Libicki Jan (Jan Jerzy) h. Jelita lub Koźlerogi (zm. 1670), sekretarz królewski, tłumacz, poeta. L. pochodził z rodziny średniej szlachty znanej od XVI w. w woj. krakowskim. Był synem Stanisława. Matka wywodziła się z domu Ostrowskich. W l. 1615 (lub 1616)–27 L. sprawował obowiązki pisarza kancelarii królewskiej. Dn. 30 XI 1625 król Zygmunt III nagrodził jego dziesięcioletnią pracę dożywotnim nadaniem części dochodów ze wsi Błonie, leżącej w starostwie chełmskim, a 10 I 1627 przekazał mu prawo kaduka do spuścizny po Andrzeju, mieszkańcu wsi Skarzyny. Prawdopodobnie po śmierci króla L. przeszedł na dwór Henryka Firleja, ówczesnego bpa przemyskiego i opata tynieckiego, od którego otrzymał 19 II 1633 sołectwo wsi opackiej Rybna. Wkrótce Władysław IV powołał L-ego na sekretarza królewskiego «ab epistulis»; z tytułem tym występował L. już w r. 1633. Dobra dziedziczne L-ego leżały w woj. krakowskim i tu przebywał on do r. 1659. Na rok przed śmiercią przeniósł się do woj. lubelskiego, gdzie miał wioskę Bychawka, którą wniosła mu w posagu żona. L. prowadził poważne operacje finansowe z rodziną Firlejów, a szczególnie ze Stanisławem, kasztelanem lubelskim, późniejszym sekretarzem królewskim. Z tytułu zastawu za pożyczoną mu sumę L. gospodarował w 2 wsiach Firleja: Niebrzegu i Bronicach.
L. jako poeta wydał 3 oryginalne utwory miernego dosyć lotu, nawiązujące z jednej strony do literatury sowizdrzalskiej, z drugiej reprezentujące typową poezję dewocyjną; są nimi: Somnium prodigiosum de vino et aqua… Sen dziwny, w którym wino i woda o godnościach swych rozprawiają (Kr. 1647), Bachus Miraculosus Ich Mciom Panom mięsopustnikom, tanecznikom, maszkurnikom, pijanicom autor dobrego zdrowia życzy (b. m. ok. 1655) i Votum do Najświętszej Panny Tuchowskiej, prosząc o pokój Ojczyźnie utrapionej (Kr. 1655, razem z utworem M. Melaniusza). Większą wartość dla kultury polskiej mają przekłady ód Horacego (Kr. 1647) oraz poematu jezuity J. Baldego pt. „Sen żywota ludzkiego” (Kr. 1647). Pierwszy z tych utworów L. dedykował Janowi Zamoyskiemu, staroście kałuskiemu, drugi zaś jego siostrze Gryzeldzie Wiśniowieckiej. Tłumaczenie w całości 81 ód, a nie uwzględniając opuszczeń, 100 ód Horacego dokonane przez L-ego, wyróżnia się spośród przekładów siedemnastowiecznych wiernością przekładu pozbawionego wtrętów i amplifikacji, dbałością o umiar językowy, chociaż wykwintnej prostoty oryginału nie zdołał prawie nigdy osiągnąć.
L. zmarł w r. 1670 przed 20 XII. Krótko po r. 1637 poślubił Mariannę Bychowską, dziedziczkę wsi Bychawka. Pozostawił synów: Marcina, Stanisława, Jana, Franciszka, a także prawdopodobnie córkę Joannę, późniejszą żonę (1659) Jakuba Witkowskiego.
Estreicher; Nowy Korbut (Piśm. staropolskie), II; Boniecki; Czarniecki K. Łodzia, Herbarz polski…, Gniezno 1881 II 33; – Ogrodziński W., Polskie przekłady Horacego, w: Commentationes Horatianae, Kr. 1935 pars Polona s. 54–8; – Album stud. Univ. Crac., IV 5; – Arch. Państw. w Kr. (Wawel): Akta grodz. bieckie ks. 41 s. 640, 1121, ks. 42 s. 753; B. Jag.: rkp. 4295 k. 993 i n.
Jerzy Michalewicz