Goldflam Samuel (1852–1932), lekarz neurolog, ur. 15 II w Warszawie jako syn kupca, z rodziny żydowskiej. Gimnazjum ukończył w r. 1869, a studia na Wydziale Lekarskim Uniw. Warsz. w r. 1875, po czym przez pewien czas pracował w Warszawie w Klinice Chorób Wewnętrznych Lambla. W r. 1882 wyjechał zagranicę w celu pogłębienia wiedzy; przez pewien czas pracował w Niemczech u Westphala i w Paryżu u Charcota. Po powrocie do kraju stał się jednym z czołowych neurologów polskich. Otworzył własny warsztat naukowy, organizując w Warszawie bezpłatną poliklinikę (przy ul. Granicznej 10), zlikwidowaną w okresie międzywojennym. Skromny, nie mający tytułów i własnego oddziału, odznaczał się niezwykłym talentem organizacyjnym oraz pasją naukową. Jego prace neurologiczne zdobyły sobie od razu należytą pozycję w neurologii światowej przez swą oryginalność i ścisłość ujęcia. W mistrzowski sposób opisał objaw wyczerpywania się mięśni w przebiegu miastemii, dlatego też miastemia nosi powszechnie nazwę choroby Erba-Goldflama. Opisany przez niego objaw zblednięcia stopy podczas ruchów czynnych przy tzw. chromaniu przestankowym nosi w piśmiennictwie nazwę objawu Goldflama-Oehlera. G. pierwszy opisał rodzimą postać porażenia okresowego mięśni (paralysis paroxysmalis) i wykazał, że nie jest to nerwica. Był pierwszym u nas pionierem mikroskopii układu nerwowego i przeprowadził liczne poszukiwania tła anatomicznego w cierpieniach uważanych wówczas za czynnościowe, np. histeria, stwardnienie rozsiane, niemota ruchowa i połowiczny zanik twarzy. Jako doskonały neurolog-diagnosta interesował się szczególnie chorobowymi zaburzeniami odruchów. W badaniach swych wykraczał również poza neurologię; jako jeden z pierwszych zwrócił uwagę na objawy choroby Basedowa, spowodowanej podawaniem jodu, i jeden z pierwszych wyodrębnił zespół chorobowy kości i stawów na tle niedożywienia.
G. był nie tylko wybitnym uczonym, ale i wielkim społecznikiem. Założył szpital dla umysłowo chorych «Zofiówka» w Otwocku oraz szpital dla dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie. Był twórcą Tow. Ochrony Zdrowia Ludności Żydowskiej (T.O.Z.). Oprócz nauki pasjonował się sztuką, zwłaszcza muzyką. Żył samotnie, nie miał rodziny, zmarł w Warszawie 26 III 1932 r.
Dowrzenko A., Jakimowicz Wł., Choroby układu nerwowego, W. 1956; – Herman E., „Pol. Tyg. Lek.” 1952 nr 16 s. 493–495; – Wspomnienia i informacje prof. Maurycego Bornsteina.
Red.