Plater (Broel-Plater) Ludwik Kazimierz Alojzy Stanisław (1844–1909), ziemianin, przemysłowiec, działacz gospodarczy. Ur. 6 X w Górze (pow. śremski), był synem Cezarego (zob.) i Stefanii z Małachowskich. Młode lata spędził we Francji, uczył się u jezuitów w Metz, przebywał też jakiś czas w Poznańskiem, gdzie chodził do szkoły w Trzemesznie, a następnie uczył się w szkole zawodowej metalurgicznej w Lotaryngii. Po uzyskaniu pełnoletności odziedziczył po matce majątek Niekłań (pow. konecki; majątek ojca na Litwie został po powstaniu 1831 r. skonfiskowany). Po ukończeniu nauki odbył praktykę w fabrykach francuskich w Nancy, Paryżu i Namur. W r. 1869 P. przyjechał do swego majątku i zaczął porządkować sprawy gospodarcze. Rozbudowywał kopalnie rud żelaza i istniejące zakłady produkujące stal. W r. 1876 spaliła się jego największa fabryka w Furmanowie. Po pożarze P. wyjechał na rok do Francji, gdzie pracował w Fronard przechodząc wszystkie stanowiska pracy przy obsłudze wielkiego pieca. Po powrocie wybudował w Furmanowie wielki piec i zainstalował dwie nowoczesne maszyny parowe, dzięki czemu zakłady te produkowały wówczas więcej stali niż Huta Bankowa. Roczna produkcja surówki z tego pieca wynosiła 3 800 ton. W r. 1888 P. objął z działów rodzinnych ze spadku po siostrze matki bardzo zdewastowany gospodarczo majątek Białaczów w pow. opoczyńskim, a w r. 1889 dokupił majątek ziemski Bliżyn wraz z wielkim piecem oraz w r. 1896 Chlewiska i Pawłów. W ten sposób znacznie powiększył swe posiadłości, które w ostatnich latach XIX w. wynosiły 45 tys. morgów ziemi.
P. przerobił i odrestaurował zabytkowy pałac w Białaczowie, był też fundatorem w r. 1887 ołtarza w kościele w Niekłaniu, a w r. 1896 kościoła Św. Ludwika w Bliżynie. Nadal rozwijał ożywioną działalność gospodarczą: był jednym z organizatorów i współwłaścicieli linii kolejowych Skarżysko–Koluszki oraz Iwanogrodzko-Dąbrowskiej (1882–5). Należał do założycieli w r. 1886 poznańskiego Banku Ziemskiego, który kierował się w swej działalności gospodarczej potrzebami obrony polskiego stanu posiadania w Wielkopolsce. Był też udziałowcem przedsiębiorstw naftowych w Galicji. W swych dobrach wybudował wielki młyn w Petrykozach i rektyfikację w Wąglanach. W Bliżynie w l. 1898–1900 wzniósł wraz z synami, wykorzystując pomyślną koniunkturę na wyroby ze stali, kosztem własnym i udziałowców, nowoczesną stalownię. Kopalnie i huty P-a zatrudniały w r. 1893 ponad 1100 robotników. Kryzys gospodarczy pierwszych lat XX w. spowodował krach finansowy przedsiębiorstw P-a. P. podzielił wówczas majątek pomiędzy synów, a sam w r. 1901 przeniósł się do Krakowa, gdzie zmarł 22 IX 1909 i został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
W małżeństwie (od 2 X 1869) z Zofią, córką Kajetana Piotra Morawskiego (zob.), P. miał pięciu synów: Zygmunta, Edwarda (1871–1958), właściciela Osuchowa, Konstantego (zob.), Józefa (1874–1944), właściciela Niekłania, Henryka (1876–1910?), inżyniera hutnika, właściciela Bliżyna.
Zygmunt (1870–1934) studiował w Niemczech, m. in. ukończył Akademię Leśną w Tharndt pod Dreznem, doktoryzował się z filozofii w r. 1892 w Heidelbergu. Po ojcu objął dobra białaczowskie. Był m. in. prezesem Tow. Leśnego i członkiem komitetu redakcyjnego „Leśnika Polskiego”. Pozostawił w rękopisie pamiętnik i dziennik z pierwszej wojny światowej.
Portret P-a (nieznanego malarza) w Muz. Narod. w Kielcach; – Konarski Sz., Platerowie, Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., IV 129–33; Uruski; Spis obywateli ziemskich Królestwa Polskiego, W. 1909 s. 94; – Bocheński A., Wędrówki po dziejach przemysłu polskiego, W. 1969 II 222–6; Łukasiewicz J., Przewrót techniczny w przemyśle Królestwa Polskiego 1852–1886, W. 1963 s. 214; Wiśniewski J., Dekanat konecki, Radom 1913 s. 3, 6, 16, 42, 168–9, 171; – „Czas” 1909 nr 219; „Prawda” 1896 nr 15; – B. Narod.: rkp. 6598 t. 1 k. 112; – Pamiętnik Z. Platera (rkp.) w posiadaniu rodziny; – Informacje rodziny: Elizy Kwileckiej z Warszawy i Teresy Plater z Krakowa.
Adam Massalski