Paweł z Mąkolina, później zwany Kalecki, h. Kotwicz (ok. 1508–1578), doktor obojga praw, opat płocki. Był synem Stanisława, wójta we wsi Mąkolino (w ziemi wyszogrodzkiej) należącej do biskupstwa płockiego, oraz Anny z Kośnińskich, bratem Macieja z Mąkolina (zob.). W r. 1527 wpisany został do grona studentów Uniw. Krak. Podobnie jak jego starsi bracia – Filip i Maciej, P. obrał drogę kariery duchownej. Jest też rzeczą wielce prawdopodobną, iż podobnie jak oni korzystał w tym względzie z protekcji Andrzeja Krzyckiego. O związkach łączących rodzinę P-ła z ówczesnym biskupem płockim świadczy m. in. nobilitacja i przyjęcie przez Krzyckiego do herbu Kotwicz Stanisława z Mąkolina i jego synów, przeprowadzone na sejmie w Piotrkowie 25 I 1533. Zapewne za sprawą Krzyckiego, sprawującego w l. 1535–7 rządy nad archidiecezją gnieźnieńską, dostał P. stanowisko arcybiskupiego notariusza. Z tytułem tym występuje w źródłach w r. 1540, kiedy to instytuowany został na plebanię w Młodzieszynie (dekanat Sochaczew) po ustąpieniu z niej swego brata Macieja. Kilka lat później wyruszył, dla uzupełnienia wykształcenia, do Włoch, gdzie przez jakiś czas studiował prawo kanoniczne i cywilne na uniwersytecie w Bolonii (akta tamtejszego wydziału prawa wymieniają go już w r. 1547) i 23 III 1549 uzyskał doktorat obojga praw. Należy przypuszczać, iż wkrótce po powrocie do kraju złożył śluby zakonne, albowiem w r. 1553 występuje w źródłach już jako opat klasztoru Benedyktynów w Płocku. Godność tę sprawował do końca życia, ceniony za sprężyste rządy. Jako opatowi przysługiwało mu prawo do miejsca w płockiej kapitule katedralnej; brał udział w jej posiedzeniach początkowo jako kanonik, a od r. 1557 jako wikariusz «in spiritualibus» i oficjał generalny płocki. W r. 1553 wyznaczony został do komisji powołanej przez kapitułę dla poprawienia i zredagowania statutów kościoła katedralnego, zaś w r. 1570 wydelegowano go wraz z dwoma innymi kanonikami na sejm do Warszawy. Wsią prestymonialną P-ła było Czekanowo (pow. płocki); w należącej do benedyktynów wsi Łętowo (pow. wyszogrodzki) miał wystawić kościół. W r. 1568, wraz z bratem Maciejem, ufundował w katedrze płockiej płytę nagrobną dla rodziców, a zakupiony niegdyś przez Macieja majątek Kaleczyce w pow. lidzkim na Litwie – od którego przyjęli obaj nazwisko – przekazali swemu bratankowi Michałowi, synowi Jana. W r. 1565 kazał P. wykonać w kolegiacie pułtuskiej płytę nagrobną także dla siebie. Zmarł 13 III 1578 (u Starowolskiego mylnie: 1573) i został pochowany w Pułtusku.
Boniecki, IX 147; Niesiecki, V 9; – Kurczewski J., Kościół zamkowy czyli katedra wileńska, Wil. 1916 III 39, 60, 541; Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II 511; Nowowiejski A. J., Płock, Płock 1930; Ochmański J., Biskupstwo wileńskie w średniowieczu, P. 1972 s. 47; Pociecha W., Królowa Bona, P. 1958 III 191–2, 258; Sawicki J., Synody diecezji płockiej i ich statuty, W. 1952 s. 95; – Acta capituli Plocensis ab an. 1514 ad an. 1577, Arch. Kom. Hist. AU, Kr. 1916 X (Kalecki, poza indeksem nr 250, 271); Acta Tom., XV; Album stud. Uniw. Krak., II 156, 238; Korespondencja Hieronima Rozrażewskiego, Wyd. P. Czaplewski, Tor. 1937 I; Materiały do historii Polaków w Bolonii, Wyd. S. Windakiewicz, Arch. do Dziej. Liter., Kr. 1892 VII 154, 170; Matricularum summ., IV; Starowolski, Monumenta Sarmatarum.
Andrzej Sołtan