Stadtmüller Ryszard (1918–1980), profesor Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Ur. 16 III we Lwowie, był synem Ryszarda (ur. 1885), właściciela winiarni, i Anny z Ryczkowskich.

S. uczył się w matematyczno-przyrodniczym XI Gimnazjum im. Śniadeckich we Lwowie i tam 15 V 1936 zdał maturę. T.r. rozpoczął studia w Akad. Handlu Zagranicznego we Lwowie. W czasie drugiej wojny światowej był zatrudniony jako kalkulator w przedsiębiorstwie branży restauracyjnej, potem jako pracownik fizyczny w warsztatach samochodowych. Po wojnie osiedlił się w r. 1945 we Wrocławiu, gdzie zarobkował w charakterze księgowego, później doradcy ds. finansowo-księgowych na Politechn. Wrocł. Równocześnie kontynuował studia w Wyższej Szkole Handlowej (WSH, późniejsza Wyższa Szkoła Ekonomiczna – WSE, następnie Akad. Ekonomiczna – AE), ukończył je w r. 1949 z dyplomem ekonomisty I st. T.r. został młodszym asystentem w katedrze rachunkowości w WSH. W l. 1951–2 odbył studia magisterskie przy Katedrze Finansów i Kredytu w WSE zakończone dyplomem magistra nauk ekonomicznych. Od r. 1953 prowadził samodzielne wykłady, a od r.n. seminaria dyplomowe z zakresu rachunkowości i analizy finansowej. Stopień doktora otrzymał w r. 1960 na podstawie dysertacji pt. Zagadnienia rentowności przemysłu gastronomicznego na przykładzie państwowych przedsiębiorstw przemysłu gastronomicznego woj. wrocławskiego i m. Wrocławia (wg stanu prawnego na dzień 31 XII 1959), napisanej pod kierunkiem Lesława Adama. Stopień docenta uzyskał w r. 1966 na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. Teoretyczne problemy rachunku wyników przedsiębiorstw socjalistycznych, (Prace Naukowe WSE, z. 1, Rachunkowość). Od r. 1969 nieprzerwanie kierował Zakł. Teorii Rachunkowości i Analizy Finansowej, który stworzył i zorganizował. W r. 1974 został profesorem nadzwycz.

S. zajmował się przede wszystkim takimi problemami rachunkowości, które bądź to nie stanowiły dotąd w polskiej literaturze ekonomicznej przedmiotu całościowych badań, bądź też nie zostały teoretycznie dopracowane. Rozpatrywał je na szerokim tle ekonomicznym. Wychodził z założenia, że ocena poprawności rozwiązań ewidencyjnych i sprawozdawczych osiągalna jest tylko przy uwzględnieniu związków między działalnością przedsiębiorstwa a procesami makroekonomicznymi. Metodologicznej problematyce rachunkowości S. poświęcił m.in. prace: Z rozważań na temat przedmiotu rachunku kosztów („Zesz. Nauk. WSE” 1957 z. 3), Koszty własne a wyniki finansowe przedsiębiorstw socjalistycznych („Finanse” R. 16: 1966 nr 5), Amortyzacja środków trwałych a akumulacja finansowa przedsiębiorstwa (tamże R. 17: 1967 nr 5), oraz monografię Rachunek wyników przedsiębiorstw socjalistycznych (W. 1968). Rezultatami dalszych badań S-a były kolejne artykuły, m.in. w „Rachunkowości”. Pracował też S. nad teorią bilansu przedsiębiorstwa socjalistycznego. Należą tu: drugie wydanie monografii pt. Bilansoznawstwo w zarysie (W. 1967), napisane wspólnie ze Stefanem Górniakiem (autorem pierwszego wyd. tej pracy w r. 1962), artykuły: Czy koszty dostawy są elementem wartości bilansowej zapasów? („Rachunkowość” R. 22: 1971 nr 7) oraz Wycena i wartość bilansowa składników majątkowych („Finanse” R. 22: 1972 nr 1). Tezy pierwszego artykułu znalazły praktyczne zastosowanie w planach kont obowiązujących od r. 1976 do wprowadzenia zmian ustrojowych w Polsce. S. był również autorem podręczników i skryptów, trzy z nich zostały zatwierdzone przez Min. Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki jako ogólnie obowiązujące pomoce naukowe. Są to: Podstawy rachunkowości (wyd. 2, W. 1974, wyd. 1 pt. Teoretyczne podstawy rachunkowości, W. 1971, wyd. 5, W. 1984), Rachunkowość w przedsiębiorstwie przemysłowym (wyd. 2, W. 1977, wyd. 3, W. 1981), Sprawozdawczość i analiza finansowa w przedsiębiorstwie przemysłowym (współautor Włodzimierz Sołtys, W. 1978). S. interesował się metodyką nauczania rachunkowości, unowocześnianiem procesu dydaktycznego, oraz organizacją studiów ekonomicznych. Uczestniczył w zjazdach i konferencjach, na których wygłaszał referaty dotyczące tej problematyki, np.: Zagadnienia programu nauczania i metod jego realizacji na studiach dla pracujących (w: „Piąta seria konferencji metodycznych, Szklarska Poręba 18–21 września 1969…”, P. 1970), Dyplomowany ekonomista czy inżynier ekonomista („Życie Szkoły Wyższej” R. 18: 1970 nr 11). W ostatnim okresie działalności był zwolennikiem nauczania programowanego i wziął udział w przygotowaniu Materiałów pomocniczych do programowanego nauczania „Podstaw rachunkowości” (współautor Andrzej Kardasz).

S. przez wiele lat był członkiem Komitetu Redakcyjnego „Wrocławskiego Rocznika Ekonomicznego”, Komisji Wydawniczej Wrocławskiego Oddziału Polskiego Tow. Ekonomicznego (PTE) oraz członkiem Uczelnianej Komisji Wydawniczej, której przez ostatnie lata życia przewodniczył. Pod jego kierunkiem powstało 410 prac magisterskich. Spośród sześciu wypromowanych przez niego doktorów, dwoje zostało profesorami (Kardasz i Mirosława Kwiecień). W l. 1956–8 był prodziekanem Wydz. Ekonomiki Przemysłu, w l. 1958–60 – dziekanem nowo powołanego Wydz. Ekonomiki Przedsiębiorstwa. W l. 1966–7 był prodziekanem ds. studiów dla pracujących, w l. 1967–8 pełnił funkcję prorektora ds. nauki. Kierownictwo Magisterskich Studiów Uzupełniających sprawował od r. 1969, do powołania w r. 1974 na stanowisko dyrektora Inst. Ekonomiki Przedsiębiorstw Przemysłowych, przemianowanego w czasie jego kadencji, trwającej do r. 1977, na Inst. Organizacji i Zarządzania. Przez wiele lat wchodził w skład Senatu uczelni. Należał do członków założycieli Wrocławskiego Oddziału Stow. Księgowych w Polsce; wchodził do jego Rady Naukowej i pełnił przez dwie kadencje funkcję członka Zarządu Oddziału PTE. Sprawował od r. 1964 funkcję członka, a od r. 1977 wiceprezesa Zarządu Oddziału Wrocławskiego oraz przewodniczącego Rady Naukowo-Programowej. S. otrzymał w r. 1967 nagrodę indywidualną III st. Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia w zakresie badań naukowych oraz dwukrotnie nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za autorstwo wyróżniających się podręczników: w r. 1974 – indywidualną II st. i w r. 1979 – zespołową III st. razem z Sołtysem. Wielokrotnie też otrzymywał nagrody Rektora AE im. Oskara Langego. Uczestniczył w pracach: Komisji Rady Narodowej (RN) m. Wrocławia, Rady Naukowo-Ekonomicznej Prezydium RN m. Wrocławia, Rady Naukowej przy Min. Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska, Komisji Kształcenia i Doskonalenia Ekonomistów przy Zarządzie Głównym PTE, Komisji Nauk Ekonomicznych Wrocławskiego Oddziału PAN. S. zmarł 14 X 1980 we Wrocławiu i tam został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem KEN i tytułem «Zasłużony Nauczyciel PRL».

W małżeństwie (ślub 9 VI 1946) z Darią z Leżohubskich (ur. 1919), pracownikiem Wrocławskiego Oddziału PTE, miał S. córkę Barbarę Stadtmüller-Bielawską, lekarza anestezjologa w Akad. Med. we Wrocławiu, i syna Ryszarda (ur. 1954), absolwenta AE we Wrocławiu, przedsiębiorcę.

Bibliografia publikacji pracowników nauki Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu za l. 1950–62, „Zesz. Nauk. WSE we Wr.” 1964 [nr 20] s. 58–9; toż za l. 1963–8, Prace Nauk. WSE we Wr., 1969 nr 17 (39) s. 42–3; Sobola B., Bibliografia pracowników nauki Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu za l. 1969–74, Wr. 1975 s. 119–20; Sobola B., Ściobłowska B., Bibliografia publikacji pracowników nauki Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu za l. 1975–80, Wr. 1983 s. 244–5; – Chyrowiacy (dot. ojca S-a, błędnie zidentyfikowanego z S-em); – Holecki A., Wyższa Szkoła Ekonomiczna (w l. 1950–74), w: Akademia Ekonomiczna im. Oskara Langego we Wrocławiu, dzieje uczelni, Wr. 1987 s. 23; Korynek T., 25 lat Polskiego Tow. Ekonomicznego na Dolnym Śląsku, Wr. 1973 s. 69–76; tenże, Trzydziestolecie działalności Oddziału Polskiego Tow. Ekonomicznego we Wrocławiu, „Wrocł. Roczn. Ekon.” T. 9: 1980 s. 55; Księga pamiątkowa Wydziału Zarządzania i Informatyki, Wr. 2001 s. 82, 99, 120–3; 50 lat Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu, Red. C. Szmigiel, Wr. 1997 s. 45; Rutkiewicz I., Akademia im. Oskara Langego we Wrocławiu w 40-leciu Polski Ludowej, Wr. 1997 s. 64–6, 110, 112; Siwoń B., Prof. dr hab. Ryszard Stadtmüller, „Rachunkowość” R. 24: 1974 nr 8 s. 320–1 (fot.); Wrocławska Wyższa Szkoła Ekonomiczna na usługach praktyki gospodarczej Dolnego Śląska, Wr. 1972 s. 6, 12; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Gaz. Robotn.” 1980 nr 225–226, Prace Nauk. AE im. Oskara Langego we Wr., Wr. 1981 nr 182 s. 6–14 (A. Kardasz, fot.), „Rachunkowość” R. 31: 1981 nr 2 s. 60–1 (fot.), „Słowo Pol.” 1980 nr 224–226, „Życie Warszawy” 1980 nr 250; – Arch. AE we Wr.: Teczka osobowa S-a, nr 3174; B. Główna AE we Wr.: sygn. C-3755 (mszp. pracy doktorskiej S-a); – Mater. Red. PSB: Tablica genealogiczna Stadtmüllerów.

Andrzej Kardasz