Solarz Jerzy Michał (1930–1984), inżynier-mechanik, sportowiec, olimpijczyk, działacz Polskiego Związku Gimnastycznego. Ur. 12 II w Krakowie, był synem Stefana, pracownika Polskich Kolei Państwowych, i Janiny z Augustynów.

S. uczył się w Liceum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie, gdzie w r. 1948 otrzymał świadectwo dojrzałości. T.r. rozpoczął studia na Wydz. Komunikacji (od r. 1951 Mechanicznym) Akad. Górniczej (od r. 1949 Akad. Górniczo-Hutniczej) w Krakowie, ukończył je w r. 1954 z dyplomem inżyniera mechanika o specjalności pojazdy szynowe. Przez kolejne dwa lata studiował na Politechn. Krak. i w r. 1956 otrzymał dyplom magistra. Pracował następnie w Biurze Projektów Górniczych w Krakowie, początkowo jako projektant, potem starszy projektant i kierownik zespołu projektowego w Pracowni Mechanicznej.

S. zaczął uprawiać gimnastykę jeszcze w liceum. W l. 1947–55 był zawodnikiem Klubu Sportowego (KS) «Korona» w Krakowie (od r. 1948 «Włókniarz-Korona»), a następnie Wojsk. Klubu Sportowego (WKS) «Wawel». Wielokrotnie występował w mistrzostwach Polski w gimnastyce i zdobył pięć medali: złoty (w r. 1956 w ćwiczeniach na koniu z łękami), srebrny (w r. 1953 w ćwiczeniach wolnych) oraz trzy brązowe (w r. 1950 i r. 1965 w ćwiczeniach wolnych i w r. 1953 w wieloboju). W r. 1952 został zakwalifikowany do reprezentacji Polski na Igrzyska XV Olimpiady w Helsinkach. Zajął w nich 13. miejsce w wieloboju drużynowym oraz 35. miejsce w ćwiczeniach wolnych. W l. 1952–9 wielokrotnie występował w reprezentacji Polski w meczach międzypaństwowych, a w r. 1954 uczestniczył w mistrzostwach świata w gimnastyce w Rzymie, w których zajął 85. miejsce w wieloboju indywidualnie oraz 11. w wieloboju drużynowo. Karierę sportową S. zakończył na początku l. sześćdziesiątych. Został wówczas trenerem gimnastyki w WKS «Wawel», a później sędzią międzynarodowym w gimnastyce. Działał w Polskim Związku Gimnastycznym (PZG). Od r. 1967 był członkiem Wydz. ds. Sędziowskich PZG, a następnie przewodniczącym Komisji Sędziowskiej PZG. Ponadto od początku l. siedemdziesiątych aż do śmierci pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Okręgowego Związku Gimnastycznego Krakowskiej Federacji Sportu. Zmarł 30 XII 1984 w Krakowie i został pochowany 4 I 1985 na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz odznakami za działalność sportową.

S. od r. 1955 był ożeniony ze Stefanią z Koniecznych (ur. 17 I 1934), gimnastyczką i trenerem gimnastyki sportowej, z którą miał córkę Mirosławę (ur. 1959), absolwentkę Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, grafika komputerowego.

 

Mała encyklopedia sportu, W. 1984 I 297; Głuszek Z., Polscy olimpijczycy 1924–1984. Leksykon, W. 1988 s. 380 (tu błędnie data śmierci 29 XII 1984); – 50 lat na olimpijskim szlaku, W. 1969 s. 174, 177, 443; 70 lat KS «Korona» Kraków 1919–1989, Kr. 1989 s. 21; 100 lat ruchu gimnastycznego w Polsce, W. 1967 s. 31, 37, 42–3,64–5, 116, 117, 119, 123, 124, 126, 128, 130, 131, 135, 249, 255, 258; Porada Z., Starożytne i nowożytne igrzyska olimpijskie, Kr. [b. r. w.] s. 385–6; – „Dzien. Pol.” 1985 nr 2, 6; „Przegl. Sportowy” 1950 nr 96, 1953 nr 30, 1956 nr 60, 1985 nr 2; „Tempo” 1985 nr 1; – Informacje, mater. i dokumenty w posiadaniu żony, Stefanii z Kr.

Zbigniew Porada