Szafraniec Piotr (junior) z Pieskowej Skały h. Starykoń (zm. 1441), krajczy nadworny, starosta żarnowiecki, sieradzki, spiski i głogowski, podkomorzy krakowski.
Był wnukiem Piotra (zm. 1398, zob.), jedynym synem Piotra seniora (zm. 1437, zob.) i zapewne Róży, bratankiem m.in. Jana (zob.) i Kochny (zob. Koniecpolska Konstancja), bratem Katarzyny, żony Marcina z Moskorzewa h. Pilawa, Elżbiety, żony podczaszego sieradzkiego Mikołaja z Irządza i Pukarzowa h. Szreniawa, Katarzyny, żony kaszt. sądeckiego Krystyna Koziegłowskiego h. Lis, i Małgorzaty.
Po raz pierwszy w źródłach odnotowany został S. w r. 1412, kiedy już samodzielnie prowadził sprawy majątkowe na roczkach krakowskich oraz gdy u boku ojca i stryja, Jana nadawał wieś Podstolice na rzecz ołtarza św. Bartłomieja w katedrze krakowskiej, uposażając drugiego altarystę. W r. 1415 ojciec wydzielił mu prawnie część majątku, zapisując zamek w Pieskowej Skale z kluczem wsi (Sułoszowa, Wielmoża, Milonki, Wola i Przeginia), tenutę wolbromską (m. Wolbrom, wsie Dłużec, Łobzów i Lgota), wsie Niegowonice i Rokitno (pow. lelowski) oraz dobra na Podolu (dziesięć wsi, m.in. Satanów ) i Czez (pow. latyczowski). W części zapisanych dóbr, w tym klucza pieskowo-skalskiego (bez Przegini) i wolbromskiego (bez Lgoty), ojciec zastrzegł sobie dożywocie. Na przełomie l. 1417 i 1418 znalazł się S. na Litwie, zapewne z orszakiem królewskim. Pod koniec lutego 1418 w Dubiczach w ziemi drohickiej wraz z m.in. Janem Melsztyńskim, Mikołajem Kępskim i Sieciechem z Grojca został odnotowany jako rycerz pasowany u boku w. ks. lit. Witolda, co mogłoby wskazywać, że był w tym czasie na jego służbie. W r. 1424 wziął udział w finansowanej przez stryja Jana i ojca, a po cichu prawdopodobnie aprobowanej przez króla Władysława Jagiełłę, drugiej wyprawie ks. lit. Zygmunta Korybutowicza do Czech. W czerwcu t.r. odprowadzał wojska księcia z Krakowa na Morawy. W r. 1426 otrzymał urząd krajczego królewskiego, a w r.n. był jednym z komisarzy królewskich. Latem 1429 prowadził na Śląsku działania zaczepne przeciw Wrocławiowi, współdziałając z taborytami, którzy najechali wtedy tę dzielnicę. Możliwe, że w l. 1428–30 (w listach do Witolda nie jest sprecyzowane, który z Szafrańców to czynił) spotykał się kilkakrotnie za przyzwoleniem królewskim z wodzami taborytów na zjazdach odbywanych pod Reichenbachem (obecnie Dzierżoniów) na Śląsku. W sierpniu 1430, z rozkazu króla, blokował na czele szlachty sądeckiej górskie przejście koło Muszyny i Czorsztyna, aby nie dopuścić do przewiezienia tamtędy insygniów koronacyjnych dla Witolda od króla węgierskiego i rzymskiego Zygmunta Luksemburskiego. Był w tym czasie star. spiskim (do niedawna w literaturze przedmiotu pełnienie tego urzędu przypisywano niesłusznie jego ojcu). Urząd sprawował już przed początkiem czerwca 1429, a wzmiankowany na nim był jeszcze 4 VII 1430. Zygmunt Luksemburski (obrażany przez S-a w listach) stanowczo domagał się od króla Władysława Jagiełły odwołania go ze starostwa, co najpewniej nastąpiło pod koniec sierpnia t.r., kiedy na urząd powrócił Jan Farurej z Garbowa. Na początku r. 1431 otrzymał S. od króla po ojcu podkomorstwo krakowskie oraz niegrodowe star. żarnowieckie. Od maja t.r. pełnił też obowiązki star. sieradzkiego (starostwo było w rękach jego ojca od r. 1418). W tym czasie czynił przygotowania do udziału w wyprawie królewskiej przeciw w. ks. lit. Świdrygielle; regulował sprawy majątkowe i zaciągał pożyczki (w sumie 225 grzywien). Na początku lipca 1431 ruszył na wojnę. Wraz z kaszt. wojnickim Dobiesławem Oleśnickim, marsz. Król. Pol. Janem Oleśnickim i kaszt. sądeckim Krystynem Koziegłowskim prowadził straż przednią wojsk królewskich. Zanim nadeszły główne siły, oddziały te 31 VII t.r. sforsowały z marszu Styr pod Łuckiem (most był zniszczony). Następnie król powierzył S-owi zadanie oczyszczenia Podola z wojsk Świdrygiełły. S. dowodząc dwutysięcznym oddziałem oraz mając do pomocy Piotra Niedźwiedzkiego, Dziersława z Włostowic i Hryćka Kierdejowicza, pokonał po drodze książąt Wasyla i Bałabana (21 VIII) w pobliżu wsi Tywanie niedaleko Krzemieńca; zdobył wtedy bogate łupy i uprowadził bydło. Wkrótce potem był jednym z sygnatariuszy rozejmu ze Świdrygiełłą, zawartego pod Łuckiem 2 IX. Po powrocie z wyprawy popadł wraz z ojcem w konflikt z żupnikiem wielicko-bocheńskim, Mikołajem z Tarnawy. Oskarżył żupnika o wybijanie fałszywej monety, natomiast ojciec zakwestionował szlachectwo Mikołaja. Obydwie sprawy zakończyły się w styczniu 1432 porażkami Szafrańców; obaj zostali skazani na zapłacenie kary na rzecz Mikołaja i sądu. Od końca stycznia do poł. marca t.r. zastępował ojca w pełnieniu obowiązków star. krakowskiego.
W r. 1433 był S. sygnatariuszem zatwierdzenia aktu unii grodzieńskiej przez króla i radę (3 I t.r.) oraz przywileju krakowskiego (9 I). Następnie aktywnie uczestniczył w wyprawie przeciw zakonowi krzyżackiemu. W dn. 18–19 V wprowadził w granice Królestwa oddziały «sierotek» z rejonu Brandenburgii; pomagał mu w tym ks. głogowski Henryk IX. Wojska husyckie w sile 7 tys. ludzi, dowodzone przez Jana Čapka z Sán, przeszły Odrę trzy mile poniżej Głogowa. Miejsce przeprawy nie było przypadkowe, gdyż podlegało jurysdykcji S-a, który był starostą na poł. Głogowa i Góry wraz z okręgami, z ramienia króla polskiego sprawującego tam kontrolę z racji opieki nad nieletnimi synami (Wacławem I, Władysławem, Przemysłem II i Bolesławem II) swej siostrzenicy Eufemii i ks. cieszyńskiego Bolesława. Urząd ten złożył S. najpewniej przed 15 X 1434, kiedy najstarszy z Bolesławowiców, Wacław, osiągnął pełnoletność. Na polskim brzegu S. wraz z podkomorzym poznańskim Piotrem Korczbokiem powitał husytów w imieniu króla i ogłosił, że otrzymają 12 gr od kopii oraz zaopatrzenie i odszkodowanie za jeńców. Następnie, na czele 200 konnych przydzielonych mu przez króla, dotarł z husytami przez Świebodzin do granicy Królestwa w rejonie Międzyrzecza. Tam pod koniec maja 1433 połączył się z siłami Wielkopolan, dowodzonymi przez woj. poznańskiego i star. wielkopolskiego Sędziwoja z Ostroroga. Wojska ruszyły wkrótce potem do Nowej Marchii i pustoszyły jej ziemie, ale nie wiadomo, czy uczestniczył w tym jeszcze S., któremu w tym czasie król polecił przyprowadzenie na potrzeby kampanii wojsk zaciężnych z Moraw. Pod koniec czerwca t.r. przebywał S. w Krakowie, a od początku sierpnia do początku września na czele wojsk w sile ok. 800 pieszych ubezpieczał na Kujawach i Powiślu granicę Królestwa od ewentualnych krzyżackich działań odwetowych. Po zakończeniu wyprawy wyprowadził opłacone wojska husyckie z Korony, omijając Głogów, gdyż tamtejsi mieszczanie nie chcieli ich wpuścić i pozabijali ludzi S-a, usiłujących otworzyć bramy. W poł. października przebywał już S. w Sieradzu, wypełniając obowiązki tamtejszego starosty, stamtąd też interweniował listownie u w. mistrza krzyżackiego Pawła Russdorfa, domagając się zwolnienia polskich jeńców (służących zapewne w jego oddziałach), między innymi sołtysa z Rogowa. Pod koniec r. 1433 ponownie znalazł się S. na Śląsku, realizując bliżej nieznane zadania wojskowe. Ks. oleśnicki Konrad VII Biały pisał pod koniec grudnia t.r. do Sędziwoja z Ostroroga, iż on i jego bracia obawiają się (podobnie jak mieszkańcy okręgów żmigrodzkiego i ścinawskiego) najazdu S-a na ich ziemie; prosząc o interwencję, powoływał się na ustalenia zjazdu niepołomickiego (11–20 XI), na którym wyjaśniono wcześniejsze nieporozumienia między nim a Koroną. Nie wiadomo jednak, jaka była przyczyna zamierzonego najazdu i czy doszedł on do skutku.
Na początku stycznia 1434 przebywał już S. w Wieliczce, wypełniając swoje obowiązki podkomorzego krakowskiego, wiążące się w tym wypadku z nadzorem nad żupami wielicko-bocheńskimi. Następnie udał się do Sieradza, gdzie 25 I t.r. przewodniczył tamtejszemu wiecowi. Dn. 27 II w Nowym Mieście Korczynie przywiesił swą pieczęć do dokumentu odnowienia unii grodzieńskiej. Tuż przed koronacją Władysława III, 25 VII, znalazł się w gronie najwyższych dostojników Królestwa, którzy w Krakowie poręczyli zebranej szlachcie, iż nieletni elekt po osiągnięciu 15 lat potwierdzi jej przywileje. W maju 1435 reprezentował S. panów z Pieskowej Skały na majowym ogólnopolskim zjeździe w Sieradzu, gdzie dyskutowano o prawie duchowieństwa do pobierania dziesięciny. Na zjeździe podjęto również decyzję o dalszym przetrzymywaniu w zamku sieradzkim Eliasza, szwagra królowej Zofii, który był kandydatem do tronu mołdawskiego. Wkrótce jednak Eliasz zbiegł (jak podał Długosz, za namową), a w przedsięwzięciu tym, obok dworu, miał swój udział S. i jego ojciec, w rękach których znajdował się zamek. W r. 1436 uczestniczył S. w zjeździe w Sieradzu, podczas którego 4 III t.r. dokonano potwierdzenia i opieczętowano dokument pokoju brzeskiego z zakonem krzyżackim. S. został wymieniony wśród gwarantów traktatu. Na kwietniowo-majowym zjeździe w Nowym Mieście Korczynie w r. 1438 podjęto decyzję o przyjęciu korony czeskiej, ofiarowanej przez taborytów Kazimierzowi Jagiellończykowi; postanowiono zorganizować wyprawę do Czech, a S-a wyznaczono do działań osłonowych, zabezpieczających granicę południową od strony Węgier. Równocześnie z wyjściem głównych sił z Krakowa rozpoczął S. działania na Spiszu. Oddziały pod jego dowództwem, jako star. spiskiego, operowały między Koszycami a Preszowem. Nie wiadomo jednak, czy uczestniczył w walkach do ich zakończenia w maju 1439, już bowiem na początku grudnia 1438 Polacy, planując dalsze walki o koronę czeską, zamierzali wtargnąć na Śląsk, a S. miał przygotowywać uderzenie na Syców i Namysłów; do realizacji tych planów jednak nie doszło. Nie brał też udziału w rozgrywce wiosną 1439 między opozycją na czele z kaszt. bieckim Spytkiem Melsztyńskim a bp. krakowskim Zbigniewem Oleśnickim, zakończonej podpisaniem w maju t.r. konfederacji nowokorczyńskiej i bitwą pod Grotnikami. Natomiast na początku marca 1440 uczestniczył w naradach dotyczących przyjęcia proponowanej królowi Władysławowi III korony węgierskiej. Nie wziął jednak udziału w wyprawie na Węgry.
Majątek zapisany przez ojca w r. 1415 próbował S. powiększyć, nabywając w r. 1431 od Andrzeja z Wierzchowiska jego część z poł. zamku w Bobolicach, Niegowy i poł. Zdowa (pow. lelowski), ale transakcja nie uzyskała klauzuli prawomocności. Udało mu się natomiast kupić (być może wraz z ojcem) w l. 1434–40 drugą część klucza bobolickiego z poł. zamku oraz Tarnawą i poł. Zdowa od Stanisława z Młodziejowic. Nie zdołał jednak utrzymać dóbr podolskich, które w l. 1415–30 wykupił od Szafrańców w. ks. Witold za 1 tys. kop gr szerokich praskich. Należność uregulował dopiero król Władysław Jagiełło w r. 1434 (dodając 150 grzywien rekompensaty), który dobra te, jeszcze w r. 1431, nadał star. samborskiemu Piotrowi Odrowążowi. Przed r. 1440 Szafrańcowie weszli w posiadanie pozostałych wsi klucza bobolickiego, a mianowicie Tomaszowic, Ogorzelnika, Boboliczek i Lgoty. W r. 1435 zakupił S. w Krakowie dom przy ul. Żydowskiej. W r. 1436, wraz z ojcem, zapisał augustianom przy kościele św. Katarzyny na podkrakowskim Kazimierzu 8 grzywien rocznego czynszu z Sidziny wraz z łąką zwaną Giglówka; nabytą wtedy przez nich obu wieś Filipowice przekazali na uposażenie kaplicy Ofiarowania NMP i Bożego Ciała w katedrze krakowskiej. Na początku r. 1441 sprzedał S. wieś Bogucice, będącą wcześniejszym uposażeniem kaplicy. Po śmierci ojca przejął niezadłużony majątek, na który składały się dobra leżące pod Krakowem: klucz pieskowoskalski wraz z zamkiem, Tomaszowice, część Podskalan, Brzezia i Gałązkowic z prawem patronatu w kościele św.św. Jakuba i Filipa na Kleparzu oraz Giebułtów, w pow. chęcińskim klucz oleszeński (Oleszno, Wola Oleszeńska i Lasocin), klucz secemiński (m. Secemin, wsie: Bichniów, Zwlecza i Zakrzów), ponadto Sudoł (pow. ksiąski), Bliżyn (pow. opoczyński), klucz bobolicki (pow. lelowski), Zawadów (ziemia sieradzka), tenuta będzińska (zamek i m. Będzin, Szczakowa i poł. Ciężkowic) i wolbromska, star. sieradzkie oraz sumy (bliżej niesprecyzowane) na innych królewszczyznach.
S. utrzymywał dobre kontakty z dostojnikami zaliczanymi zarówno do ludzi dworu królewskiego (Jan Czyżowski, Mikołaj z Brzezia) oraz ugrupowania iuniores (Dziersław z Rytwian, Abraham Zbąski, Andrzej Tęczyński, Jan Kuropatwa z Łańcuchowa, Stanisław Ćwikła z Konina), jak i stronnictwa bp. krakowskiego (Zbigniew Oleśnicki, Jan Koniecpolski; w r. 1438 biskup udzielił mu nawet 200 grzywien pożyczki). W przeciwieństwie do ojca miał S. porywczy charakter. Długosz przypisywał mu uprawianie alchemii i czarnej magii, oskarżał go też o zagarnięcie kosztowności przeznaczonych przez stryja, Jana, dla katedry włocławskiej, czego miał dokonać po jego śmierci (28 VII 1433). S. zmarł między 3 a 7 IV 1441.
Żoną S-a była bliżej nieznana Małgorzata (zm. po 4 III 1460). Dn. 31 V 1424 S. oprawił jej 800 grzywien posagu i tyleż wiana na poł. swych dóbr. W r. 1427 uzyskał wraz z żoną zgodę od papieża Marcina V na posiadanie przenośnego ołtarza. W r. 1454 wdowa Małgorzata sprzedała swój dom na wzgórzu wawelskim, będący prawdopodobnie częścią jej posagu, wikariuszowi krakowskiemu Jakubowi. Z małżeństwa S-a z Małgorzatą urodzili się syn Piotr (zm. 1456, zob.) i Małgorzata, żona star. kolskiego Jana Zawiszyca z Garbowa i Rożnowa h. Sulima.
Fedorowicz, Dostojnicy i urzędnicy, s. 51–2, 224, 254; Katalog dokumentów pergaminowych Biblioteki Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, Oprac. K. Dziwik, Kr.–Wr. 1966 I nr 118; Katalog dokumentów przechowywanych w archiwach państwowych Dolnego Śląska, Wyd. R. Żerelik, Wr. 1998 IX cz. 1 nr 273; PSB (Mikołaj z Tarnawy, Serafin Mikołaj); Słown. Hist.-Geogr. Ziem Pol., V (Choroń, Janowice, Koziegłowy); Urzędnicy, II/1, IV/1, 5, X; – Biskup M., Wojny Polski z Zakonem 1308–1521, Gd. 1993 s. 168, 178; Dziewulski W., Społeczeństwo śląskie a husyci, „Odr. i Refom. w Polsce” T. 5: 1960 s. 31; Gawęda S., Możnowładztwo małopolskie w XIV i w pierwszej połowie XV wieku. Studium z dziejów rozwoju wielkiej własności, Kr. 1966 s. 75–6; Heck R., Tabor a kandydatura jagiellońska w Czechach (1438–1444), Wr. 1964 s. 145–7, 189–90; Janota E., Bardyjów, Kr. 1862 s. 166; Kar tous P., Akcie polských vojsk na územi Slovenska v rokoch 1438–1439, „Historický časopis” T. 21: 1973 z. 1 s. 21–35; Kolak W., Klasztor augustianów przy kościele św. Katarzyny w Krakowie, Kr. 1982; Kurtyka J., Polscy starostowie na Spiszu w XV i w 1 połowie XVI wieku, Acta Univ. N. Copernici. Nauki Human.-Społ. Z. 240, Historia [Nr] 26: 1992 s. 204–5 (urząd starosty przypisany błędnie Piotrowi Szafrańcowi starszemu); tenże, Starostwo spiskie (1412–1769/70), w: Terra Scepusiensis. Stav bádania o dejinách Spiša, Red. M. Homza, R. Gładkiewicz, Levoča–Wr. 2004 s. 522–3 (urząd starosty przypisany błędnie Piotrowi Szafrańcowi starszemu); tenże, Starostwo spiskie i pierwsi starostowie. Z dziejów polityki Władysława Jagiełły wobec Zakonu Krzyżackiego i Zygmunta Luksemburskiego w latach 1411–1430, w: Studia z dziejów państwa i prawa polskiego, Red. J. S. Matuszewski, L.–Ł. 2006 IX 174–9; tenże, Tęczyńscy. Studium z dziejów polskiej elity możnowładczej w średniowieczu, Kr. 1997; Laberschek J., Immobilienverkehr im mittelalterlichen Polen am Beispiel der Güter Bobolice, „Quaestiones Medii Aevi Nova” Vol. 6: 2001 s. 27–8, 35–6; Lewicki A., Powstanie Świdrygiełły, Kr. 1892 s. 95–6, 100; Majewski A., Zamek w Pieskowej Skale, „Teka Konserwatorska” 1953 z. 2 s. 708; Możejko B. i in., Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima, Gd. 2003 s. 46–7; Nikodem J., Polska i Litwa wobec husyckich Czech w latach 1420–1433, P. 2004; Pawiński A., Sejmiki ziemskie, początek ich i rozwój aż do ustalenia się posłów ziemskich w ustawodawstwie sejmu wielkiego 1374–1505, W. 1895 nr 124; Ptaśnik J., Studia nad patrycjatem krakowskim wieków średnich, „Roczn. Krak.” T. 16: 1914 cz. 2 s. 16–17; Skowron R., Przemiany w zabudowie miasteczka wawelskiego w okresie od XIV do XX wieku, w: Kraków. Nowe studia nad rozwojem miasta, Red. J. Wyrozumski, Kr. 2007 s. 77–8; Sochacka A., Jan z Czyżowa namiestnik Władysława Warneńczyka. Kariera rodziny Półkozów w średniowieczu, L. 1993 s. 95; Sperka J., Piotr Szafraniec herbu Stary Koń na urzędzie starosty głogowskiego. Z dziejów kontaktów Cieszyna z Głogowem w pierwszej połowie XV wieku, w: Z badań nad dziejami politycznymi i społeczno-gospodarczymi Cieszyna od średniowiecza do czasów współczesnych, Red. I. Panic, Cieszyn 2005 s. 14–21; tenże, Szafrańcowie herbu Stary Koń. Z dziejów kariery i awansu w późnośredniowiecznej Polsce, Kat. 2001; Szybkowski S., Przedmałżeńskie i małżeńskie kłopoty młodszego Gniewosza z Dalewic z genealogią Szafrańców w tle, w: Studia z genealogii i prozopografii polskiej szlachty późnośredniowiecznej, Gd. 2003 s. 65–9, 223–4; Vach M., Jagellovská kandidatura v Čechách a jeji ohlas na Slovensku w letach 1438–1439, w: Česko-polský sborník vedeckých práci, Red. M. Kudelka, Praha 1955 I 194–200; – Akta grodz. i ziem., V; Akta odnoszące się do stosunków handlowych Polski z Węgrami głównie z archiwum koszyckiego z lat 1354–1505, Arch. Kom. Hist., 1902 IX nr 13; Akta Unii; Analecta Scepusii sacri et profani, Wyd. C. Wagner, Viennae-Posonii 1774–8 cz. 1 s. 141, cz. 3 s. 257; Bártfa szabad királyi város levéltára 1319–1526, Wyd. B. Ivani, Budapest 1910 I nr 220; Bull. Pol., IV; Cod. epist. saec. XV, II; Cod. epist. Vitoldi; Cod. Pol., III; Cod. Regni Pol. et M. Duc. Lit.; Cod. Univ. Crac., I; Daniłowicz I., Skarbiec dyplomatów papieskich, cesarskich, królewskich, Wyd. J. Sidorowicz, Wil. 1862 II nr 1562; Długosz, Annales, XI, XII; Długosz, Liber benef., I; Dok. sądu ziem. krak.; Kod. m. Kr., III; Kod. Mpol., IV; Kod. Wpol., V nr 443, IX; Korespondencja żupnika krakowskiego Mikołaja Serafina z lat 1437–1459, Wyd. W. Bukowski i in., Kr. 2006; Matricularum summ., IV; Regesta historico-diplomatica Ordinis S. Mariae Theutonicorum 1198–1525, Hrsg. E. Joachim, W. Hubatsch, Göttingen 1948 I; Script. Rer. Sil., VI nr 187; Die Staatsverträge des Deutschen Ordens in Preussen im 15. Jahrhundert, Wyd. E. Weise, Königsberg 1939 I nr 181; Starod. Prawa Pol. Pomn., II nr 1385, 1386, 1634, 1891, 2131, 2181, 2346, 2390, 2391, 2443, 2449, 2457–2459, 2700, 2759, 2869, 2988, 3073, 3074, VII/2 nr 711; Urkundliche Beiträge zur Geschichte des Hussitenkrieges, Wyd. F. Palacky, Praha 1873 II nr 883 s. 387–8; Zbiór dok. Mpol., cz. II nr 430, 439, 454, 491, 519, cz. V nr 1372, 1402; Żydzi w średniowiecznym Krakowie. Wypisy źródłowe z ksiąg miejskich krakowskich, Wyd. B. Wyrozumska, Kr. 1996 nr 309; – AGAD: Księgi grodzkie sieradzkie, t. 6 k. 204–4v, 206v, 207v, 214v, 215v, 216v, 219v, 220–20v, Księgi ziemskie łęczyckie, t. 5 k. 368v, Księgi ziemskie drohickie, t. 2 k. 488–8v; AP w Kr.: dok. perg., nr 200; AP w Kr., Oddz. na Wawelu: Castr. Crac., t. 4 s. 258, 279, 332, 342, 393, 518, 542, 549, 552, 579, 581, 588, 593, 596, 600, 864, t. 5 s. 112, t. 6 s. 44, 102, 164–5, 177, 324, 342, 338, 355, 367, 378, 386, 486, 498, t. 7 s. 50, 72–3, 88, 111, 133, 193, 286, 356, 405, t. 12 s. 292, Terr. Crac., t. 5 s. 308, t. 7 s. 193–4, 245, t. 8 s. 197, 231, t. 9 s. 81, 124, 134, t. 11 s. 164, 302–3, 484, t. 13 s. 224, t. 15 s. 112, 125, t. 150 s. 130, 141–2, 182–5, t. 195 s. 260, t. 312 s. 70; Arch. Kurii Metropolitalnej w Kr.: Acta Off., t. 6 s. 199; B. Czart.: dok. perg. nr 409, rkp. 3345 k. 161, 163; B. Jag.: rkp. 5348 II (2) s. 36–7; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 1676 k. 202–4.
Jerzy Sperka