Longchamps (Longchamps de Berier) Mieczysław Zenon (1876–1939), przemysłowiec naftowy. Ur. w Lubieniu (pow. Gródek Jagielloński). Był synem Franciszka (zob.) i Wandy z Dybowskich. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie i krajowej szkoły wiertniczej w Borysławiu rozpoczął w r. 1893 praktykę w kopalni ojca w Rypnem, potem u przyszłego teścia, J. Lenieckiego, w Schodnicy. W l. 1896–8 kierował kopalnią firmy «W. Wolski i K. Odrzywolski» w Słobodzie Rungurskiej, w l. 1898–1901 firmy «Pecici – Błachowski» w Bustenari, gdzie pierwszy w Rumunii wiercił systemem kanadyjskim i wsławił się śmiałymi i udanymi odwiertami; potem kierował przez rok, po bracie Janie, rumuńską kopalnią «Campina». Zachęcony rozkwitem Borysławia objął w nim w r. 1902 dyrekcję dużej firmy budapeszteńskiej Stefana Freunda i zaraz wyróżnił się przy prowadzeniu głębokich i trudnych wierceń w tym zagłębiu, co spowodowało powierzanie mu innych kopalni, m. in. dużych kopalń firm «S. Czermiński i W. Hennig» oraz «Gąsiorowski i Czermiński».
Duże zarobki lokował L. w rozwijających się właśnie kopalniach «Śląsko», «Kujawy», «Kubuś», «Wala» w Tustanowicach, którymi sam kierował i które szybko go wzbogaciły. W l. 1911–8 był dyrektorem dużych niemieckich firm w Tustanowicach «Erdölwerke Galiziens» i gwarectwa «Helios» z Hamburga, a zarazem zorganizował, w spółce z J. Moszyńskim i K. Neymanem, własne przedsiębiorstwo wiertnicze. Po pierwszej wojnie światowej sprzedał część udziałów i kupił majątek Pławno (pow. Radomsko). Dalsze wiercenia w Schodnicy i Toroszówce stały się jednak powodem dużych strat L-a. Wydzierżawił więc od firmy «Małopolska» zaniedbaną kopalnię «Flora» w Wulce koło Iwonicza i wnet ją rozbudował, co pozwoliło mu założyć własną kopalnię w Klimkówce koło Iwonicza oraz w ramach założonej przez siebie Sanockiej Spółki Naftowej kopalnię «Brzozowiec» koło Zagórza.
Rzutki organizator, doprowadził po pierwszej wojnie światowej do powstania austriacko-węgierskiej spółki «Gazy Ziemne», która skupiła w swym ręku większość kopalń w Schodnicy i w której L. był przez kilka lat naczelnym dyrektorem. Brał czynny udział w życiu polskich towarzystw naftowych jako członek zarządu Krajowego Tow. Naftowego oraz Pomocy Wzajemnej, po wojnie jako wiceprezes rady nadzorczej Związku Polskich Przemysłów Naftowych, prezes rady nadzorczej Banku Naftowego we Lwowie, radca krakowskiej Izby Przemysłowo-Handlowej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 7 III 1939 w Polance koło Krosna; pochowany w Pławnie (pow. Radomsko). W małżeństwie z Walentyną z Lenieckich miał syna Jacka i córki: Annę oraz Ewę Niezabitowską.
Uruski: – Polski Kalendarz Naftowy, 1900–11; „Przemysł Naftowy” 1939 z. 5 s. 258; – Materiały Red. PSB: Teki Mińskiego; – Informacje rodziny.
Stanisław M. Brzozowski