Siennicka Natalia 1 v. Czyszkowska, 2 v. Landmanowa (1866–1926), aktorka, dyrektor teatru. Ur. w Kielcach lub Radomiu, była córką Michaliny z Tarnowskich (1850–1880), utalentowanej i cenionej aktorki i śpiewaczki, występującej głównie w teatrach prowincjonalnych i ogródkowych, adoptowaną przez jej męża Teofila Siennickiego (1842–1884), aktora prowincjonalnego.
S. uczyła się na pensji w Warszawie i w gimnazjum w Kielcach, ale z powodu wędrownego trybu życia rodziców jej wykształcenie było niekompletne. Od dzieciństwa związana była z teatrem. Już w sezonie 1873/74 r. pojawiała się na scenie teatru krakowskiego w rolach dziecięcych. Później wraz z rodzicami występowała m.in. w Płocku w zespole Anastazego Trapszy (październik – grudzień 1879) i w Kielcach w zespole działowym kierowanym przez jej ojca i Franciszka Idziakowskiego (1880). Jej samodzielna kariera rozpoczęła się w r. 1886 w zespole Józefa Teksla, z którym występowała w Kielcach (kwiecień 1876), w warszawskim teatrze ogródkowym «Belle Vue» (lato 1886) i w Lublinie (od września 1886 do lutego 1887). W r. 1887 wraz z zespołem Mariana Winklera i Artura Zawadzkiego przebywała w Kielcach i Radomiu. Dn. 25 XI 1886 wyszła za mąż za Juliana Czyszkowskiego, śpiewaka i aktora, i przez pewien czas występowała pod nazwiskiem męża. W sezonie 1888/89 r. wytępowała w Płocku z kompanią Józefa Puchniewskiego. Dn. 31 VII 1889 debiutowała w Warszawskich Teatrach Rządowych (WTR) w „Nowej Francillon” A. Abrahamowicza i R. Ruszkowskiego; mimo pochlebnych ocen nie została zaangażowana. W sezonie 1889/90 r. należała do zespołu teatru łódzkiego, z którym latem 1890 występowała na scenie «Belle Vue» w Warszawie. Dn. 20 IX 1890 zadebiutowała w teatrze krakowskim w roli Wandy w „Mężu z grzeczności” A. Abrahamowicza i R. Ruszkowskiego.
W Krakowie S. pracowała przez trzy sezony. Powróciła tu do nazwiska panieńskiego i używała go już do końca kariery. Dość szybko zyskała popularność i uznanie, występując głównie w komediach salonowych i farsach. W sezonie 1893/94 r. została zaangażowana do zespołu teatru lwowskiego. W kwietniu i maju 1894 występowała gościnnie w WTR, ale i tym razem nie doszło do zapowiadanego przez prasę angażu. Od września 1895 należała do zespołu teatru krakowskiego. W grudniu 1896 otrzymała dymisję, którą spowodował jej kapryśny charakter. Od stycznia do kwietnia 1897 była aktorką teatru poznańskiego, a następnie została na dwa sezony zaangażowana do Teatru Miejskiego we Lwowie. W lutym i marcu 1899 występowała gościnnie w Krakowie. Zagrała tu po raz pierwszy jedną ze swych najbardziej znanych ról, Olgę w „Dla szczęścia” S. Przybyszewskiego (premiera 18 II 1899). Po nieudanej wyprawie do Warszawy w maju 1899 (jej gościnne występy zostały z niewyjaśnionych przyczyn przerwane) powróciła do Krakowa, gdzie występowała do czerwca 1900, grając m.in. rolę Idalii w „Nowej Dejanirze” (premiera 8 VII 1899) i Księżniczki w „Śnie srebrnym Salomei” J. Słowackiego (premiera 24 III 1900). W sezonie 1901/02 r. należała do zespołu Teatru Miejskiego we Lwowie. Dn. 1 II 1902 rozpoczęła występy gościnne w WTR. Tym razem zakończyły się one sukcesem i od 15 III S. należała do warszawskiego zespołu dramatu. Opuściła go nagle 21 II 1903. Powróciła po dwóch latach i występowała na scenach WTR od września 1905 do r. 1911, z krótką przerwą w r. 1906, kiedy to od listopada do grudnia należała do zespołu Teatru Małego występującego w warszawskiej Filharmonii. Dn. 27 XI 1909 wyszła za mąż za aktora Alfreda Landmana (pseud. sceniczny Lipczyński).
W r. 1911 S. zorganizowała własny zespół, z którym początkowo występowała w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie, a następnie wyjechała na trwający od października 1911 do maja 1912 objazd większych miast Król. Pol. (m.in. Radom, Tomaszów, Kielce, Częstochowa, Piotrków, Włocławek, Lublin, Zawiercie). Prawdopodobnie w sezonie 1912/13 r. występowała w Teatrze Polskim w Kijowie. Ok. r. 1914 jej kariera uległa wyraźnemu załamaniu, co miało być może związek z samobójczą śmiercią drugiego męża. W ostatnich latach swego życia występowała rzadko, najczęściej gościnnie. W sierpniu 1916 partnerowała Karolowi Adwentowiczowi w „Ojcu” A. Strindberga w Teatrze Małym w Warszawie. W sezonie 1918/19 r. pracowała w Teatrze Polskim w Warszawie, gdzie wystąpiła w roli Lady Bracknell w „Bracie marnotrawnym” O. Wilde’a (premiera 28 II 1919). W lipcu 1919 grała gościnnie w teatrze łódzkim, do którego została zaangażowana na sezon 1920/21 r. Kreowała tu m.in. tytułową rolę w „Heddzie Gabler” H. Ibsena (premiera 10 X 1920). W styczniu 1922 występowała w warszawskim Teatrze «Maska», a w sezonie 1925/26 r. w Teatrze Małym, gdzie zagrała swą ostatnią rolę – Germaine Belanger w sztuce „Mój ojciec miał słuszność” S. Guitry’ego. Zmarła w Warszawie 5 X 1926 po kilkumiesięcznej chorobie. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim.
Oba małżeństwa S-kiej były bezdzietne.
Największe uznanie zdobyła S. jako wykonawczyni ról salonowych kokietek. Wyróżniała się w nich wdziękiem, poczuciem humoru oraz lekkością i finezją gry. Zalety te szczególnie widoczne były w sposobie prowadzenia dialogu, choć czasem narzekano na jej niestaranną dykcję. Odnosiła też sukcesy w rolach romantycznych heroin i bohaterek dramatu modernistycznego, które grała w sposób «nerwowy», bardzo emocjonalny, oparty na cechach jej własnej osobowości. Ze względu na ową «nerwowość», niepokój widoczny w jej grze, nazywano ją czasem aktorką modernistyczną (A. Grzymała-Siedlecki), ale jak się wydaje aktorstwo S-iej najwięcej zawdzięczało dziewiętnastowiecznemu realizmowi. Należała do aktorów epoki przejściowej, wychowanych na realistycznej komedii obyczajowej, a zmuszonych sprostać wymogom dramatu młodopolskiego i romantycznego.
S. miała wszelkie dane ku temu, by stać się aktorką wybitną. Była uważana za jedną z najpiękniejszych kobiet swego czasu. Urodę łączyła z wdziękiem i poczuciem humoru. Od wczesnej młodości dysponowała sporymi umiejętnościami technicznymi. Jej gwałtowny temperament oraz kapryśny i konfliktowy charakter powodowały jednak, że wciąż przenosiła się z miejsca na miejsce, co nie pozwalało na systematyczną pracę nad rozwojem jej talentu.
Portrety, przez Leona Wyczółkowskiego: 1899, 1903, 1904 (pastele), 1904 fluoroforta – wszystkie w: Muz. Narod. w Kr.; Fot. prywatne i w rolach w zbiorach: B.Jag., IS PAN, Muz. Teatralnego w W.; – Słown. Teatru Pol. (bibliogr., reprod. portretu, fot.); – Baranowska A., Natalia Siennicka, „Kultura” 1979 nr 5 z. 13 (fot.); Koneczny F., Teatr krakowski, Kr. 1994; Michalik J., Dzieje teatru w Krakowie w latach 1893–1915, Kr. 1985 cz. I (fot.); – Boy o Krakowie, Kr. 1974 (fot.); Grzymała-Siedlecki A., Świat aktorski moich czasów, W. 1957 (fot.); Lechoń J., Cudowny świat teatru, W. 1981; Pronaszko A., Zapiski scenografa, W. 1976; Sprawozdania Komisji Teatralnej w Krakowie 1893–1911, W. 1992; Zapolska G., Listy, W. 1970; – „Świat” 1907 nr 38 (reprod. portretu).
Dariusz Kosiński