Reinbold (Remboldus), (zm. 1322), kanonik krakowski, prepozyt wiślicki, archidiakon sandomierski i krakowski. Pochodził niewątpliwie z mieszczaństwa krakowskiego, dowodzi tego pokrewieństwo z mieszczaninem Zygfrydem zwanym Cyginhals, a ponadto fakt, że R. posiadał kurię w pobliżu kościoła Św. Krzyża.
Po raz pierwszy w źródłach R. jest wymieniony w r. 1281 już jako kanonik katedry krakowskiej u boku bpa krakowskiego Pawła z Przemankowa. W r. 1286 był archidiakonem sandomierskim i z tą godnością świadczył na przywileju lokacyjnym wsi biskupiej Skrzyszowice wydanym przez Pawła z Przemankowa dla Fryczka, wójta bytomskiego. Wkrótce jednak zrezygnował z archidiakonatu sandomierskiego, bowiem w następnych latach źródła określają R-a tylko jako kanonika krakowskiego. W r. 1293 został wraz z kustoszem katedry krakowskiej Michałem obrany sędzią polubownym przez Engelberta, rektora kościoła Św. Małgorzaty w Bytomiu, w jego sporze z Ludwikiem, opatem klasztoru Św. Wincentego na Ołbinie wrocławskim. Przed r. 1294 został R. plebanem kościoła Najśw. Marii Panny w Krakowie. T. r. powierzył on Detmarowi zwanemu «de Kethser» i jego synowi Krystanowi, mieszczanom krakowskim, osadzenie na prawie magdeburskim wsi Bronowice (Polskie) koło Krakowa, należącej do uposażenia parafii Najśw. Marii Panny. Niedługo potem przestał być plebanem Najśw. Marii Panny, gdyż w r. 1296 ponownie objął archidiakonat sandomierski. Wówczas to R. jako sędzia polubowny wraz z magistrem Franciszkiem z Krakowa, kanonikiem krakowskim, i Zdzisławem, archidiakonem lubelskim, uczestniczył w rozstrzyganiu sporu między klasztorem cystersów w Szczyrzycu a rycerzem Ratoldem, synem Żyły, o prawo patronatu kościoła Panny Marii w Szczyrzycu. Z archidiakonatu sandomierskiego ustąpił przed r. 1302, pozostając nadal kanonikiem krakowskim, uzyskał R. także prepozyturę wiślicką. Już jako prepozyt odegrał w r. 1304 ważną rolę w pierwszym procesie wytoczonym przez arcybpa gnieźnieńskiego Jakuba Świnkę bpowi krakowskiemu Janowi Muskacie. Jako jeden z trzech przedstawicieli kapituły krakowskiej (obok magistra Franciszka z Krakowa i Adama, prepozyta katedralnego) R. został doradcą bpa wrocławskiego Henryka z Wierzbna, który w charakterze sędziego polubownego rozsądził spór Jakuba Świnki z Janem Muskatą 21 VIII 1304. W dokumencie wyroku wówczas ogłoszonego przez Henryka z Wierzbna R. wymieniony jest jako świadek w otoczeniu wielu duchownych krakowskich i gnieźnieńskich. Po wznowieniu procesu przez Jakuba Świnkę przeciw Muskacie R. należał do przeciwników bpa krakowskiego. Na początku czerwca 1308 złożył on zeznania na ręce arcybpa gnieźnieńskiego zarzucając Janowi Muskacie m. in. grabież i palenie kościołów w ziemi krakowskiej przez ludzi biskupa, popieranie Niemców na stanowiskach kościelnych ze szkodą dla Polaków, wydanie w obce ręce zamku Lipowiec. Co najważniejsze, R. zeznał, iż Jan Muskata usiłował usunąć z ziemi krakowskiej ks. Władysława Łokietka, a wprowadzić na tron obcego władcę. Niedługo potem, bo 2 VII 1309 R. był obecny przy zobowiązaniu się bpa Muskaty do wierności wobec Władysława Łokietka.
Prawdopodobnie przed 2 IX 1306 R. uzyskał archidiakonat krakowski przy poparciu Jakuba Świnki i posiadał tę wysoką godność aż do śmierci. Z l. 1309–20 brak wiadomości źródłowych o działalności R-a. Dopiero w r. 1320 występuje on jako świadek na dokumencie Klemensa, opata sieciechowskiego. W ostatnich latach swego życia R. związał się z bpem krakowskim Nankerem, bowiem często przebywał w jego otoczeniu i świadkował na dyplomach przez niego wystawianych. Z bulli papieża Jana XXII z r. 1325 wynika, że przez pewien czas R. był administratorem dóbr biskupstwa krakowskiego. Można przypuszczać, że miało to miejsce w okresie wygnania Jana Muskaty. W powyższej bulli papież nakazał kolektorom kamery apostolskiej odzyskanie od arcybpa gnieźnieńskiego i spadkobierców R-a należnych papiestwu dochodów z dóbr biskupstwa krakowskiego.
R. posługiwał się własną pieczęcią, którą przywiesił m. in. do swojego dokumentu z 9 V 1294, zachowanego do dzisiaj w oryginale, jednakże pieczęć ta uległa zniszczeniu. R. zmarł między 14 V a 18 XI 1322.
Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, Wr. 1985 cz. 1 z. 2 s. 217–19; Piekosiński, Rycerstwo, III 216; Łętowski, Katalog bpów krak., IV 4; Wiśniewski, Katalog prałatów sandomierskich, s. 250; – Abraham W., Sprawa Muskaty, Rozpr. AU Wydz. Hist.-Filoz., Kr. 1894 t. 30 s. 169, 170, 171, 173; Fijałek J., Przeszłość Nankera, w: Księga pamiątkowa ku czci B. Orzechowicza, Lw. 1916 I 276–8; Friedberg M., Założenie i początkowe dzieje kościoła N. Panny Marii w Krakowie (XIII–XV w.), „Roczn. Krak.” T. 22: 1929 s. 16, 30; Ptaśnik J., Studia nad patrycjatem krakowskim wieków średnich, tamże T. 15: 1913 s. 43, 93; Wiśniewski J., Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w Pińczowskiem, Skalbmierskiem i Wiślickiem, Marjówka 1927 s. 449; – Bullarium Poloniae I: 1000–1342, edd. I. Sułkowska-Kuraś, S. Kuraś, Romae 1982 nr 1295; Cod. Pol., III nr 57; Kod. katedry krak., I; Kod. mogilski, nr 39; Kod. Mpol., I, II nr 517, 583, 629; Mon. Pol. Vat., III; Najst. księgi m. Kr., I; Vet. Mon. Pol., I nr 321; Zbiór dok. mpol., IV nr 887.
Krzysztof Ożóg