Sawaszyński Jerzy (1901–1968), inżynier hydrotechnik, autor norm przeciwpożarowych, wykładowca Politechn. Warsz. Ur. 9 I (28 XII 1900 starego stylu) w Suwałkach, był synem Michała i Wiery z Kreczetowiczów, nauczycieli wyznania prawosławnego.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej S. znalazł się w Rosji. W r. 1919 ukończył gimnazjum w Połtawie. Po powrocie do kraju rozpoczął w r. 1921 studia matematyczne na Uniw. Warsz., ale po roku przeniósł się na Wydz. Inżynierii Wodnej Politechn. Warsz. Podczas studiów utrzymywał się udzielając korepetycji, pracując fizycznie i praktykując, m.in. w zarządach dróg wodnych w Toruniu i Wyszkowie przy robotach regulacyjnych i pomiarowych na Wiśle i Bugu. Specjalizował się z budownictwa wodnego pod kierunkiem Karola Pomianowskiego i w r. 1930 uzyskał dyplom inżynierski.
Pracę zawodową S. rozpoczął w r. 1927 w Wydz. Technicznym Centralnego Tow. Rolniczego w Warszawie (jako technik); w l. 1929–32 pracował w warszawskiej firmie «Best», początkowo jako technik, a następnie inżynier i samodzielny kierownik robót w zakresie projektowania i wykonawstwa dużych gospodarstw rybnych, zakładów o sile wodnej i innych prac wodno-melioracyjnych, m.in. w majątku Radziwiłłów w Ołyce na Wołyniu. Opracował wówczas część techniczną opublikowanej z Władysławem Kołderem pracy Stawy wiejskie. Budowa i użytkowanie (W. 1933, W. 1947). Po likwidacji firmy był w l. 1932–5 kierownikiem działu technicznego Związku Organizacji Rybackich w Warszawie, a następnie aż do wojny kierownikiem referatu wodnego w Biurze Prewencyjnym Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych (PZUW); tam specjalizując się w ochronie przeciwpożarowej, opublikował Przeciwpożarowe zaopatrzenie wodne osiedli (W. 1937). Jednocześnie od r. 1936 (do r. 1950, z przerwami) wykładał w Centralnej Szkole Pożarniczej na Żoliborzu przedmiot zaopatrzenie w wodę. W l. 1935–9 był również stałym członkiem Rady Technicznej Biura Wodociągów i Kanalizacji przy Związku Miast Polskich oraz od r. 1937 członkiem Komisji Obrony Państwa dla Spraw Obrony Przeciwlotniczej. Podczas okupacji niemieckiej brał udział w organizowaniu i pracach ośrodka szkoleniowego dla techników budowlanych w Wawrze oraz gabinetów dydaktycznych Centralnej Szkoły Pożarniczej.
Po wojnie S. wrócił do pracy w PZUW (do r. 1950) jako zastępca szefa Biura Prewencyjnego i kontynuował prace w zakresie ochrony przeciwpożarowej osiedli i zakładów przemysłowych. Równolegle współdziałając w l. 1945–51 z Komisją Przeciwpożarową Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, opracował normy w zakresie ochrony przeciwpożarowej i opublikował prace: Przeciwpożarowe zaopatrzenie wodne (W. 1948, W. 1950), Inspekcje przeciwpożarowe zakładów przemysłowych (W. 1949, Szczecin 1949) oraz Ochrona przed pożarami w budownictwie (Szczecin 1949, toż po czesku, Praha 1954). W l. 1950–60 pracował w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Warszawie. Jako starszy projektant kierował zespołem i opracował 5 ekspertyz, m.in. stan zaopatrzenia w wodę miasta Ełk, 47 projektów koncepcyjnych, wstępnych i techniczno-roboczych, w tym oczyszczalni ścieków w Suwałkach i dla cementowni w Wierzbicy, przepompowni melioracyjnych na jeziorze Drużno oraz odwodnienia terenu oczyszczalni w Starachowicach; ponadto zaprojektował kurtynę wodną w Teatrze Wielkim w Warszawie. W r. 1959 oddelegowany przez Min. Gospodarki Komunalnej, zaznajamiał się w Paryżu z najnowszymi rozwiązaniami technicznymi w zakresie oczyszczania wody. Od r. 1960 aż do śmierci był głównym projektantem i konsultantem Biura Badawczo-Projektowego Gospodarki Wodnej i Ściekowej Przemysłu Chemicznego «Biprowod» w Warszawie. Pod jego kierownictwem powstały wówczas projekty gospodarki wodno-ściekowej Zakładów Chemicznych «Zachem» w Bydgoszczy, Kombinatu Chemicznego «Police» pod Szczecinem, Kombinatu Petrochemicznego w Płocku i Zakładów Azotowych w Puławach oraz Zakładów Tlenku Glinu w Koninie. Od r. 1954 S. był. adiunktem, a od r. 1961 aż do śmierci starszym wykładowcą Katedry Wodociągów i Kanalizacji na Wydz. Inżynierii Politechn. Warsz. Wykonywał prace badawcze z zakresu wodociągów i kanalizacji oraz urządzeń do oczyszczania wody i ścieków, m.in. ogłosił artykuły Graficzne metody obliczania studzien („Zesz. Nauk. Politechn. Warsz. Budownictwo” 1960 nr 15), Graficzne metody obliczania studziennych przewodów lewarowych i tłocznych (tamże nr 16). S. zmarł 3 IX 1968 w Warszawie i tam został pochowany na cmentarzu Prawosławnym na Woli. Odznaczony był m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Żonaty (od r. 1933) z Haliną z Brzezińskich, księgową, S. miał córkę Izabellę (ur. 1936), Sawaszyńską-Ignatjew, lekarza radiologa.
Składy osobowe Politechniki Warszawskiej za l. 1956–68; – „Gaz, Woda i Technika Sanitarna” 1969 nr 10 s. 358 (wspomnienie pośmiertne); Nekrologi: „Życie Warszawy” 1968 nr 216, „Tyg. Powsz.” 1969 nr 8; – Informacje Marka Romana, Stanisława Sosnowskiego i córki Izabelli Sawaszyńskiej-Ignatjew z W.
Stanisław Sroka