. Sztuki; Enc. Warsz.; Artyści plastycy okręgu warsz. ZPAP 1945–1970; Łoza, Czy wiesz, kto to jest? Uzupełnienia (fot.); Zagórowski, Spis nauczycieli; Wiercińska, Katalog prac TZSP; – Dziesięciolecie Polski Odrodzonej; Kazimierska J., Szkolnictwo warszawskie w l. 1939–45, W. 1980; Piwocki, Hist. ASP, s. 69, 75, 83, 116, 121, 130; Pol. życie artyst. w l. 1915–39; Wiercińska, Tow. Zachęty; – Dziennik (Urzędowy) Min. WRiOP 1925 nr 17 s. 329, 1928 nr 9 s. 420, 1930 nr 6 s. 293–4; – „Gaz. Pol.” 1938 nr 57 s. 5; „Głos Ludu” 1947 nr 39 s. 7; „Kur. Warsz.” 1926 nr 10 s. 11, 1938 nr 43 s. 17; „Rzeczpospolita” 1948 nr 98 s. 10; „Stolica” 1963 nr 48 s. 10; „Tyg. Ilustr.” 1926 nr 3 s. 57; „Wędrowiec” 1902 nr 26 s. 514; „Życie Warszawy” 1972 nr 304 s. 7, nr 305 s. 6, 11; – Arch. ASP: Akta personalne, teczki nr K-957 i K-RP-84; – Informacje córki R-ego Zofii Lewickiej i Juliusza Manikowa.
Stanisław Konarski