Szabliński Józef (1808–1872), wiolonczelista i waltornista, kompozytor, pedagog.
Ur. 8 VI w Warszawie, wychowywał się w rodzinie muzyków Orłowskich; jego przyrodnim rodzeństwem byli: Antoni Orłowski (zob.), skrzypek, oraz Joanna z Orłowskich Naimska, pianistka i nauczycielka gry na fortepianie.
S. kształcił się na Wydz. Nauk i Sztuk Pięknych (Oddz. Muzyki) przy Uniw. Warsz.; był na liście zapisanych w r. 1821 do klasy instrumentów dętych blaszanych Jakuba Bailly’ego (waltornisty Teatru Narodowego). W r. 1822 uczył się prawdopodobnie w klasie klawikordu (Alojzego Stolpego?). W r. 1823 został uczniem Józefa Wagnera, byłego basetlisty króla Stanisława Augusta. W czasie pierwszego popisu uczniów Inst. Muzyki i Deklamacji 17 XII 1824 znalazł się jako jeden z tria waltornistów wśród tych, którzy otrzymali pochwałę publiczną w obecności władz rządowych. Pod wrażeniem koncertu wiolonczelisty B. Romberga rozpoczął naukę gry na wiolonczeli, która stała się jego głównym instrumentem. Po utworzeniu Szkoły Głównej Muzyki został w r. 1826 nauczycielem instrumentów dętych metalowych (w miejsce Bailly’ego). Sprawozdanie z egzaminów z 20 VII 1829 informowało, że uczniowie S-ego «Zalewski i Jakubson mogą grać poloneza na dwie waltornie». Klasę tę prowadził S. do r. 1830; w tym czasie był podobno chórzystą opery warszawskiej.
W l. 1834–6 koncertował S. w Kwartecie Resursy, założonym przez Józefa Cichockiego, m.in. ze skrzypkiem Józefem Bielawskim; grywał z nimi także Ignacy Dobrzyński, którego twórczość S. popularyzował. Od r. 1837 był S. pierwszym wiolonczelistą w orkiestrze Teatru Wielkiego; słynął jako interpretator partii solowych w operach Stanisława Moniuszki (m.in. poloneza w „Hrabinie”) i F. Halévy’ego („Żydówka”). Podczas wizyty w Warszawie Karola Lipińskiego, który chciał poznać twórczość Dobrzyńskiego, koncertowano w r. 1844 w mieszkaniu kompozytora: «pierwsze skrzypce grał sam Lipiński, altówkę sam Dobrzyński, pierwszą wiolonczelę Szabliński». Grał też S. w kwartecie smyczkowym z Kazimierzem Baranowskim (koncertmistrzem Teatru Wielkiego), Leopoldem Lewandowskim i Feistem. Podczas koncertu na dochód Tow. Dobroczynności w r. 1842 wykonał z Baranowskim i Wincentym Szalkiewiczem trio Karola Kurpińskiego na skrzypce, klarnet i basetlę oraz „Ave Maria” Antoniego Teichmanna. S. dawał lekcje gry na wiolonczeli; jego najwybitniejszym uczniem (od r. 1842) był Ignacy Komorowski. W czasie występu w Warszawie H. Vieuxtempsa w r. 1859 wykonał z nim swoje Capriccio na skrzypce i wiolonczelę z towarzyszeniem fortepianu. Na koncercie w Warszawie Henryka Wieniawskiego w r. 1860 S. na basetli «wdzięcznie […] przygrywał». Jako kompozytor był też twórcą Romansu na wiolonczelę. Przez pewien czas w l. 1861–2 prowadził klasę basetli w nowo powstałym Inst. Muzycznym. W r. 1865 grał regularnie na wiolonczeli na porankach muzycznych, organizowanych przez „Gazetę Muzyczną i Teatralną”. Uczestniczył także t.r. w różnych koncertach w sali Resursy. Z powodu pogarszającego się wzroku zrezygnował w lutym 1870 z funkcji pierwszego wiolonczelisty. Zmarł 5 lub 7 XI 1872 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Brak informacji o rodzinie S-ego.
Aleksander Martin, kolega S-ego z Teatru Wielkiego, dedykował mu swój „Nokturn na wiolonczelę”.
Słown. Muzyków Pol.; Sowiński, Słown. Muzyków; Suchecki R., Wiolonczela od A do Z, Kr. 1982 s. 216; Szenic, Powązki; – Polska literatura wiolonczelowa XIX i XX wieku, Red. M. Demska-Trębacz, W. 1988; Rutkowska A., Działalność pedagogiczna Instytutu Muzycznego Warszawskiego (1860–1918), W. 1967; Siwkowska J., Nokturn, czyli rodzina Fryderyka Chopina i Warszawa w latach 1832–1881, W. 1988; 150 lat Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, Red. S. Śledziński, Kr. 1960; Z dziej. pol. kultury muzycz.; – „Bibl. Warsz.” 1852 t. 3, 1856 t. 4; „Echo Muzycz., Teatr. i Artyst.” 1891 nr 412, 413; „Gaz. Korespondenta Warsz. i Zagran.” 1824 nr 204; „Gaz. Muzycz. i Teatr.” 1865 nr 5–10, 12; „Gaz. Pol.” 1870 nr 51; „Kłosy” 1870 nr 249; „Kur. Warsz.” 1824 nr 110; „Pam. Muzycz. Warsz.” 1835 nr 1; „Ruch Muzycz.” 1857 nr 2, 5, 30, 1860 nr 25, 46, 47; „Tyg. Ilustr.” 1870 nr 112; „Tyg. Muzycz.” 1820 nr 3; – AP m. stoł. W.: Akta Warsz. Inst. Muzycz., sygn. I/74 vol. 17; B. Jag.: rkp. 7115.
Mieczysława Demska-Trębacz