Szlichtyn Jan Łukasz (1709–1764), drukarz lwowski, ławnik.
Ochrzczony w katedrze lwowskiej 26 VI, był wnukiem Ferdynanda Szlichtyna z Mühlbock (obecnie Ołobok koło Świebodzina) w Brandenburgii, synem Franciszka (zm. ok. 1720), kupca, introligatora i drukarza, od r. 1710 mieszczanina lwowskiego, w l. 1715–20 członka Trzeciego Ordynku (Kolegium czterdziestu mężów), i Doroty Niedbałowiczówny (zm. przed 1732), która po śmierci męża wyszła za drukarza Józefa Mościckiego.
W r. 1729 był już S. księgarzem (bibliopolą) i posiadał część kamienicy Jelonkowskiej we Lwowie. W spisach podatkowych z l. trzydziestych figurował też jako introligator; praktykę rozpoczął we Lwowie, a dla dopełnienia kształcenia wyjechał na półtora roku do Krakowa, gdzie 25 IX 1733 po odprawieniu depozycji (otrzęsiny połączone z egzaminem zawodowym) uzyskał status towarzysza tamtejszego cechu introligatorskiego, otrzymując jako «przemianek» przezwisko Łaskawy. Dn. 18 X 1734 został przyjęty do prawa miejskiego we Lwowie; w l. 1738–53 wchodził w skład Kolegium czterdziestu mężów. W r. 1744 uzyskał we Lwowie status mistrza rzemiosła introligatorskiego. Wraz z żoną kupił 10 XI 1739 część kamienicy Darmochowskiej; w r. 1746 nabył następną część, a ok. r. 1754 był już jej jedynym właścicielem. W l. czterdziestych sprzedawał w tej kamienicy książki. Sprawował funkcję prowizora szpitala Świętego Ducha w l. 1747 i 1751; jako przedstawiciel stowarzyszenia kupców w Trzecim Ordynku pośredniczył w r. 1750 w sprawach związanych z tym szpitalem; t.r. był także wiceregentem Kolegium czterdziestu mężów. Od 20 X 1753 pełnił obowiązki ławnika lwowskiego. Wielokrotnie był wybierany na opiekuna dzieci zmarłych mieszczan lwowskich oraz wykonawcę ich testamentów.
Dn. 12 IX 1754 otrzymał S. przywilej króla Augusta III na druk, przedruk i sprzedaż książek; od Jana Kotwickiego i jego matki Katarzyny kupił 17 X t.r. za 3300 złp. «materiały do typografii» po drukarzu Pawle Józefie Golczewskim. Pierwsze książki w oficynie S-a „Wieczerza Pańska albo nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu…” Ludwika Gorki oraz „Palatium Reginae Coeli…” Jana Korzeniewskiego ukazały się w r. 1755. W ciągu dziesięciu lat (do r. 1765) wydano ok. dwudziestu druków, głównie o charakterze religijnym, ale też literackim i historycznym.
Oprócz kamienicy Darmochowskiej posiadał S. we Lwowie od r. 1740 nieruchomość przy ul. Zielonej na przedmieściu Halickim. Dn. 1 VII 1763 kupił za 7 tys. złp. kamienicę Jakubszolcowską (Galewiczowską). S. spisał testament 7 III 1764. Zmarł przed 16 III 1764 we Lwowie, chciał być pochowany w lwowskiej katedrze. Pozostawił majątek wartości 109686 fl. 20 gr. W l. 1764–9 typografia działała pod firmą «drukarnia J. Szlichtyna», a po otrzymaniu 20 II 1770 przez synów przywileju królewskiego na kontynuację działalności ojca jako «drukarnia spadkobierców Jana Szlichtyna».
Przed 10 XI 1739 ożenił się S. z Apolonią z Markiewiczów (1724–1803), córką Jana, w l. 1728–33 członka Kolegium czterdziestu mężów. Miał z nią jedenaścioro dzieci, z których dorosłego wieku dożyli synowie: Łukasz (zob.), Sebastian (1752 – po 1782), Kazimierz (zob.) i Piotr (1760 – po 1786), w r. 1786 geometra sądowy Król. Galicji i Lodomerii, oraz córka Katarzyna (ur. 1753), zamężna za Franciszkiem Pajkerem, ławnikiem lwowskim (1769–72), a po raz drugi za Franciszkiem Berczowskim. Po śmierci S-a wdowa wyszła za mąż za lwowskiego patrycjusza Marcina Solskiego, ławnika (1764–9), rajcę (1769–71) i w r. 1770 burmistrza Lwowa.
Estreicher; Kapral M., Urzędnicy miasta Lwowa w XIII–XVIII wieku. Spisy, Tor. 2008; Słown. Pracowników Książki Pol.; Zapasko J., Isajevyč J., Pam’jatky knižkovoho mystectva. Kataloh starodrukiv vydanich na Ukraїni, L’viv 1984 II cz. 1 s. 100–27, cz. 2 s. 19–23; – Budzyk K., Studia z zakresu bibliografii i księgoznawstwa, W. 1948 s. 22; Drukarze dawnej Pol., Z. 6; Feloniuk A., Šlichtyny – l’vivs’ki drukari XVIII stolittja, „L’viv: misto – suspil’stvo – kul’tura” T. 8: 2012 cz. 2 s. 195–209; Inkin V., Narys ekonomičnoho rozvytku L’vova u XVIII stolitti, L’viv 1959 s. 78; Isajevyč J., Ukraїns’ke knyhovydannia, vitoky, rozvytok, problemy, L’viv 2002 s. 232, 290–1, 338, 344, 346, 352; Kachur I., L’vivs’ka drukarnia Šlichtyniv (1755–1785), z neopublikovanych materialiv, „Zapysky naukovoi biblioteky im. V. Stefanyka” (Lw.) 2005 cz. 13 s. 3–17; – Album civium Leopoliensium. Rejestr przyjęć do prawa miejskiego we Lwowie 1388–1783, Wyd. A. Janeczek, P.–W. 2005; – AGAD: Księgi metrykalne wyznania rzymskokatol. archidiec. lwow., ks. 758 s. 3, 431 (paraf. Lw., Bazylika Metropolitalna); AP w Kr.: Akta depozytowe, rkp. 169 (29/141/23) s. 703; Central’nyj deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw.: F. 52 op. 2 spr. 114 s. 454, spr. 115 s. 503, spr. 116 s. 78–9, spr. 117 s. 268, 270, spr. 118 s. 60, 92, 122–3, 433, 628, 645–6, spr. 119 s. 385, 530, spr. 120 s. 6–9, 20, 77, 127, 179, 239, 243, 339, 411, 426, 438–9, 506, 678, 683–4, spr. 122 s. 605–6, spr. 123 s. 514, spr. 124 s. 305, 747, 877, 1183–4, 1365–6, spr. 125 s. 44, 453–4, 605, 607, 1013–14, spr. 130 s. 8, spr. 133 s. 956–8, spr. 140 s. 45–6, spr. 281 s. 248, spr. 282 s. 402–4, 410, spr. 285 s. 53–4, 311–12, 314–15, 461–2, spr. 296 s. 676, spr. 366 s. 126–7, spr. 425 s. 82, spr. 426 s. 460–2, spr. 427 s. 401, 780, spr. 428 s. 1171, 1388, 1405, spr. 429 s. 12, 32–3, 35–6, 73–4, spr. 430 s. 396–8, spr. 432 s. 15, 91–4, 472–3, spr. 435 s. 148, 317–18, 352–3, 356–7, 359–60, 707, 769–70, 781, 797, 880, spr. 804 s. 156, spr. 806 k. 170, 236v, 308v, spr. 807 k. 26v, 50, spr. 808 s. 50, spr. 809 k. 39 (1742), 39 (1746), 43v (1748), 50 (1740 р.), 65 (1741), spr. 810 k. 67, 83, 243, 307, spr. 811 s. 379, 523, spr. 813 s. 12, spr. 822 s. 172, spr. 1076 s. 20, 22, 345, F. 618 op. 2 spr. 2634 k. 441, 713, spr. 2639 k. 228v, 282, 327v, 378v, 415, 479v, 534, 604, 668, 743, 849v.
Andrij Fełoniuk