Stefani (Stephani) Karolina Elżbieta (1784–1803), śpiewaczka i aktorka.
Wbrew informacjom podanym na tablicy nagrobnej Józefa Stefaniego (zob.) oraz w literaturze, nie była córką Jana Stefaniego (zob.). Ochrzczona w Warszawie 13 XI, była córką fagocisty pochodzenia czeskiego Johannesa Stefaniego (Stefany’ego, Steffana, Steffaniego de Prague, zmarłego 31 V 1794 w Warszawie w wieku 43 lat), członka kapeli kierowanej przez Jana Stefaniego. Matką S. była nieznana z nazwiska Barbara, a siostrą Dorota.
S. kształciła się muzycznie w chórze opery w Warszawie pod kierunkiem Józefa Elsnera. Debiutowała (wg W. Krogulskiego) śpiewając w komediooperze W. Müllera „Święto braminów”, wystawionej w Warszawie 23 XI 1800. Od maja 1801 występowała w zespole Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu; grała Gurli w komedii A. Kotzebuego „Indianie w Anglii” oraz Kupidynka w komediooperze „Drzewo Diany, czyli Miłość wszystko zwycięża” (muz. V. Martin y Solar). Jako śpiewaczka-solistka debiutowała w Teatrze Narodowym w Warszawie 19 I 1802 rolą pierwszej damy dworu w operze „Flet czarnoksięski, czyli Tajemnica Izys” W. A. Mozarta, w przygotowaniu muzycznym Elsnera. Bardzo przychylnie przyjęto ją w jednej z głównych ról (w partii Mirhy) w „Przerwanej ofierze” P. Wintera, w listopadzie i grudniu 1802 oraz na początku r. 1803; występ premierowy S. i rywalizującej z nią Zofii Petrasch publiczność nagrodziła (5 XI) rzuconymi na scenę 200 dukatami. Dn. 4 III 1803 wzięła S. prawdopodobnie udział w benefisie Jana Nepomucena Szczurowskiego; zgodnie z zapowiedzią miała śpiewać wspólnie ze Szczurowskim duet z opery J. Weigla „L’amor marinaro”. Ostatni lub jeden z ostatnich występów gorąco witanej przez publiczność S., która z powodu rozwijającej się gruźlicy nie śpiewała, lecz grała rolę aktorską, miał miejsce 1 IV t.r. w komedii „Wszyscy się oszukali” („Gaz. Warsz.” 1803 nr 27). Zmarła w Warszawie 16 IV 1803, została pochowana 28 IV na cmentarzu Powązkowskim. W ulotnej satyrze jej przedwczesną śmierć przypisywano błędom w sztuce lekarskiej. Pozostawiła w niedostatku matkę, ojczyma i czworo rodzeństwa, których za życia wspomagała finansowo; po śmierci S. została zorganizowana wśród publiczności zbiórka pieniędzy na ich wspomożenie, a uzbieraną sumę odebrali od redaktora „Gazety Warszawskiej” matka i ojczym.
Chybiński, Słown. muzyków; Słown. Teatru Pol.; Sowiński, Słown. muzyków; Wrocki E., Nekropol muzyczny. Powązki w Warszawie, W. 1925 cz. 1 s. 26, 50; – Bernacki L., Teatr, dramat, muzyka za Stanisława Augusta. Źródła i materiały, Lw. 1925 I; Bogusławski W., Dzieje Teatru Narodowego, W. 1820 s. 167, 170–2; Dmuszewski L. A., Krótka kronika teatru polskiego, W. 1991 s. 14–15; Kwiatkowska M., Życie muzyczne Warszawy (1795–1806), w: Szkice o kulturze muzycznej XIX w., Red. Z. Chechlińska, W. 1984 V; Raszewski Z., Bogusławski, W. 1982; Szwankowski E., Teatr Wojciecha Bogusławskiego w latach 1799–1814, w: Materiały do dziejów teatru w Polsce, Red. Z. Raszewski, E. Szwankowski, Wr. 1954 I; – Lelewel P., Pamiętniki i diariusz domu naszego, Wr. 1966; Teatralia kaliskie. Materiały do dziejów sceny kaliskiej (1800–1970), Oprac. S. Kaszyński, Ł. 1972; – „Gaz. Warsz.” 1802 nr 90 dod. s. 1527, nr 96 dod. s. 1627, 1803 nr 17 dod. s. 273–4, nr 22 dod. s. 358–60, nr 27 dod. s. 447, nr 34 dod. s. 568, nr 37 dod. s. 622; – B. Jag.: rkp. 6828 (mater. W. Krogulskiego); IS PAN: Arch. Mieczysława Rulikowskiego, sygn. 1067/74 (3) (Jasiński J. T., Odpisy życiorysów aktorów, mszp.); Paraf. p. wezw. św. Jana w W.: Księga chrztów z l. 1783–90, Księga zmarłych z l. 1780–96.
Barbara Przybyszewska-Jarmińska