Michał z Radomska (zm. 1423), prepozyt klasztoru miechowskiego. Do klasztoru wstąpił 1 V 1384, w bliżej nie określonym czasie przebywał na studiach w Pradze, ale zapewne nie uzyskał żadnego stopnia naukowego. Przed r. 1395 osiągnął godność kustosza, a 30 I t. r. został wybrany prepozytem. O zatwierdzenie wyboru zwrócił się do papieża, ponieważ wakowało stanowisko patriarchy jerozolimskiego. Dobre stosunki z kurią rzymską pozwoliły mu wszcząć z pozytywnym skutkiem starania o uwolnienie się spod zwierzchnictwa przeora generalnego klasztoru Św. Łukasza w Perugii. Uzyskał również w r. 1414 zwolnienie od opłaty 100 florenów na rzecz tegoż przeora. Następcy M-a poszli w tym zakresie w jego ślady, wyłamując się nawet spod formalnej już jurysdykcji patriarchy jerozolimskiego. Papież Jan XXIII zezwolił M-owi w r. 1412 na używanie pontyfikaliów, tj. szat biskupich. M. był jednym z najenergiczniejszych i najgospodarniejszych zarządców dóbr klasztoru powiększając znacznie stan jego posiadania. Wg S. Nakielskiego, siedemnastowiecznego kronikarza zakonu, na cele zakupu całych wsi, komasacji i wykupu sołectw wydał ogromną sumę 7 786 grzywien. Zachowane liczne dokumenty z l. 1395–1423 potwierdzają te obliczenia; świadczyłoby to o dominacji gospodarki czynszowej w dobrach klasztornych. W r. 1412 M. przedstawił przywileje klasztorne królowi Władysławowi Jagielle, który na ich podstawie zakazał swym urzędnikom sądzić mieszczan i chłopów w dobrach klasztoru. M. założył także jedną wieś na «surowym korzeniu».
M. prowadził też ożywioną działalność budowlaną. Jeszcze w r. 1379 spłonęły stary romański kościół i klasztor; budowę nowego rozpoczął prepozyt Stanisław Stojkowic, a dokończył M. W odbudowanych budynkach klasztornych znalazły pomieszczenie m. in. szpital i biblioteka. Dla przełożonego zakonu wybudował osobną rezydencję zwaną «zameczkiem». Nadzorował prace budowlane przy klasztorze Św. Jadwigi w Krakowie na Stradomiu, zbudował też kościół parafialny w Chełmie. M. troszczył się o filie klasztorne i liczne kościoły będące pod zarządem miechowitów. W r. 1404 Jagiełło przekazał mu uposażony przez siebie szpital w mieście Żarnowcu. M. pozyskał ponadto dla klasztoru zarząd paru dalszych kościołów parafialnych. Był dobrze znany ówczesnym: często stawał przed sądem ziemskim, w sprawach klasztoru przebywał na dworze królewskim; po swym poprzedniku był obrońcą dóbr klasztoru tynieckiego. Działalność M-a, podobnie jak jego poprzednika Stanisława Stojkowica, podniosła znaczenie i potęgę materialną zakonu. M. zmarł w r. 1423 i został pochowany w miechowskim kościele klasztornym przed wielkim ołtarzem.
Pęckowski Z., Miechów. Studia z dziejów miasta i ziemi miechowskiej do roku 1914, Kr. 1967; – Cod. Pol., III; Dokumenty sądu ziemskiego krakowskiego 1302–1453, Wr. 1971; Kod. katedry krak., II; Kod. mogilski; Kod. Mpol., IV; Kod. tyniecki; Księgi ławn. krak., nr 2240; Najstarsza księga Sądu Najwyższego Prawa Niemieckiego na Zamku Krakowskim, Arch. Kom. Prawniczej, Kr. 1936 X; Nakielski S., Miechovia sive promptuarium antiquitatum Monasterii Miechoviensis, Cracovia 1634–46 s. 353–4, 356–7, 375, 381, 416; Rocznik miechowski, Studia Źródłoznawcze, W.–P. 1960 V 119–35; Starod. Prawa Pol. Pomn., II nr 867, 1273, 1484, VIII nr 6168, 6891, 7137, 7910, 7932, 8463, 8564, 8775, 9778, 10097; Zapiski z rękopisów Cesarskiej Biblioteki Publicznej w Petersburgu, Arch. do Dziej. Liter., Kr. 1910 XI; Zbiór dokumentów katedry i diecezji krakowskiej, L. 1965 I nr 128, 146, 152, 162, 181, 184, 195, 197, 203, 207, II 212, 238, 239; Zbiór dokumentów mpol., I nr 213, 216, 218, 222, 224, 227, 229, 245, 257, 258, 266, 293, 316, 318, 320, 321, 326, 329, 338, 341, 345, II nr 349, IV nr 1150, VI nr 1607, 1644, 1662, 1664, 1673, 1765.
Bożena Wyrozumska