Rzeszowski Kazimierz (1908–1984), lekarz weterynarii, kierownik Katedry Fizjologii Zwierząt Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Ur. 16 IX w Żytomierzu, był synem Antoniego, urzędnika, i Marii z Symondów.
Po ukończeniu gimnazjum Jana Kurtza w Lubartowie i zdaniu w r. 1927 matury, R. studiował w l. 1927–32 weterynarię na Uniw. Warsz., równocześnie w l. 1929–32 był tu asystentem Konstantego Łopatyńskiego w Klinice Chorób Wewnętrznych Wydz. Weterynaryjnego. Odbył także specjalistyczne studia na Wydz. Weterynaryjnym Uniwersytetu w Brnie w l. 1929–30. Po uzyskaniu w r. 1932 dyplomu ze specjalizacją z histologii i anatomii zwierząt, pracował przez rok jako lekarz weterynarii przy Sejmiku w Krasnymstawie, a następnie w l. 1933–9 jako dyrektor rzeźni miejskich i targowisk w Równem. Równolegle w l. 1935–9 pełnił obowiązki prezesa Komisji Porozumiewawczej Związków Zawodowych Woj. Wołyńskiego. W sierpniu 1939 ukończył pracę doktorską Zmiany w masie na tle schorzeń wywołanych przez drobnoustroje wnikające przez pępowinę, ale do obrony nie doszło z powodu wybuchu wojny. Podczas okupacji był do r. 1941 weterynarzem rzeźni w Piaskach pod Lublinem; zagrożony przez Niemców przeniósł się do Warszawy, gdzie ukończył kurs kontroli mleczności i pracował w l. 1941–4 jako asystent Izby Rolniczej. W r. 1944 zgłosił się do WP w Lublinie, ale nie przyjęty z powodu złego stanu zdrowia, oddelegowany został jako referent zaopatrzenia wojska w mięso przy starostwie w Siedlcach.
W l. 1945–50 jako profesor kontraktowy kierował R. Zakładem Anatomii i Fizjologii Zwierząt Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego (WSGW) w Łodzi, wykładał dodatkowo zoohigienę oraz prowadził badania nad antybiotycznym działaniem scrophularia nodosa na włoskowca różycy. Prócz tego był delegatem Rady Wydz. Rolnego do senatu uczelni w l. 1945–9 oraz przez dwa lata kuratorem majątków doświadczalnych WSGW. Po przeniesieniu uczelni do Olsztyna w r. 1950 pełnił nadal jako profesor kontraktowy funkcję kierownika Katedry Fizjologii Zwierząt i wykładał zoohigienę do r. 1956. W Olsztynie R. uzyskał we wrześniu 1952 stanowisko samodzielnego pracownika nauki i prowadził badania nad zmianami morfologicznymi krwi w okresie czynnym gruczołów mlecznych u krów. W r. 1954 opublikował skrypt dla studentów wydziałów rolnych i zootechnicznych pt. Fizjologia i anatomia zwierząt gospodarskich (W. 1954, W. 1956).
Równocześnie z pracą na uczelni pełnił R. w l. 1954–6 obowiązki starszego inspektora weterynarii w Min. Państwowych Gospodarstw Rolnych, a po jego likwidacji jeszcze przez rok w Min. Rolnictwa. Po kolejnej reorganizacji przeniósł się do Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Warszawie, gdzie w l. 1958–60 był starszym inspektorem. W l. 1960–73 pracował w Instytucie Weterynarii w Puławach jako starszy asystent początkowo w Zakładzie Chorób Ryb, a następnie w Zakładzie Organizacji i Upowszechniania Badań Naukowych, gdzie zajmował się zagadnieniami informacji naukowej, szkolenia podyplomowego lekarzy weterynaryjnych, racjonalizacji, patentów i normalizacji. Od r. 1971 aż do przejścia na emeryturę w r. 1973 był zastępcą kierownika Centralnego Ośrodka Dokształcania i Doskonalenia Służby Weterynaryjnej. Był członkiem Zrzeszenia Lekarzy Weterynaryjnych. Zmarł 6 XI 1984 w Popkowicach pod Kraśnikiem (woj. lubelskie), pochowany został w grobie ojca na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.
R. był dwukrotnie żonaty; w pierwszym małżeństwie z Wandą z Ogrodzkich, malarką, miał córkę Grażynę Rzeszowską-Tokarską, profesora histologii i chorób zakaźnych Akademii Medycznej w Lublinie; z drugiego małżeństwa (imienia i nazwiska żony nie udało się ustalić) własnych dzieci nie miał.
Sto lat weterynarii w Puławach 1862–1962. Księga Pamiątkowa, Puławy 1962; Z. S., Kolega Kazimierz Rzeszowski, „Życie Wet.” 1985 s. 142–3 (fot.); – Arch. Inst. Wet. w Puławach: Teczka osobowa R-ego; Arch. PAN: Zespół Minerwa; – Informacje córki, Grażyny Rzeszowskiej-Tokarskiej z L.
Stanisław Sroka