Sieprawski Jan (zm. 1681), profesor i rektor Akademii Zamojskiej, kustosz kapituły zamojskiej. Być może pochodził z drobnej szlachty lubelskiej h. Nałęcz, której gniazdem rodowym były Sieprawice.
S. kształcił się w Uniw. Krak., gdzie w r. 1644 został bakałarzem, zaś 22 III 1646 uzyskał doktorat filozofii. Przyjąwszy wkrótce święcenia kapłańskie, został proboszczem w Tartakowie (woj. bełskie), a następnie dziekanem sokalskim. Utrzymywał kontakty z zamojskim środowiskiem akademickim, we wrześniu 1652 – wraz z ówczesnym rektorem Akad. Zamojskiej Marcinem Foltynowiczem przeprowadzał wizytację kolonii akademickiej w Ołyce. Dn. 10 II 1662 został przyjęty do grona profesorów Akad. Zamojskiej; objął katedrę filozofii moralnej. Przed poł. 1663 r. uzyskał w Zamościu doktorat teologii. Pełnił różne obowiązki organizacyjne w Akademii: trzykrotnie w l. 1662–5 wybierano go na kwestora, w czerwcu 1663 został prowizorem drukarni. Przez dwie podwójne kadencje (1666–8, 1670–72) był rektorem Akademii. Podjął wówczas gorliwe starania o uporządkowanie funduszów uczelni, zwłaszcza o wyegzekwowanie wcześniejszych zapisów. Przywrócił obowiązek odbywania przez profesorów systematycznych dysput publicznych. Ściągał do Zamościa nowych profesorów (m.in. w r. 1671 głośnego potem Stanisława Niewieskiego). Organizował uroczystości m.in. w związku z elekcją i koronacją Michała Korybuta Wiśniowieckiego (czerwiec 1670), koronacją królowej Eleonory (październik t.r.). Za jego kadencji nastąpiło ożywienie promocji na notariuszy publicznych.
Jednocześnie z pracą w Akademii postępował S. także po szczeblach kariery duchownej. Dn. 27 I 1664 został kanonikiem kolegiaty zamojskiej, obejmując początkowo tzw. kanonię Brzyskiego. W kwietniu t.r. kapituła mianowała go kaznodzieją ordynaryjnym. W r.n. otrzymał o wiele lepiej uposażoną kanonię chmielecką, zaś we wrześniu 1665 prepozyturę tomaszowską. Wówczas został także prokuratorem kapituły. Dn. 9 IX 1667 objął prałaturę kustosza kolegiaty zamojskiej, przejmując odpowiedzialność za gospodarkę funduszami kolegiackimi. Nadzorował wówczas budowę domu kapitulnego, przeprowadził rewizję dóbr należących do kapituły, często pertraktował z ordynatami w sprawach egzekucji zapisanych wcześniej sum. W swej parafii w Tartakowie wybudował ok. 1670 r. drewniany kościół. W r. 1676 objął nadto S. prepozyturę w Turobinie. Dn. 29 III 1681 został przez nuncjusza O. Pallaviciniego powołany w skład komisji do wyjaśnienia kontrowersji między unickim bpem chełmskim Jakubem Suszą a pijarami w Chełmie. Zmarł 3 IX 1681 w Turobinie, pochowany został 9 IX w Zamościu. Przed śmiercią sporządził (nieznany dziś) testament, w którym zapisał 1 tys. złp. na copiątkowe nabożeństwa w kolegiacie, zaś Akademii legował swoją bibliotekę.
Kochanowski J. K., Dzieje Akademii Zamojskiej, Kr. 1899–1900; Stopniak F., Dzieje kapituły zamojskiej, L. 1962 s. 194; Wadowski J. A., Wiadomość o profesorach Akademii Zamojskiej, W. 1899–1900; – Acta nuntiaturae Polonae, Ed. M. Domin-Jačov, Romae 1995 XXXIV Vol. 1; Album studentów Akademii Zamojskiej, Oprac. H. Gmiterek, W. 1994; Statuta nec non liber promotionum; Wojnarski J., Apotheosis philosophiae…, Kr. 1646; – AP w L.: Kolegiata Zamojska, rkp. 413 s. 62 136; Arch. Archidiec. w L.: Akta Konsystorza Chełmskiego 151, k. 217; B. Narod.: BOZ rkp. 1547 s. 167, 171, 186, rkp. 1604 s. 213–276.
Henryk Gmiterek