Skowronek Ludwik (1859–1934), ksiądz, budowniczy kościołów, pisarz religijny. Ur. 6 IV w Czuchowie (pow. rybnicki), był synem Marcelego, nauczyciela, i Marii z Kocztorzów.
S. ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w gimnazjum w Gliwicach studiował prawo na uniw. we Wrocławiu, wkrótce jednak przeniósł się na wydz. teologiczny. W l. 1883–4 kontynuował studia teologiczne w Regensburgu (Ratyzbonie); tylko ostatnie tygodnie przed święceniami spędził w alumnacie wrocławskim. Po przyjęciu 5 VII 1884 święceń kapłańskich pracował jako wikary w Starym Bieruniu, od r. 1887 w Bogucicach (dziś Katowice), gdzie w r. 1888 został administratorem parafii. Dn. 1 VII 1889 otrzymał nominację na proboszcza parafii św. Szczepana w Bogucicach. W r. 1892 rozpoczął budowę nowego kościoła, konsekrowanego 24 X 1894. Gdy 3 III 1896 w katastrofie w kopalni «Kleofas» w Załężu zginęło 104 górników, S. podczas pogrzebu nakłonił obecnych do złożenia uroczystego ślubowania, aby wspólnie wybudować w Załężu kościół. Dn. 1 X 1896 wyodrębniona została z parafii bogucickiej oddzielna parafia w Załężu, administrowana początkowo przez S-ka. Z jego inicjatywy podjęto budowę nowego kościoła na terenie parafii bogucickiej w Dąbrówce Małej. Oddzielną parafię utworzono tu 1 IV 1911, a kościół poświęcono 17 XI 1912. S. zakupił również teren pod budowę kościoła w Zawodziu. W Załężu i Dąbrówce Małej wybudował plebanie i założył cmentarze. Do obu tych parafii sprowadził siostry zakonne ze zgromadzenia św. Jadwigi. Jako przewodniczący kuratorium Sierocińca im. ks. Leopolda Markiefki w Bogucicach przyczynił się do rozbudowy sierocińca; m. in. ofiarował na ten cel część gruntów parafialnych. Był również jednym z inicjatorów i budowniczych kościoła i klasztoru Franciszkanów w Panewnikach; nabył na ten cel 13 morgów gruntu. Zakładał i rozwijał w swojej parafii liczne bractwa i stowarzyszenia religijne (Kongregacja Mariańska, Związek Abstynentów, Arcybractwo Matek Chrześcijańskich, III Zakon św. Franciszka, Tow. Robotników Katolickich). S. był aktywnym propagatorem kultu obrazu Matki Boskiej Bogucickiej. Dzięki jego staraniom Bogucice stały się jednym z sanktuariów maryjnych na Górnym Śląsku.
S. opracował i opublikował modlitewniki Droga do nieba i Weg zum Himmel. Pierwsze wydanie Drogi do nieba ukazało się w styczniu 1903. Do wybuchu drugiej wojny światowej modlitewnik ten (drukowany przez R. Meyera w Raciborzu), wznawiany w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy, był najbardziej rozpowszechnionym i najpopularniejszym modlitewnikiem na Górnym Śląsku, docierał także poza jego granice. Modlitewnik ten, stale uaktualniany, ale nawiązujący w tytule, przedmowach, układzie i treści do książeczki autorstwa S-ka, stał się diecezjalnym modlitewnikiem Śląska Opolskiego, a od r. 1992 diec. gliwickiej i opolskiej. Modlitewnik Weg zum Himmel (Königshütte 1903, następne wydania do drugiej wojny światowej drukowano u R. Meyera w Raciborzu) był odrębnym opracowaniem. Używany był szczególnie w zachodniej części diec. wrocławskiej. Nie udało się ustalić dokładnej liczby wydań i wysokości nakładów. Ponadto S. opracował i wydał kilka innych wersji książeczek modlitewnych, w tym także dla dzieci i młodzieży, opartych na Drodze do nieba i Weg zum Himmel (wydawanych w Raciborzu).
W r. 1907 S. kandydował z partii Centrum w okręgu Katowice-Zabrze do parlamentu niemieckiego, lecz przegrał z Wojciechem Korfantym. W r. 1912 mianowany został radcą duchownym, a w r. 1923 otrzymał godność papieskiego prałata domowego. Dn. 1 X 1922 uzyskał roczny urlop zdrowotny, ale już 8 X t.r. przeniósł się do Głuchołaz, gdzie jeszcze w listopadzie 1918 zakupił dom dla konwentu sióstr urszulanek ze Świdnicy (trzy siostry S-ka należały do tego zgromadzenia). Zmarł 10 V 1934 w Głuchołazach i tam został pochowany.
Fot. S-ka w domu sióstr urszulanek w Głuchołazach: Kronika 1919–1934; – Schlesische Priesterbilder. Aalen/Würt. [b.r.w.] V; Słownik biograficzny katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku, Kat. 1996 (bibliogr., tu błędnie autor biogramu J. Wycisło, właściwie: K. Worbs); Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, Pszczyna 1994; – Glaeser A., Parafraza i alegoria jako pomoc w uczestniczeniu we mszy niedzielnej w modlitewniku „Droga do nieba” księdza Ludwika Skowronka (wyd. 1903), w: Wielkanoc i niedziela, Opole 1994 s. 191–211: tenże, Teologiczna treść pieśni adwentowych i bożonarodzeniowych w modlitewniku „Droga do nieba” ks. Ludwika Skowronka (1858–1934), „Liturgia Sacra” R. 1: 1995 nr 3/4 s. 173–84; tenże, W służbie człowiekowi. Teologiczno-pastoralny wymiar modlitewnika „Droga do nieba”, Opole 1994; Worbs K., „Droga do nieba” ks. Ludwika Skowronka – modlitewnik powstały w Bogucicach, w: Parafia bogucicka. Tradycja i współczesność, Kat. 1994 s. 152–68; – „Górnoślązak” 1902 nr 104 s. 108; „Kattowitzer Zeitung” 1902 nr 108; „Polonia” 1934 nr 3440, 3442; „Posłaniec Niedzielnv dla Diec. Wrocł.” 1902 nr 39 s. 311; „Schlesische Volkszeitung” 1902 nr 217; „Wiad. Diec. Kat.” 1934 nr 6 s. 214; – Arch. Archidiec. w Kat.: Akta personalne, Kubis A., Śp. ks. prałat Ludwik Skowronek. Wspomnienie pośmiertne 1859–1934 (mszp.), Szramek E., Catalogus sacerdotum dioecesis Katowicensis, Nr 60 s. 23 (rkp.); Arch. Paraf. św. Jerzego w Dębieńsku: Księga chrztów 1859 s. 160 nr 95; Arch. Paraf. św. Szczepana w Kat.: Księga ogłoszeń 1889–1925; B. KUL: Worbs K., Modlitewnik górnośląski „Droga do nieba” księdza Ludwika Skowronka. (Studium historyczno-pastoralne), L. 1988 (mszp., fot., bibliogr.).
Krystian Worbs