Siemieński Jan Nepomucen Antoni (ok. 1790–1855), poseł na sejm Król. Pol., podpułkownik WP, powstaniec 1830/31 r. Ur. w Żytnie koło Radomska, był synem chorążego radomszczańskiego Jacka (zob.) i Ewy ze Skórkowskich.
Służbę wojskową rozpoczął S. wstępując do 2. pp armii Ks. Warsz. Po kampanii austriackiej 1809 r. otrzymał w czasie pobytu pułku w Krakowie stopień podporucznika (16 VIII). Wziął udział 18 XII w uroczystym wkroczeniu oddziałów WP do Warszawy, gdzie pułk stacjonował w r. 1810. Pułk występował w wielu przeglądach i paradach, a od 1 VII pracował przy fortyfikacjach na przedmościu Praga. W kwietniu 1811 S. z pułkiem udał się do Modlina, gdzie zatrudniony był przy pracach umacniających twierdzę. Dn. 1 VIII t.r. awansował na stopień porucznika. W zimie 1811 i 1812 r. S. powrócił do Warszawy, skąd 20 V 1812 wyruszył na wyprawę rosyjską w składzie brygady gen. Stefana Grabowskiego w 18. dyw. piechoty gen. Ludwika Kamienieckiego. Uczestniczył w bitwach i potyczkach kampanii stoczonych przez pułk; pod Możajskiem (7 IX) zaginął na placu boju i w pierwszych raportach sporządzonych po bitwie wykazany został jako poległy. Dołączył jednak do pułku i 5 XI awansował na stopień kapitana. Z resztkami pułku powrócił do Księstwa i dotarł do Kalisza, gdzie wszedł w skład dywizji gen. Izydora Krasińskiego, a 12 II 1813 – komendy gen. Edwarda Żółtowskiego, z którą przeszedł następnie do Głogowa. W składzie dywizji gen. Jana Henryka Dąbrowskiego brał udział w bitwach stoczonych przez ten pułk w kampanii niemieckiej 1813 r. Odznaczył się w natarciu piechoty polskiej na wojska feldmarszałka G. Blüchera w bitwie pod Düben (10 X) i otrzymał 12 X Order Kawalerski Legii Honorowej. Wrócił następnie do kraju.
Dn. 25 III 1815 S. umieszczony został w batalionie wzorowym strzelców pieszych formowanym w Warszawie pod komendą płk. Józefa Szymanowskiego, dowódcy S-ego w r. 1813. Od 18 VI 1815 był na urlopie; żądaną dymisję uzyskał 9 XII 1815. Objął rodzinne Żytno, odziedziczone po zmarłym ojcu. W r. 1822 został wybrany na posła z pow. radomszczańskiego na sejm Król. Pol. i był posłem do r. 1828.
Po wybuchu powstania listopadowego powrócił S. do czynnej służby wojskowej. Od regimentarza Stanisława Małachowskiego otrzymał w styczniu 1831 w stopniu majora dowództwo 3. batalionu 2. pp woj. kaliskiego (25 I przemianowanego na 14. pp liniowej). Przeszedł na tymczasowe stanowisko dowódcy 1. batalionu formowanego w Widawie, w miejsce mjr. Nikodema Węgierskiego, przesuniętego do funkcji p.o. komendanta pułku. Z batalionem tym i sztabem pułku S. przeszedł do Sieradza. Po przybyciu do pułku jego rzeczywistego dowódcy ppłk. Jakuba Jana Krasickiego (3 II), S. powrócił do Działoszyna do swojego batalionu (liczącego 949 osób), z którym niebawem stanął w Wieluniu. Dn. 11 II otrzymał S. z całym pułkiem rozkaz marszu w kierunku Warszawy; batalion szedł przez Brzeziny (15 II) i stanął w Błoniu – miejscu swego przeznaczenia, gdzie znajdował się w czasie bitwy grochowskiej, 4 III przybył do Ozorkowa. S dokończył tu umundurowanie batalionu przy wydatnej pomocy finansowej bogatych mieszczan. Dzięki wzorowemu zachowaniu się batalionu zyskał on dużą sympatię ogółu mieszkańców. Pułk należał do korpusu obserwacyjnego gen. Ludwika Paca na lewym brzegu Wisły. Dn. 24 III pułk otrzymał przydział do brygady gen. Juliana Bielińskiego (od 31 III dowodzonej przez gen. Ksawerego Niesiołowskiego) w korpusie gen. Paca, 26 III udał się do Warki. Podczas gdy dwa pierwsze bataliony pułku przeszły na prawy brzeg Wisły, batalion S-ego, w większości jeszcze kosynierski, pozostał w Warce dla dalszej organizacji i dozbrojenia, a z 2-batalionowym pułkiem połączył się dopiero 21 IV pod Stoczkiem. Dn. 27 IV pułk otrzymał rozkaz udania się z Potyczy przez Górę Kalwarię do Warszawy, szedł w składzie (wraz z 15. pp liniowej) brygady, już wówczas dowodzonej przez ppłk. Krasickiego. S. objął nad swoim pułkiem tymczasową komendę. Po przybyciu do głównej armii, S. 6 V awansował na stopień podpułkownika z nominacją na stanowisko dowódcy 14. pp liniowej, stacjonującego pod wsią Osiny koło Mińska.
W podjętej przez główne siły polskie wyprawie na gwardie rosyjskie, pułk S-ego w sile dwóch batalionów wszedł z całą 5. dyw. piechoty 15 V w skład grupy gen. Tomasza Łubieńskiego, obejmującej 2. korpus oraz 5. dyw. piechoty; otrzymał zadanie opanowania lub zniszczenia mostów nieprzyjaciela znajdujących się w Nurze na rzece Bug oraz obserwacji armii feldmarszałka I. Dybicza. Droga pułku wiodła z Serocka do Nura, dokąd grupa gen. Łubieńskiego przybyła 17 V. Jednostki armii Dybicza, spieszące na pomoc zagrożonej gwardii, dotarły do Nuru dopiero 22 V i wciągnęły do walki wycofujące się na północ oddziały grupy gen. Łubieńskiego. Pułk S-ego idący na czele kolumny zatrzymany został przez szwadrony jazdy rosyjskiej. Odrzucono wezwanie do złożenia broni; pułk sformowany w czworobok wytrzymał ostrzał artylerii rosyjskiej, a następnie odparł trzykrotne szarże kirasjerów i ułanów rosyjskich. Dn. 23 V pułk S-ego z innymi jednostkami grupy gen. Łubieńskiego stanął w Czyżewie, stąd odszedł do Zambrowa, aby 25 V dotrzeć na wschodnie przedpola Ostrołęki, zajmując pozycję między Czarnowcem a Goworkami. W chwili odwrotu 2. korpusu jazdy gen. Łubieńskiego, pułk S-ego z całą brygadą płk. Krasickiego opadnięty został przez jazdę nieprzyjacielską, zwinął się szybko i sprawnie w czworoboki, a następnie ostrzeliwując się przesunął w kierunku mostów i przeprawił na prawy brzeg Narwi, ponosząc niewielkie straty. Pułk wszedł ponownie do akcji, uczestnicząc w ataku 5. dyw. na bataliony rosyjskie gen. Mandersterna i zmuszając je do odwrotu, ale pod silnym ostrzałem artylerii rosyjskiej i po kontruderzeniu nieprzyjaciela, wycofał się i stanął w drugiej lini. S. opuścił pułk – zapewne urlopowany – a komendę nad nim objął 5 VI płk Bonawentura Jastrzębski. W raporcie Wodza Naczelnego z 7 VI dla Rządu Narodowego o przebiegu bitwy pod Ostrołęką S. został wymieniony między wyższymi oficerami, którzy odznaczyli się w boju.
S. osiadł w rodzinnym majątku Żytnie. Zmarł 21 VI 1855 w Warszawie.
Z małżeństwa z Franciszką z Dembińskich (fundatorką w l. 1860–4 kościoła parafialnego w Żytnie w stylu neogotyckim wg projektu Stanisława Gołębiowskiego), miał S. synów: Kazimierza, Karola, Władysława (zob.), Wincentego (ur. 1829), powstańca 1863/64 r., Zygmunta, Jana (zob.) i córkę Ewę, zamężną za Jackiem Siemieńskim.
Syn Zygmunt, właściciel wsi Silnica, powstaniec 1863/64 r., przebywał przez wiele lat w Rumunii, był członkiem Zjednoczenia Emigracji Polskiej i sekretarzem gminy Bukareszt, członkiem tajnej policji zagranicznej tureckiej, uczestniczył w spotkaniu w r. 1877 we Lwowie tajnego poselstwa sułtańskiego z władzami Konfederacji Narodu Polskiego.
Enc. Org. (1898–1904), XIII (dot. syna, Jana); Łoza, Legia Honorowa; Żychliński, XXII 62; Spis szlachty Królestwa Polskiego…, W. 1851; – Chołoniewski A., Niedoszłe powstanie polskie w roku 1877, „Świat” 1906 nr 40 s. 8 (dotyczy syna Zygmunta); Gembarzewski B., Materiały do historii i działań pułków kaliskich w powstaniu listopadowym. II. Pułk 14–ty piechoty liniowej (2-gi województwa kaliskiego), „Ziemia Kaliska” R. 2: 1931 nr 1–3; tenże, Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831, W. 1925 s. 72; tenże, Wojsko Pol., 1807–14; Staszewski J., Organizacja siły zbrojnej i działania wojenne w województwie kaliskiem 1831 r., „Roczn. Hist.” R. 6: 1930 s. 212; tenże, Województwo kaliskie w roku 1830–31, Turek 1926; Tokarz W., Bitwa pod Ostrołęką, w: Rozprawy i szkice – Militaria, W. 1959 II; Wimmer J., Historia piechoty polskiej do roku 1864, W. 1978; Ziółek J., Mobilizacja sił zbrojnych na lewobrzeżu Wisły 1830–1831, L. 1973; – Barzykowski, Hist. powstania, III; Gawroński F.S., Pamiętnik R. 1830/31..., Kr. 1916; Księga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania 1830 zawierająca spis imienny dowódców i sztabsoficerów tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy armii polskiej w tymż roku krzyżem wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lw. 1881; Nowy kalendarzyk polityczny na r. 1824 s. 96, 1825 s. 96, 1826 s. 98, 1827 s. 87, 1828 s. 94, [W.]; [Prądzyński I.,], Pamiętniki generała…, Kr. 1909 IV; Rozkazy dzienne Naczelnego Wodza 1815, 1831, [W.]; Źródła do dziejów wojny polsko-rosyjskiej 1830–1831 r., W. 1933 III; – „Dzien. Powsz. Krajowy” 1831 nr 132, 154; „Gaz. Pol.” 1831 nr 79; „Gaz. Warsz.” 1831 nr 89, 1855 nr 191; „Kur. Warsz” 1831 nr 86; – AGAD: Władze Centr. 1830/31 rkp. 469 s. 132; B. PAN w Kr.: rkp. 8742, 8766 (Teki Staszewskiego); B. Pol. w Paryżu: rkp. 560 s. 260; Paraf. św. Krzyża w W.: Akta zgonów z r. 1855 (nr 2029); – Kartoteka oficerów WP 1815–1831 Zbigniewa Zacharewicza z Kr.; – Genealogia rodziny Siemieńskich h. Leszczyc (mszp. w posiadaniu Piotra Sadzińskiego z Żytna).
Zbigniew Zacharewicz