Baum Józef von Appelshofen, baron, (1820–1883), pochodził z rodziny saskiej, która przybyła z Augustem II do Polski. Był synem Antoniego, starosty bocheńskiego, właściciela Kopytówki i Brzezinki w okolicach Zatora i drugiej jego żony Heleny z Walczaków, pochodzącej z krak. mieszczaństwa. Uczęszczał do gimnazjum w Nowym Sączu, potem ukończył Akademję Wojskową i został oficerem. W r. 1844 wziął dymisję i poświęcił się pracy w niewielkim majątku ziemskim, pozostawionym mu przez ojca. Wybił się jako doskonały gospodarz i wkrótce nietylko zjednał sobie mir wśród szlachty, ale i u chłopów cieszył się wielką popularnością. Dzięki temu został w r. 1861 wybrany posłem z okręgu chłopskiego do pierwszego sejmu krajowego, gdzie zaznaczył się swoim przyjaznym stosunkiem do posłów chłopskich, darzących go pełnem zaufaniem, a których umiejętnie starał się zjednać dla polityki narodowej. W r. 1863 został członkiem »białego« Komitetu Narodowego dla zachodniej Galicji, w którym poruczono mu sprawy wojskowe. Pracował energicznie przy organizowaniu oddziałów, wysyłanych z Krakowa do Królestwa w pierwszej polowie roku. W sierpniu bowiem został wraz z Benoem, Cez. Hallerem, Rogawskim i St. Tarnowskim aresztowany i przewieziony do lwowskiego więzienia u karmelitów. Dopiero w czerwcu 1864 uwolnił go sąd wojenny dla braku dowodów winy. W erze konstytucyjnej rozwinął szeroką działalność w instytucjach samorządowych. Został wybrany przewodniczącym wadowickiej Rady powiatowej i na tem stanowisku wykazał wiele inicjatywy; urządzał wzorowe szkoły ludowe i szpitale, budował drogi i pierwszy w Galicji założył w swoim powiecie gminne kasy oszczędności. Dzięki powszechnemu zaufaniu, jakiem się cieszył, oddano mu kierownicze stanowisko w Towarzystwie Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie. Głównem jednak polem jego działalności był w ostatnich latach życia parlament wiedeński. Był jedną z głównych polskich osobistości politycznych, stykał się często z ministrami i cesarzem. Prezes Koła polskiego Grocholski, niejednokrotnie zasięgał jego rady. Należał do najbliższych przyjaciół osobistych i politycznych J. Dunajewskiego, z którym zażyłość datowała się jeszcze z czasów gimnazjalnych. Również z Benoem łączyły go najściślejsze węzły osobiste i polityczne. Od r. 1873 piastował godność wiceprezesa Koła Polskiego. Żonaty był z Walerją Duninówną, z którą miał dwóch synów, zmarłych tragicznie w młodości. Umarł nagle w Wiedniu w r. 1883. Pochowany w rodzinnej Marcyporębie.
Portrety jego znajdują się w budynku Rady Powiatowej w Wadowicach i u prof. Fr. Zolla, wnuka siostry B., w Krakowie.
»Czas« 1883, nr 59, 60, 61; »Gazeta Lwowska« 1883, nr 60; Marczewski B., Powiat wadowicki, 147; Tarnowski St., Nasze dzieje w ostatnich stu latach, 220; Ziemiałkowski Fl., Pamiętniki, IV. Informacje prof. Fr. Zolla.
Henryk Wereszycki