INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Stanisław Kazimierz Kossakowski h. Ślepowron     

Stanisław Kazimierz Kossakowski h. Ślepowron  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1968-1969 w XIV tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Kossakowski Stanisław Kazimierz Aleksander Władysław Alojzy (1837–1905), heraldyk. Ur. 3 VII w Wojtkuszkach koło Wiłkomierza, syn Stanisława Szczęsnego, senatora i tajnego radcy rosyjskiego, prezesa Heroldii Król. Pol., i Aleksandry hr. Laval. Za prezesury ojca wszedł w r. 1858 jako urzędnik do Heroldii Król. Pol. W r. 1865 został wicereferendarzem Rady Stanu Król. Pol. i członkiem Komitetu Regulacyjnego Warszawy. Od r. 1875 był szambelanem cesarskim i sędzią pokoju wydziału III w Warszawie. W l. 1876–85 pełnił funkcje honorowego sędziego pokoju pow. wiłkomierskiego i obok tego od r. 1879 do 1883 prezydenta Wiłkomierza; miasto to zawdzięczało mu zorganizowanie straży pożarnej i budowę nowego ratusza. Desygnowany w r. 1885 na marszałka szlachty pow. wiłkomierskiego, nie otrzymał potwierdzenia rządowego. Związany dość ściśle z Warszawą (miał tam pałac przy Nowym Świecie 19), brał udział w jej życiu kulturalnym. Był w r. 1865 członkiem rady nadzorczej warszawskiego Instytutu Muzycznego, a w l. 1872–4 i 1876 wiceprezesem Tow. Zachęty Sztuk Pięknych. Od r. 1874 urządzał u siebie piątkowe wieczory literackie. Był też jednym z organizatorów teatrów amatorskich w Warszawie, Wilnie i na prowincji; sam też czasem występował. Przede wszystkim jednak oddawał się dociekaniom genealogicznym. Pozostawały one w ścisłym związku z jego prącą w Heroldii. Korzystał wiele z rad Juliana Bartoszewicza.

W l. 1859, 1860, 1872 wydał K. w Warszawie trzy kolejne tomy dzieła pt. Monografie historyczno-genealogiczne niektórych rodzin polskich (tom I ukazał się też w drugim wydaniu w r. 1876). Nie była to bezkrytyczna kompilacja wcześniejszych autorów heraldycznych, jak na ogół wszystko, co się wtedy z tej dziedziny ukazywało. K. do swych poprzedników odniósł się, jak na te lata, ze sporą dozą krytycyzmu i był pierwszym, który w dość szerokim stopniu korzystał dla swych celów z materiałów Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie (głównie „Metryka Kor.” i księgi trybunalskie). W zbieraniu i opracowywaniu materiałów archiwalnych okazywał mu wydatną pomoc kolega z Heroldii, Julian Błeszczyński, też heraldyk z zamiłowania. Przez niego to zebrany został cały materiał do tomu III i on opracował umieszczony tam spis senatorów z XVIII w. Mimo niedostatków metody naukowej, mierzonej późniejszymi wymaganiami, Monografie jeszcze i dziś stanowią pozycje, wartościową. K. był stałym dostawcą artykułów, zwłaszcza dotyczących rodzin z terenu dawnego W. Ks. Lit., do „Złotej księgi szlachty polskiej” T. Żychlińskiego. Odznaczają się one rzetelnością i bogactwem informacji, odbijając dodatnio od niektórych innych tam umieszczonych artykułów. Wspomagał też swymi materiałami A. Bonieckiego, wydawcę „Herbarza polskiego”. W nie istniejących już (po r. 1944) materiałach rękopiśmiennych do tego „Herbarza” znajdowały się dwa tomy notat K-ego, czerpanych przede wszystkim z archiwów prywatnych na Litwie i Białorusi. K. był jednym z pionierów fotografiki amatorskiej nagradzanym na licznych wystawach. Pozostawił pamiętniki pt. Wspomnienia z przeszłości. Spisane dla dzieci i wnuków przez…. Od r. 1837 do 1905, których tom pierwszy (1837–1864) był wydany na koszt autora (b. r. wydania) w kilkudziesięciu egzemplarzach. (Rękopis całości pamiętnika w zbiorach rodziny w Warszawie). Zmarł K. w Wojtkuszkach 4 XI 1905 r. i tam został pochowany.

K. był ordynatem na Lachowiczach w gub. mińskiej, właścicielem Wojtkuszek w gub. kowieńskiej, Brzostowicy Wielkiej w gub. grodzieńskiej, a miał też rozległe dobra w guberniach penzeńskiej i symbirskiej. Z trzech kolejnych małżeństw: z Aleksandrą Chodkiewiczówną (1858), Michaliną Zaleską (1881) i Zofią Bower Saint-Clair (1893) zostawił, prócz dzieci zmarłych wcześnie, synów: Józefa, Stanisława i Jana, oraz 6 córek.

 

Portret olejny pędzla Dawidowicza i popiersie brązowe dłuta A. Madeyskiego w posiadaniu rodziny w Brwinowie; – Maliszewski, Bibliografia pamiętników; W. Enc. Ilustr.; Boniecki; Borkowski J. Dunin, Almanach błękitny, Lw.–W. 1908; Dworzaczek, Genealogia; Konarski Sz., Armorial de la noblesse polonaise titrée, Paryż 1958 (fot.); Uruski; Żychliński; – „Tyg. Ilustr.” 1905 nr 52; – Informacje Krzysztofa Górskiego z Genewy i Zofii Kossakowskiej-Szanajca z Warszawy.

Włodzimierz Dworzaczek

 

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.