Jan zwany Romka (zm. 1301), biskup wrocławski. Wg Długosza, pochodzić miał z rodu Sulimów. Związany był blisko z biskupem wrocławskim Tomaszem II, który był orędownikiem polskiego charakteru Kościoła na Śląsku, J-a spotykamy po raz pierwszy w źródłach jako kapelana tegoż biskupa (3 VI 1267). Kanonikiem wrocławskim został w pierwszych miesiącach 1268 r., a 7 V t. r. spotykamy go już z tytułem nie tylko kanonika, ale i zarazem magistra. W latach zatargu bpa Tomasza II z księciem Henrykiem IV Probusem J., występujący w źródłach od marca 1287 r. jako dziekan kolegiaty głogowskiej i zarazem kanonik wrocławski, był w obozie biskupa jako jeden z wiernych mu do końca kanoników. Wymienia go w orszaku biskupa wśród innych prałatów list żelazny Henryka dla bpa Tomasza z 13 IV 1287 r. Po śmierci Tomasza J. obrany został 24 IV 1292 r. biskupem wrocławskim. Długosz podaje szczegóły elekcji, z której J. wyjść miał zwycięsko, jako kandydat polskiej części kapituły, przeciw popieranemu przez Niemców księciu Konradowi żagańskiemu, prepozytowi tejże kapituły. Jako biskup J. kontynuował linię postępowania swego poprzednika, co było o tyle ułatwione, że pozostawało mu tylko bronić wobec Henryka głogowskiego, a przede wszystkim Bolka świdnicko-jaworskiego, zdobytego już wielkiego przywileju Kościoła wrocławskiego z r. 1290. Spór z Bolkiem rozstrzygnął kompromisowo w r. 1296 arbitraż bpa krakowskiego Muskaty. W t. r. orszak J-a, udającego się z Nysy do Trzebnicy, został po drodze napadnięty i obrabowany. Kiedy w listopadzie 1296 r. biskup odbywał synod diecezjalny we Wrocławiu, napad ten został wówczas przypomniany; nałożono za to na sprawców kary kościelne. Istnieją ślady poprawnych stosunków J-a z metropolitą gnieźnieńskim Jakubem Świnką. Nie brał jednak J., o ile wiadomo, osobiście udziału w synodach prowincjonalnych. Nie było go też przy Jakubie w Gnieźnie w czasie koronacji Przemysła w r. 1295 ani Wacława w r. 1300 (mimo relacji Długosza). Zmarł J. 19 XI 1301 r.
Długopolski E., Władysław Łokietek na tle swoich czasów, Kr. 1951; Geschichte Schlesiens, Hrgb. v. H. Aubin, Wr. 1938 s. 133; Gumowski M., Pieczęcie śląskie, Historia Śląska, PAU, III 309–10; Heyne J., Dokumentierte Geschichte d. Bistums Breslau, Breslau 1860 I; Historia Śląska, PAU, I–III; Historia Śląska, I cz. 1 s. 518, 533; Jungnitz J., Die Grabstätten der Breslauer Bischöfe, Breslau 1895 s. 4; tenże, Verzeichnis d. Breslauer Bischöfe, Wr. 1911; Krahmer H., Beitrage z. Geschichte d. geistlichen Siegels in Schlesien, „Zeitschr. f. Gesch. Schles.” T. 69: 1935 s. 29; Pfitzner J., Besiedlungs-, Verfassungs- und Verwaltungsgeschichte der Breslauer Bistumslandes, Reichenberg 1926 s. 163 i n.; Pfotenhauer, Die schlesischen Siegel von 1250 bis 1300, Breslau 1879 s. 15–16; Samulski R., Untersuchungen über die persönliche Zusammensetzung des Breslauer Domkapitels im Mittelalter, Weimar 1940; Schmidt O., Untersuchungen zu den Breslauer Bischofskatalogen, Breslau 1917; Semkowicz A., Krytyczny rozbiór dziejów Polski J. Długosza, Kr. 1887 s. 321–2; Seppelt F., Geschichte des Bistums Breslau, Breslau 1929; Silnicki T., Dzieje i ustrój Kościoła katolickiego na Śląsku, W. 1953; – Catalogi episcoporum Wratislaviensium, Mon. Pol. Hist., VI; Cod. Sil., XVI; Długosz, Historia, Opera, XI–XII; tenże, Vitae episcoporum Poloniae, Opera, I 464–5; Mon. Pol. Hist., III (wzmianki w kronikach i rocznikach XIV-wiecznych); Regesta episcopatus Vratislaviensis, Oprac. C. Grünhagen i G. Korn, Cz I, Breslau 1864 s. 104–120; Regesten zur schlesischen Geschichte, Cod. Sil., VII; Statuta synodalia dioecesana ecclesiae Wratislaviensis, Wyd. Montbach, Breslau 1855 s. 4–6; Uebersicht der Arbeiten und Veränderungen der schlesichen Gesellschaft für vaterländische Kultur im Jahre 1844, Breslau 1848 s. 104–9 (dokumenty opubl. przez G. A. Stenzela); Urkunden zur Geschichte d. Bistums Breslau, Hrsg. G. A. Stenzel, Breslau 1845.
Jerzy Kłoczowski