Strzemieczny Maciej Piotr (1804–1871), oficer Wojska Polskiego, urzędnik.
Ur. 27 II w Konotopie w rodzinie szlacheckiej, był synem Mikołaja (1750–1837), właściciela dóbr Konotopa, i Petroneli z Badowskich (Badoskich) (1764–1843). Miał braci: Józefa (ur. 1807) i Aleksandra (ur. 1811).
S. wstąpił w r. 1819 do Korpusu Kadetów w Kaliszu. Po jego ukończeniu i uzyskaniu stopnia podoficera, we wrześniu 1823, na mocy rozkazu naczelnego wodza w. ks. Konstantego, został przeznaczony do służby wojskowej. Kontynuował naukę w wojskowej Szkole Aplikacyjnej w Warszawie, gdzie pogłębiał wiedzę z zakresu matematyki, budownictwa lądowego i wodnego oraz inżynierii, a także poznał dobrze język francuski, nieco gorzej niemiecki i rosyjski. W październiku 1826, w randze podporucznika, został przydzielony do 4. p. strzelców pieszych w Zamościu. Za wzorową służbę otrzymał w r. 1828 Order św. Włodzimierza IV kl. z kokardą. W czasie wojny rosyjsko-tureckiej (1828–9) służył w sztabie naczelnego dowódcy wojsk rosyjskich gen. I. Dybicza. Wiosną 1829 walczył na froncie bałkańskim; uczestniczył w zdobyciu Silistrii (Dobrudży), za co został odznaczony. Po zajęciu 20 VIII 1829 Adrianopola przez wojska rosyjskie i podpisaniu 14 IX t.r. pokoju wrócił do Zamościa, gdzie stacjonował jego pułk. W powstaniu listopadowym uczestniczył S. w działaniach bojowych swego pułku. Dn. 9 I 1831 został przeniesiony do Korpusu Inżynierów, gdzie awansowany (14 V t.r.) do stopnia porucznika, służył do końca powstania. Po poddaniu się twierdzy Zamość został wzięty do niewoli rosyjskiej. Wraz z wieloma znajdującymi się tam oficerami i żołnierzami uczestniczącymi w powstaniu złożył przysięgę na wierność carowi Mikołajowi I, dzięki czemu został objęty amnestią i mógł pozostać w Król. Pol. Zamieszkał pod koniec r. 1831 w Warszawie i uzyskał zezwolenie na objęcie posady rządowej.
W r. 1832 opuścił S. Warszawę i przeniósł się do Kielc, gdzie otrzymał 1 II t.r. stanowisko budowniczego obwodu kieleckiego. W r. 1833 zaprojektował przebudowę gmachu Sądu Kryminalnego przy ul. Zamkowej. Po śmierci Karola Meyznera (1837) pełnił przez kilka miesięcy obowiązki inżyniera gubernialnego, m.in. kierował budową kościoła ewangelickiego i remontem pałacu biskupów krakowskich. W styczniu 1838 wrócił do Warszawy i objął posadę urzędnika w Dyrekcji Generalnej Tow. Ogniowego. W r. 1840 otrzymał Order św. Anny III kl. W ramach Służby Zewnętrznej był do r. 1842 inspektorem technicznym, mającym za zadanie m.in. wycenę wartości budowli przed ich ubezpieczeniem oraz określanie ich stanu i szacowanie strat po pożarze. Przełożeni oceniając jego pracę podkreślali, że był «w wykonywaniu służby nieskazitelny». Po reformie w r. 1843 Dyrekcji Generalnej Tow. Ogniowego i przemianowaniu jej na Dyrekcję Ubezpieczeń w Król. Pol. awansował na stanowisko inspektora objazdowego w Służbie Zewnętrznej; pracował zwłaszcza na terenie zachodniej części gub. mazowieckiej (w pow. łęczyckim, kujawskim, rawskim, gostynińskim, sochaczewskim i warszawskim). Ze stanowiska inspektora odszedł w r. 1846 i w r.n. został referentem kierującym Służbą Ubezpieczeń Spławów. W l. 1848–9 był referentem kierującym Służbą Ubezpieczenia Transportów Wodnych i Lądowych. W r. 1849 uzyskał potwierdzenie tytułu szlacheckiego przez Heroldię Król. Pol. W Dyrekcji Ubezpieczeń był w l. 1850–60 radcą honorowym i budowniczym; w tym czasie kierował Służbą Techniczną. Od r. 1861 do przejścia na emeryturę w r. 1868 kierował Wydz. Miast. Zmarł 20 X 1871 w Warszawie, został pochowany 23 X w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim.
S. ożenił się (przed r. 1831) z Julią z Dąbkowskich (zm. 1882); małżeństwo było prawdopodobnie bezdzietne.
Cmentarz Powązkowski, I; Łoza, Architekci; Sęczys, Legitymacje Król. Pol.; Szczepański J., Architekci i budowniczowie. Kielecki słownik biograficzny, W.–Kr. 1990; – Gembarzewski, Wojsko Pol., 1815–30; Tokarz W., Armia Królestwa Polskiego 1815–1830, Piotrków 1917; tenże, Wojna polsko-rosyjska 1830–1831, W. 1930; – Pawłowski B., Źródła do wojny polsko-rosyjskiej 1830–1831, W. 1931–5; Rocznik Urzędowy Królestwa Polskiego za r. 1850, W.; toż za r. 1851, W.; Spis szlachty Królestwa Polskiego, W. 1851; – „Czas” 1871 nr 245; „Kur. Warsz.” 1871 nr 231, 235, 1882 nr 7 (nekrolog żony S-ego); – AGAD: Kom. Rządowa Wojny, sygn. 34 k. 50, sygn. 265 k. 56–9, sygn. 267 k. 214–17, sygn. 272 k. 31–3, sygn. 478 k. 51, Dyrekcja Ubezpieczeń w Król. Pol., sygn. 102 s. 76, sygn. 105, 123–6, 138, 160–1, sygn. 1180 s. 1–91, Kom. Rządowa Spraw Wewn., sygn. 6263, Ogólne Zebranie Warsz. Departamentów Rządzącego Senatu, sygn. 9 s. 52, Deputacja Szlachecka i Kancelaria Marsz. Szlachty Gub. Warsz., sygn. 423 s. 471.
Konrad Kostka