Suchorski Marceli Polikarp (1805 – po 1863), uczestnik powstania listopadowego, emigrant.
Ur. w Piekarach (pow. kaliski), pochodził z rodziny szlacheckiej, był prawdopodobnie synem Wojciecha (zm. po 1853), właściciela majątku Poprężniki (pow. turecki), i Petroneli Kłudzińskiej.
Po ukończeniu szkoły wojewódzkiej w Kaliszu, S. zapisał się 17 IX 1827 na Wydz. Prawa Uniw. Warsz.; ukończył go 28 I 1831, uzyskując stopień magistra obojga praw. W czasie powstania listopadowego służył w stopniu podporucznika początkowo w Gwardii Ruchomej, a od 1 VIII t.r. w 6. p. strzelców pieszych. Po klęsce powstania wyemigrował do Francji; przebywał w Zakładzie Wojskowym w Bourges. W październiku 1832 udał się do Dijon, gdzie kontynuował studia prawnicze. Na wieść o wybuchu 3 IV 1833 rewolucji we Frankfurcie nad Menem opuścił 9 IV t.r. Dijon i wraz z innymi emigrantami przekroczył granicę francusko-szwajcarską, dołączając do Hufca Świętego, dowodzonego przez Ludwika Oborskiego. Rewolucja we Frankfurcie została jednak stłumiona, a S. razem z uczestnikami wyprawy został internowany w Szwajcarii. Niebawem dowiedział się, że 15 VII 1833 Sąd Najwyższy Kryminalny w Warszawie skazał go zaocznie za udział w powstaniu listopadowym na karę śmierci przez powieszenie. Wg Jana Bartkowskiego, kolegi ze studiów, S. popadł w pijaństwo, skłócił się ze współtowarzyszami i zaciągnął wiele długów. We wrześniu złożył u władz francuskich prośbę o powrót do Francji i po uzyskaniu zgody wyjechał ze Szwajcarii w listopadzie, nie regulując swoich finansowych zobowiązań.
Od r. 1834 mieszkał S. w Noyon; podpisał tam oświadczenie potępiające politykę ks. Adama Jerzego Czartoryskiego oraz protest przeciw amnestii carskiej. Wyrok Sądu Najwyższego Kryminalnego car Mikołaj I zmienił t.r. na wieczną banicję. Pod koniec l. trzydziestych przeniósł się S. do St. Laon, a następnie do Paryża, gdzie prawdopodobnie zatrudnił się w biurze Tow. Ubezpieczeniowego. Wybrany na członka Komisji Funduszów Emigracji Polskiej, zajmował się dystrybucją „La Pologne historique, littéraire, monumentale et pittoresque…” (Paris 1835–42) Leonarda Chodźki. W tym czasie należał do grupującego paryskich emigrantów Klubu Polskiego, w r. 1848 był jego sekretarzem. Dn. 15 II 1849 został członkiem honorowym Tow. Literackiego Polskiego w Dijon. Wraz z rodziną żył w skrajnym ubóstwie; wspierał go finansowo Bartkowski, który m.in. zorganizował w Dijon zbiórkę na jego rzecz. Kiedy Bartkowski odmówił dalszej pomocy, S. zwrócił się o wsparcie do innych kolegów, m.in. Leona Jabłońskiego. Pijaństwo i żebractwo były przyczyną złej o nim opinii na emigracji. Ponadto w sierpniu 1854 została ujawniona jego działalność jako szpiega policji francuskiej. Nie wiadomo, kiedy ją podjął. Bartkowski napisał o nim: «nasz były kolega uniwersytecki, pomimo niepospolitych zdolności i przenikliwego umysłu, przez pijaństwo i bezczynność postradał wszelkie pojęcie o obowiązkach uczciwego człowieka i już na emigracji został narzędziem policji».
Pod koniec wojny krymskiej, 20 I 1856, zgłosił S. chęć wstąpienia do stacjonującej w Turcji Dyw. Kozaków Sułtańskich; 22 I t.r. spotkał się z odmową przyjęcia do służby ze strony organizatora Dywizji gen. Władysława Zamoyskiego. Ostatecznie jednak, biorąc pod uwagę śmierć żony S-ego i los czwórki jego dzieci, Zamoyski podpisał dokument o umieszczeniu go jako audytora w jednym z pułków Dywizji, ale wobec rychłego zakończenia wojny krymskiej S. do Turcji nie wyjechał. Do r. 1857 zwracał się trzykrotnie o amnestię do cara Aleksandra II. Uzyskał ją dopiero po r. 1863. Przyjechał wówczas do Warszawy, gdzie wg Bartkowskiego «brnął dalej w brudnej kałuży», prawdopodobnie był na usługach policji rosyjskiej. Jego późniejsze losy nie są znane.
W małżeństwie z Aleksandrine d’Hersnonville, Francuzką, miał S. sześcioro dzieci; córki Marcelina (ur. ok. 1839), Amelia (ur. ok. 1842) i Judyta (ur. ok. 1845) zostały umieszczone w sierocińcu Zakładu św. Kazimierza, syn Emil po ukończeniu w r. 1856 Szkoły Narodowej Polskiej w Batignolles uczył się rzeźbiarstwa. Dwoje dzieci nieznanych z imienia zmarło na cholerę na początku l. pięćdziesiątych.
Bartkowski J., Spis Polaków zmarłych w emigracji od roku 1831, Oprac. L. Krawiec, w: Mater. do biogr., geneal. i herald. pol., VII/VIII; Gerber, Studenci Uniw. Warsz.; Lewak–Więckowska, Zbiory B. Rap. Katalog; Sęczys, Legitymacje Król. Pol.; Spis szlachty Królestwa Polskiego, W. 1851; – Bielecki R., Zarys rozproszenia Wielkiej Emigracji we Francji 1831–1837, W.–Ł. 1986; Kaczkowski K., Konfiskaty na ziemiach polskich pod zaborem rosyjskim po powstaniach roku 1831 i 1863, W. 1918; Konarska B., Polskie drogi emigracyjne. Emigranci polscy na studiach we Francji 1832–1848, W. 1986; – Bartkowski J., Wspomnienia z powstania 1831 r. i pierwszych lat emigracji, Kr. 1966; Krosnowski, Almanach hist., I–III; Potrykowski J. A., Tułactwo Polaków we Francji. Dziennik emigranta, Oprac. A. Owsińska, Kr. 1974 II; – B. Czart.: rkp. 2040, 5339, 5353, 5355 t. 3, rkp. 5649, 6653 t. 1, rkp. 6683, 7230 t. 1; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 1851; Muz. A. Mickiewicza w Paryżu: rkp. 1053, 1055, 1057.
Janusz Pezda