Pudelewicz Kazimierz (1889–1941), inżynier elektryk, przedsiębiorca, kierownik wojewódzkich referatów elektryfikacji w Toruniu i Poznaniu. Ur. 26 V w Piaskach koło Gostynia, był synem Konstantego, nauczyciela, i Julianny z Muszyńskich.
Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu (1906) P. studiował w wyższej nieakademickiej szkole inżynierskiej w Köthen (Niemcy), gdzie w r. 1911 uzyskał dyplom inżyniera elektryka. W czasie studiów działał w Korporacji Polskich Studentów tejże uczelni. Pracę zawodową rozpoczął jako projektant instalacji i urządzeń elektrycznych w firmie Union Elektrizitäts-Gesellschaft m. b. H. w Bochum i od poł. 1914 r. (z przerwą na odbycie pruskiej służby wojskowej) do jesieni 1919 na podobnym stanowisku w biurze technicznym firmy elektrotechnicznej «Siemens–Schuckert Werke» w Dortmundzie. Po powrocie do Polski P. pracował na stanowisku inżyniera w Dziale Budowlano-Kwaterunkowym Dowództwa Okręgu Generalnego WP w Poznaniu, a w l. 1920–8 jako radca wojewódzki w Dziale Elektryfikacji Urzędu Wojewódzkiego w Toruniu, gdzie kierował zagadnieniami elektryfikacji woj. poznańskiego.
Jednocześnie P. założył i uruchomił (1 X 1920) przedsiębiorstwo pod nazwą «Pomorskie Zakłady Elektrotechniczne» w Toruniu, które w szybkim czasie postawił na wysokim poziomie technicznym i handlowym. Przedsiębiorstwo to zajmowało się wykonywaniem projektów, kosztorysów, budową urządzeń oraz sieci elektrycznych dla przemysłu i rolnictwa, badaniem możliwości wykorzystania sił wodnych do celów elektryfikacji, udzielaniem porad fachowych przy współdziałaniu odpowiednich specjalistów, dostawą materiałów, maszyn i urządzeń z własnej składnicy dla potrzeb rozwijającej się elektryfikacji Pomorza. Przedsiębiorstwo miało przedstawicielstwo Fabryki Porcelany i Wyrobów Ceramicznych w Ćmielowie na dostawę izolatorów wysokiego napięcia (do 35 KV) na terenie Pomorza. Wykonało wiele instalacji i urządzeń elektrycznych, m. in. w nowo budowanej Gdyni (np. na dworcu morskim w porcie) oraz dla budownictwa prowadzonego przez Fundusz Kwaterunku Wojskowego. Zajmowało się też sprzedażą odbiorników radiowych, należało do Zrzeszenia Przedsiębiorstw Radiotechnicznych w Polsce, zlikwidowane zostało ok. r. 1928.
W l. 1928–37 P., w stopniu radcy wojewódzkiego, był kierownikiem referatu elektryfikacji w Wydziale Przemysłowym Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu. Na tym stanowisku, przy ścisłej współpracy z Biurem Elektryfikacji Min. Przemysłu i Handlu w Warszawie (kierowanym przez inżyniera Kazimierza Siwickiego), obejmującym całokształt zagadnień elektryfikacji państwa, P. zajmował się m. in. sprawami związanymi z nadawaniem uprawnień rządowych dla zakładów elektrycznych (wytwórczych i rozdzielczych), przyznawaniem ulg wynikających z rozporządzenia o popieraniu elektryfikacji, rewizjami taryf zakładów elektrycznych działających na mocy dawnych koncesji, a także nadzorem nad spełnianiem warunków uprawnień rządowych i wielorakimi problemami łączącymi się z powstawaniem i funkcjonowaniem zakładów elektrycznych i nad studiami techniczo-energetycznymi. P. był zaprzysiężonym biegłym sądowym w zakresie elektrotechniki na okręg poznański i pomorski. Interesował się szczególnie zagadnieniami elektryfikacji rolnictwa. Przyczynił się znacznie do zelektryfikowania wielu wsi wielkopolskich, projektując i nadzorując budowę sieci i urządzeń elektrycznych. Ponadto pełnił nadzór nad urządzeniami elektrycznymi w nowo zbudowanych gmachach Uniw. Pozn. W sprawach elektryfikacji utrzymywał kontakt z prezydentem miasta Cyrylem Ratajskim. Po odejściu z Urzędu Wojewódzkiego P. przeszedł na stanowisko inżyniera do Elektrowni Poznańskiej, w której pracował do śmierci.
P. działał w Stowarzyszeniu Elektryków Polskich (SEP), wraz z inżynierem Alfonsem Hoffmannem był założycielem Koła SEP w Toruniu, współorganizatorem II zjazdu elektrotechników polskich i wystawy wyrobów elektrotechnicznych w tym mieście w r. 1921. W Poznaniu był w l. 1930–1 prezesem Oddziału Poznańskiego SEP, a od r. 1938 członkiem Komisji Elektryfikacyjnej. Współdziałał w opracowaniu pierwszych przepisów elektrycznych i zajmował się słownictwem elektrotechnicznym. Przy jego wybitnym udziale i staraniach podejmowanych od r. 1932 zostało powołane do życia Tow. Elektryfikacji Okręgu Poznańskiego. P. zmarł podczas okupacji niemieckiej 19 II 1941 w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu Junikowskim.
W małżeństwie z Leokadią z Bronickich miał P. czworo dzieci: Aleksandrę (ur. 1923), magistra inżyniera elektryka, specjalistę w dziedzinie akustyki, pracownika naukowego Filmowego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego «Techfilm» w Warszawie, która zginęła tragicznie w wypadku samochodowym 28 VIII 1979 w Toruniu, Marię (ur. 1925), inżyniera architekta, projektanta obiektów służby zdrowia, Różę (ur. 1927), magistra ekonomii, specjalistkę w dziedzinie urbanistyki, Mieczysława (ur. 1932), magistra inżyniera mechanika, pułkownika WP.
Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936; – Fundusz Kwaterunku Wojskowego 1927–1937, W. 1938 s. XXXII; Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1926 s. 171, 1930 s. 75, 1112–13, 1935 s. 140, 1939 s. 76; Historia elektryki polskiej, W. 1976 I; Księga jubileuszowa 50-lecia Oddziału Bydgoskiego SEP, Bydgoszcz 1971; 50 lat Oddziału Poznańskiego SEP, P. 1978 (odb. „Kron. m. Poznania” nr 2 i 3) s. 7, 11 (fot.), 52, 58; – „Energetyka” 1980 s. 324 (życiorys, fot.); „Kron. m. Poznania” 1978 nr 2 s. 31, 35 (fot.), nr 3 s. 113, 119; „Przegl. Elektrotechn.” 1921 s. 214 (ogłoszenie firmowe), 242, 1926 s. 209, 1934 s. 369, 1939 s. 201; – Arch. Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Köthen: Akta studenckie P-a; – Informacje córek P-a: Aleksandry i Róży.
Jerzy Kubiatowski