Suszycki Marian Lucjan (1904–1980), inżynier mechanik, organizator produkcji lotniczej, projektant zakładów przemysłowych.
Ur. 11 IX w Mińsku Maz., był synem Mariana (1862–1926), urzędnika, i Zofii z Siwickich.
S. uczył się w Gimnazjum Humanistycznym im. Tadeusza Kościuszki w Turku, które ukończył w r. 1922. T.r. podjął studia na Politechn. Warsz., gdzie w l. 1923–5 należał do Związku Niezależnej Młodzieży Akademickiej. Od r. 1925 kontynuował studia w grupie technologicznej Wydz. Mechanicznego Politechn. Lwow. W r. 1932 uzyskał tamże dyplom inżyniera mechanika. Od r. 1933 pracował w biurze konstrukcyjnym Państw. Zakładów Lotniczych – Wytwórni Płatowców w Warszawie, w grupie Jerzego Dąbrowskiego. Do poł. t.r. współpracował z nim przy projektowaniu samolotu sportowego PZL. 26, przeznaczonego na międzynarodowe zawody lotnicze Challenge 1934. Latem 1933 brał udział w dostosowaniu, przez zbudowanie większych zbiorników paliwa oraz silnika o większej mocy, samolotu sportowego PZL. 19 do próby pobicia międzynarodowego rekordu długości lotu na trasie Warszawa–Krasnojarsk przez kpt. Józefa Lewoniewskiego i ppłk. Czesława Filipowicza (samolot rozbił się pod Kazaniem). W poł. r. 1934 został S. drugim zastępcą kierownika Oddziału 12 (warsztatu budowy prototypów) Wydz. Studium, gdzie kierował opracowaniami technologicznymi, kalkulacją i montażem płatowców. Pod jego kierunkiem został wykonany w l. 1935–6 prototyp samolotu bombowego PZL. 30 «Żubr», ale po przeniesieniu jego produkcji do Lubelskiej Wytwórni Samolotów, S. nie przyjął propozycji objęcia tam stanowiska dyrektora technicznego. W l. 1936–7 współkierował budową prototypu samolotu bombowego PZL. 37 «Łoś», a potem w l. 1937–8 kierował budową dalszych prototypów samolotów: myśliwsko-bombowego PZL. 38 «Wilk» (konstrukcji Franciszka Misztala), pasażerskiego PZL. 44 (konstrukcji Wsiewołoda Jakimiuka), rozpoznawczo-bombowego PZL. 46 «Sum» (konstrukcji Stanisława Praussa), oraz myśliwskiego PZL. 50 «Jastrząb» (konstrukcji Jakimiuka). W r. 1938 został S. kierownikiem Oddziału 12 i Oddziału 14 (stolarnia); pod jego kierunkiem rozpoczęto budowę samolotu myśliwskiego PZL. 45 «Sokół» (konstrukcji Kazimierza Korsaka) oraz przygotowania do budowy prototypów samolotu myśliwskiego PZL. 48 «Lampart» (konstrukcji Misztala) i samolotu bombowego PZL. 49 «Miś» (konstrukcji Dąbrowskiego). W l. 1938–9 był S. prezesem koła Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej przy Państw. Zakładach Lotniczych – Wytwórni Płatowców.
Po wybuchu drugiej wojny światowej, podczas ewakuacji we wrześniu 1939 kadry technicznej zakładów do Rumunii, S. pozostał w Stanisławowie. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną pracował od r. 1940 jako inżynier w Rajpromkombinacie w pobliskim Bursztynie. Podczas okupacji niemieckiej był kreślarzem w warsztatach kolejowych (1 IX 1941 – 1 III 1942), a następnie majstrem w warsztacie stacji maszynowo-traktorowej Liegenschaftu w Stanisławowie. Po powtórnym wejściu Armii Czerwonej został 1 VIII 1944 głównym inżynierem w warsztatach maszynowo-traktorowych.
Dn. 17 VI 1945 ewakuował się S. wraz z rodziną do Turka i został tam kierownikiem elektrowni miejskiej. Dn. 1 VI 1946 podjął pracę w Państw. Zakładach Lotniczych Nr 1 w Mielcu (od r. 1950 WSK-1 Mielec); był tam dyrektorem technicznym (do r. 1947), a następnie dyrektorem naczelnym (do r. 1950). Kierował remontami samolotów bombowych Pe-2 oraz pasażerskich Li-2 i DC-3, a także produkcją autobusów. Ponadto uruchomił produkcję samolotów sportowych «Szpak 4T» (konstrukcji Tadeusza Sołtyka; w r. 1948 wyprodukowano 10 sztuk) oraz szkolno-łącznikowych CSS-13 (do r. 1950 powstało 180 sztuk). W l. 1951–2 brał udział w przygotowaniu produkcji licencyjnej odrzutowych samolotów myśliwskich Lim-1 (MiG-15). Był prezesem Aeroklubu Mieleckiego (1946–52) oraz prezesem tamtejszego Klubu Sportowego «Stal» (1947–52, następnie został jego prezesem honorowym). Opiekował się zakładowym teatrem amatorskim.
W r. 1952 wrócił S. do Warszawy, gdzie został kierownikiem pracowni technologicznej, a następnie generalnym projektantem w Biurze Projektów Budownictwa Specjalnego – «Bepes» (przemianowanym na Przedsiębiorstwo Projektowania i Dostaw Inwestycyjnych, potem «Prozamet-Bepes», a następnie «Bipromasz»). Był autorem projektów rozbudowy m.in. zakładów lotniczych (Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego WSK-Mielec i WSK-Świdnik), Fabryki Samochodów Ciężarowych w Starachowicach, Zakładów Mechanicznych «Ursus» oraz fabryki rowerów w Radomiu. Projektował też zakłady przemysłowe w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, Demokratycznej Republice Wietnamu, Iraku oraz Indonezji (w Bandungu wytwórnię «LINPUR», gdzie budowano na polskiej licencji samoloty PZL-104 «Wilga»). Był członkiem Stow. Inżynierów i Techników Mechaników Polskich; od r. 1952 działał w NOT w Warszawie. Od r. 1958 należał do Klubu Seniorów Lotnictwa. W r. 1971 przeszedł na emeryturę, ale do śmierci pracował na niepełnym etacie. Zmarł 16 VIII 1980 w Warszawie, został pochowany 21 VIII na cmentarzu Komunalnym Północnym (kw. W XIII 4 rząd 11 grób 4). Był odznaczony Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Odznaką «Za zasługi dla Obronności Kraju» (1967) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971).
W małżeństwie zawartym w r. 1932 ze Stanisławą z domu Backer miał S. dwie córki: Elżbietę (ur. 1935), zamężną Jaźnicką-Suszycką, inżyniera mechanika w zakresie technologii, i Martę (ur. 1940), inżyniera lądowego w zakresie wodociągów i kanalizacji.
Słown. techników, XIX; – Bernád D., i in., PZL. 37 «Łoś», Gd. 2006 s. 29, 41; Glass A., Polskie konstrukcje lotnicze 1893–1939, W. 1976 s. 29, 243; tenże, Polskie konstrukcje lotnicze do 1939, Sandomierz 2007 II 170, 239; tenże, Wrzesień 1939 w polskim przemyśle lotniczym, „Skrzydlata Polska” 1969 nr 38 s. 10; Majewski M. W., Samoloty i zakłady lotnicze II Rzeczypospolitej, W. 2006; Sołtyk T., Dwa żywioły, dwie pasje, W. 1997 s. 139; 30 lat WSK w Mielcu, Mielec 1968 s. 159; WSK-PZL Mielec. Historia, dorobek, perspektywy. 1938–1978, Mielec 1978 s. 23, 197; WSK-PZL Okęcie, W. 1988 s. 41, 263; – Ostrowski S., Pamiętnik, Mielec 2006 s. 179; Szymański A., Całe życie za sterami, W. 1988 s. 88–90; – „Życie Warszawy” 1980 nr 196 s. 11 (nekrolog); – Informacje córki, Elżbiety Jaźnickiej-Suszyckiej z W.
Andrzej Glass