Olszański Ignacy (1883–1963), ksiądz, działacz społeczny i Chrześcijańskiej Demokracji, poseł na sejm. Ur. 28 I w Olszanicy, w pow. bielsko-podlaskim, w rodzinie drobnoszlacheckiej, był synem Wincentego i Franciszki z Olszewskich. Ukończył Seminarium Duchowne w Wilnie (1907) i Akademię Duchowną w Petersburgu (1907–11). Po święceniach kapłańskich w r. 1911 studiował we Fryburgu szwajcarskim, Rzymie, Monachium i Londynie, interesując się naukami społecznymi. W r. 1912 pracował wśród górników polskich w północnej Francji. W r. 1913 został wikariuszem przy katedrze w Wilnie. Od t. r. opiekował się Stowarzyszeniem Sług Katolickich p. wezw. Św. Zyty i Stowarzyszeniem Katolickich Robotników Polskich w Wilnie. Założył tu też Tow. «Caritas». W czasie pierwszej wojny światowej i bezpośrednio po niej organizował liczne doraźne komitety społeczne dla niesienia pomocy żołnierzom i ludności cywilnej dotkniętej wojną, zakładał kuchnie ludowe. W r. 1915 został członkiem Komitetu Edukacyjnego, kierującego polskim szkolnictwem w Wilnie, oraz Komitetu Polskiego, w którym prowadził wydział imigracyjny i biuro pośrednictwa pracy. Był członkiem Biura Zjednoczenia Pracy Oświatowej przy Tow. Pomocy Ofiarom Wojny. Za opór przeciw germanizacji szkół był więziony przez Niemców. W r. 1918 O. utworzył organizację polityczno-społeczną p.n. Polski Związek Chrzęścijańsko-Demokratyczny na Litwie, który w r. 1921 liczył kilkanaście kół. Założył w t. r. Centralny Związek Chrześcijańskich Związków Zawodowych diecezji wileńskiej. Należał do organizatorów Tow. «Pomocy Armii Polskiej» (1918), Polskiego Białego Krzyża (1919) i Komitetu Przyjaciół Żołnierza (1920). Od r. 1919 był O. radnym m. Wilna (do r. 1927). Z listy Polskiego Centralnego Komitetu Wyborczego wszedł w r. 1922 do Sejmu Wileńskiego, a następnie brał udział w delegacji tegoż Sejmu do rządu polskiego. Po uchwale Sejmu o inkorporacji Wileńszczyzny O. jako członek delegacji został posłem do Sejmu Ustawodawczego. W Sejmie wchodził do Komisji Administracyjnej i Zagranicznej. W wyborach 1922 r. uzyskał mandat poselski z listy nr 8 Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej z ramienia Narodowego Chrześcijańskiego Stronnictwa Pracy. W Sejmie pracował w Komisji Opieki Społecznej i Inwalidzkiej. Należał do klubu Narodowego Chrześcijańskiego Stronnictwa Pracy. Był członkiem Rady Naczelnej Polskiego Stronnictwa Chrześcijańsko-Demokratycznego (PSChD) oraz był wiceprezesem Zarządu Głównego PSChD. W tejże partii w r. 1925 wszedł do komisji spraw mniejszości narodowych, w której zajmował się problematyką białoruską. W r. 1925 został odznaczony tytułem prałata papieskiego. Przynajmniej od r. 1922 do r. 1931 był rektorem kościoła Św. Bartłomieja w Wilnie. W r. 1925 został sekretarzem generalnym diecezji wileńskiej do spraw społecznych.
W r. 1927 rozpoczął O. pracę w nowo powstałej Lidze Katolickiej archidiecezji wileńskiej jako jej sekretarz generalny, a po przekształceniu jej w r. 1930 w Archidiecezjalny Instytut Akcji Katolickiej pełnił do r. 1933 obowiązki asystenta kościelnego tegoż Instytutu. W l. 1927–37 był wizytatorem religii w szkołach archidiecezjalnych. W l. 1931–7 pracował w Grodnie jako proboszcz parafii Św. Franciszka Ksawerego i dziekan. W r. 1931 brał udział w pracach synodu archidiecezjalnego jako członek komisji zajmującej się duchowieństwem. Został też mianowany egzaminatorem synodalnym. W r. 1937 osiadł przy kościele Św. Krzyża w Wilnie, a w r. 1938 został proboszczem w Łyntupach. W czasie drugiej wojny światowej działał w Armii Krajowej na Wileńszczyźnie. Zmarł 16 IX 1963 na terenie Związku Radzieckiego.
Mościcki–Dzwonkowski, Parlament RP 1919–27, (fot.); Rzepeccy, Sejm i senat 1922–7, s. 343 (fot.), 345–6, 465, 471; Catalogus ecclesiarum et cleri dioecesis Vilnensis pro anno Domini 1924–1939, Vilnae 1925–1939; Elenchus omnium ecclesiarum et universi cleri dioecesis Vilnensis 1903–14; – Holzer J., Mozaika polityczna drugiej Rzeczypospolitej, W. 1974; Krzywobłocka B., Chadecja 1918–1937, W. 1974; Wilno i Ziemia Wileńska, Wil. 1937 II 68; Wóycicki A., Chrześcijański ruch robotniczy w Polsce, P.–W. 1921 s. 193–6, 198; – „Kurenda Kurii Diecezjalnej Wileńskiej” 1921 nr 5 s. 15, 1924 nr 1–2 s. 18; Wybory do sejmu w Wilnie 8 stycznia 1922, Wil. 1922 s. 91; – „Wiad. Archidiec. Wil.” 1929 s. 38, 1931 s. 4, 117, 180, 1937 s. 69; „Wileński Kalendarz Informacyjny” 1924–7; – Informacje Kurii Arcybiskupiej w Białymstoku.
Tadeusz Górski