Maciejowski Kazimierz (1887–1961), leśnik. Ur. 30 III we wsi Dzierzkowice w pow. kraśnickim, syn Franciszka, dzierżawcy majątku rolnego, i Karoliny z Kołakowskich. Był uczniem gimnazjum we Lwowie, następnie Gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie, które ukończył w r. 1906. Studia wyższe rozpoczął w r. 1906 na wydziale prawa uniwersytetu w Lipsku, lecz przerwał je i w okresie 1907–10 odbywał praktykę leśną jako zastępca leśniczego i zawiadowca tartaku w majątku Szepetówka na Wołyniu. W l. 1910–3 studiował na akademii leśnej w Tharandt (Saksonia), gdzie uzyskał tytuł inżyniera leśnictwa. Następnie pracował jako leśniczy w majątku Końskie w Kieleckiem (1913–5) i nadleśniczy w majątku Brasowo w gub. orłowskiej (1915–8). W r. 1918 wrócił do kraju; zatrudniony został w administracji leśnej kolejno jako nadleśniczy w nadleśnictwie Chorzele koło Przasnysza (1918–9), referendarz w Dyrekcji Lasów i Dóbr Państwowych w Radomiu (1919) i nadleśniczy w nadleśnictwie Brudzewice (1919–24), gdzie przez 3 lata prowadził pierwsze w Polsce kursy dokształcające dla gajowych. W okresie 1924–30 pracował w naukowo-doświadczalnym nadleśnictwie Wirty w pow. starogardzkim i w tym czasie (1923–30) prowadził kursy dla leśniczych przy Pomorskiej Izbie Rolniczej. W r. 1930 rozpoczął pracę w Naczelnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie, początkowo jako inspektor, a następnie naczelnik Wydziału Hodowli i Ochrony Lasów (1934–9).
W okresie okupacji hitlerowskiej M. kierował «Spółdzielnią Leśników» w Warszawie, równocześnie przez Delegaturę Rządu Londyńskiego został mianowany dyrektorem lasów okręgu radomskiego. Do jego obowiązków, obok organizowania samopomocy wśród leśników, należała koordynacja akcji sabotażowych w lasach i tartakach pozostających pod administracją okupanta. Po wojnie powrócił w r. 1945 na stanowisko naczelnika Wydziału Hodowli i Ochrony Lasów w Naczelnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Łodzi i w t. r. został naczelnikiem Wydziału w Min. Leśnictwa, a następnie zastępcą dyrektora (1946) i wicedyrektorem (1947) Departamentu Zagospodarowania Lasów. W r. 1948 mianowano M-ego zastępcą przewodniczącego, a od r. 1950 przewodniczącym Państwowej Rady Leśnictwa przy ministrze leśnictwa. W związku z rozwiązaniem Państwowej Rady Leśnictwa M. przeszedł w r. 1951 na emeryturę; uczestniczył w pracach prowadzonych przez PAN i Polskie Tow. Leśne, a w l. 1954–6 był zatrudniony w Miejskim Zarządzie Przedsiębiorstw i Urządzeń Komunalnych w Warszawie. Brał udział w pracach związanych z pierwszymi próbami Instytutu Badawczego Lasów Państwowych podjętych w sprawie podziału Polski na dzielnice geograficzno-leśne. Od r. 1957 był członkiem Rady Naukowo-Technicznej przy ministrze leśnictwa i przemysłu drzewnego.
M. był jednym z wybitniejszych leśników pierwszej połowy XX w. Publikował prace dotyczące m. in. zasad i planów zagospodarowania lasów, ustalenia okręgów nasiennych, a w r. 1934 w oparciu o dzieło J. Hausbrandta „Ogólne wiadomości o trzebieżach” opracował instrukcję techniczną o trzebieżach, wznowioną w r. 1945. Sześcioletni okres pracy w nadleśnictwie Wirty umożliwił mu przeprowadzenie badań naukowych na założonych w latach osiemdziesiątych XIX w. przez niemieckiego leśnika A. Schwappacha powierzchniach doświadczalnych obcych gatunków drzew. Nadleśnictwo to zniszczone w okresie pierwszej wojny światowej, zostało odnowione przez M-ego, który nie tylko rozszerzył produkcję drzew i krzewów ozdobnych i owocowych, ale rozpoczął pierwsze systematyczne obserwacje nad egzotami na ziemiach polskich, szczególnie zajmując się daglezją. W wyniku tych badań powstały prace: Egzoty naszych lasów (W. 1951) i O przydatności daglezji dla lasów polskich i jej roli w gospodarstwie leśnym („Sylwan” R. 94: 1950 z. 1, 2). Napisał też kilka monografii drzew leśnych, m. in. olszy (1953), a w r. 1956 ogłosił w „Sylwanie” opartą na materiałach ankietowych Polskiego Tow. Leśnego analityczną pracę Modrzew w lasach polskich. Wyróżniał się szczególnie jako popularyzator wiedzy leśnej. Tłumaczył również na język niemiecki i rosyjski streszczenia artykułów dla czasopisma „Folia Forestalia Polonica” i współpracował w przekładzie na język polski podręcznika leśnictwa G. Morozowa – „Nauka o lesie” (W. 1953). Od r. 1947 należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i był odznaczony dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (1938, 1946), Medalem Zwycięstwa i Wolności, Złotą Odznaką Honorową Polskiego Tow. Leśnego. Zmarł 3 X 1961 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
Z małżeństwa z Wandą Łepkowską miał córki: Hannę, zamężną Walewską, pielęgniarkę, i Wandę, zamężną Wagner, lekarza medycyny i stomatologii, oraz synów: Zygmunta, ekonomistę, i Bogdana, pracownika Zarządu Głównego Polskiego Tow. Łowieckiego.
Fot. w posiadaniu rodziny; – Bibliografia polskiego piśmiennictwa leśnego za lata 1950–1963, „Prace Inst. Badawczego Leśnictwa” nr 204, 223, 279, 300, 320, 344; Pisarska M., Bibliografia polskiego piśmiennictwa leśnego za pięciolecie 1945–1949, W. 1960; – Dzieje lasów, leśnictwa i drzewnictwa w Polsce, W. 1965 s. 758; Kasprzyk S., Wirty, „Las Pol.” R. 33: 1959 nr 11; – „Las Pol.” R. 31: 1957 nr 11 s. 23–4 (fot.), R. 36: 1962 nr 2 s. 24 (fot.); „Stolica” 1961 nr 43; „Sylwan” 1962 nr 4 s. 91–2 (fot.); „Tyg. Powsz.” R. 15: 1961 nr 42; „Życie Warsz.” 1961 nr 237, 238, 241; – Informacje syna Zygmunta Maciejowskiego.
Ligia Hayto