Chojecki Józef Kazimierz, h. Lubicz († ok. 1808), syn Szymona i Teresy Rudzińskiej, dziedzic Choi i Rzążewa, właściciel Żabieniec, pisał się nieraz Kazimierz lub Jan Kazimierz, a mieszany bywał z Fr. Kazimierzem, zapewne dalekim krewnym. Funkcje publiczne rozpoczął w r. 1747 od burgrabstwa i podstarostwa liwskiego. Jako skarbnik łukowski posłował z ziemi liwskiej na sejm 1752 r. Należał wtedy do stronników Potockich, brał pensję z ambasady francuskiej, lecz równocześnie kokietował Czartoryskich. W roku 1756 jako asesor ziemi przemyskiej na sejmiku wiszeńskim poparł wybór na posła Ad. Kaz. Czartoryskiego, jednocześnie zaś starał się wysługiwać Mniszchowi. Dopuszczony r. 1763 do planów konfederacyjnych »familii«, informował obóz przeciwny o przygotowaniach. Dopiero po śmierci Augusta III jako podstarości gr. żydaczowski i miecznik łukowski stał się w Przemyskim zdecydowanym zwolennikiem St. A. Poniatowskiego. Wybrany sędzią kapturowym ziemi żydaczowskiej, podpisał konfederację woj. ruskiego, a jako poseł lubelski elekcję. Piętnowany jako »karierowicz regalista«, został r. 1766 szambelanem królewskim i dowódcą pułku J. K. M. W czasie konfederacji barskiej walczył pod komendą Ksawerego Branickiego. W tym czasie został kolejno wojskim, pisarzem, łowczym i cześnikiem łukowskim. Po rozbiorze osiadł w Galicji, gdzie wylegitymowawszy się 1782 r., był członkiem i deputatem stanów 1787–91, komisarzem sejmów gal. 1788 i wicemarszałkiem królestw Galicji i Lodomerii. W r. 1791 mianowany przez Stan. Augusta kawalerem orderu św. Stanisława. Żonaty był z Katarzyną Rzymowską, pozostawił syna Stanisława.
Niesiecki; Boniecki; Uruski; Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej, Lw. 1857; Pietruski O., Elektorów poczet, Lw. 1845; Waliszewski K., Potoccy i Czartoryscy, Kr. 1887; Konopczyński Wł., Polska w dobie wojny siedmioletniej, W. 1909–1911, I–II; tenże, Mrok i świt, Kr. 1911; tenże, Konfederacja barska, W. 1936, I; tenże, Diariusze sejmów 1750, 1752, 1754 i 1758 r., W. 1937; Nieć J., Młodość ostatniego elekta, Kr. 1935; Korzon T., Wewn. dzieje Polski, W. 1897, III 16; Lubomirski St., Pamiętniki, Lw. 1925; AGZ. XIII, Lw. 1928.
Julian Nieć