Bielawski Jan (1889–1915), robotnik, urodz. w ziemi radomskiej, uczestnik ruchu rewolucyjnego 1905 r., jako członek Org. Bojowej P. P. S. Pseudonim – Mikita. Aresztowany, uciekł z zesłania i powrócił do szeregów walczących. Po upadku rewolucji zmuszony do emigracji, pracował w fabrykach w Wiedniu i Bukareszcie, przyczem prowadził żywą agitację wśród robotników polskich. Jako wysłannik P. P. S. opozycji udał się w r. 1912 do Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie, pracując w fabryce, jednocześnie organizował robotników. Po wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. tworzył pierwsze oddziały dąbrowiaków, zasilających legjony. Przydzielony do oddziału lotnego, przedarł się przez front na tyły armji rosyjskiej i w październiku 1914 zameldował się u komendanta P. O. W. w Warszawie – Żulińskiego. Na rozkaz jego wyszukiwał odpowiednich ludzi, z których zorganizował detaszowaną grupę I brygady – »oddział lotny wojsk polskich«. W ciągu dwu miesięcy przeprowadził cały szereg śmiałych akcyj destrukcyjno-wywiadowczych (ogłoszone w nielegalnem piśmie »Podchorąży« z r. 1915). Po reorganizacji oddziału lotnego został wysłany dla zorganizowania buntu w oddziałach Gorczyńskiego do Puław, gdzie zginął bez wieści. Według pogłosek został rozstrzelany.

Kalendarz Robotniczy 1920, 140; Wniosek Komisji Odznaczeniowej Krzyża Niepodległości (P. P. S.) nr 15/4.

Leon Wasilewski