Krajewski Stanisław h. Jasieńczyk (zm. 1694), dziekan gnieźnieński, kustosz łowicki, proboszcz Św. Michała na zamku krakowskim. Syn Jakuba, pochodzącego z Mazowsza, ale osiadłego w ziemi michałowskiej, i Barbary Borkówny. Ur. przed r. 1634, studia odbywał w Akad. Krak. i podobno za granicą. Dzięki poparciu prymasa W. Leszczyńskiego dostał kanonię gnieźnieńską fundi Braciszewo, na którą został instalowany 11 III 1666 r. Po śmierci swego protektora, tego jeszcze roku, posłował od króla do kapituły, przywożąc nominację dla M. Prażmowskiego. Cieszył się względami i tego prymasa, został jego krucyferem i należał do grona bliskich doradców. W r. 1669 miał już kustodię łowicką, a tytułował się i ekonomem generalnym arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Za rządów Michała Korybuta Wiśniowieckiego został sekretarzem królewskim. W r. 1674 był proboszczem kolegiaty kaliskiej. W tym też czasie – lub nieco później – otrzymał probostwo Św. Michała na zamku krakowskim. W r. 1675 kapituła wysłała go do nominata A. Olszowskiego z zaproszeniem do odbycia ingresu. Wjeżdżającego na swą stolicę prymasa K. powitał łacińską mową. Zlecono mu wtedy rewindykowanie z rąk bezprawnych posiadaczy niektórych dóbr stołu arcybiskupiego. Po śmierci Olszowskiego w r. 1677 K. administrował archidiecezją. Awansował i w kancelarii królewskiej, zostając w r. 1679 – lub nieco wcześniej – regentem kancelarii wielkiej kor. Dziekanem gnieźnieńskim został w r. 1681. Administrację archidiecezji sprawował znów w l. 1685–7, w czasie wakansu po śmierci S. Wydżgi. Wtedy, w r. 1685 zlustrował wszystkie dobra arcybiskupstwa gnieźnieńskiego; z czynności tej dochował się obszerny inwentarz. W r. 1686 przyczynił się walnie do zniesienia zboru kalwińskiego w Parcicach. Kiedy w r. 1689 kardynał M. Radziejowski udawał się na czas jakiś do Rzymu, ustanowił K-ego jeszcze raz administratorem.
Z ramienia kapituły jeździł na sejmy: w r. 1669, kiedy elekcję, wraz ze swymi braćmi Felicjanem i Jakubem, podpisał z województwem chełmińskim, w r. 1674 najpierw na konwokacyjny, potem na elekcyjny (samą elekcję podpisał z ziemią wyszogrodzką), w l. 1678/9, 1683, 1685 i wreszcie w 1688. Słano go i na trybunały. W r. 1671 był wiceprezydentem Trybunału Kor., zaś w l. 1678, 1682, 1686 i 1692 prezydentem. Kapitule darował w r. 1688 zakupione przez siebie wójtostwo w Kadłubiu. W ostatnich latach życia przebywał głównie w Łowiczu. Zmarł 22 III 1694 r., mając ponad 60 lat. Został pochowany w Częstochowie w kościele na Jasnej Górze, gdzie mu postawiono nagrobek. Inny nagrobek wystawił mu w kolegiacie łowickiej brat Wojciech, proboszcz i dziekan kaliski.
K-emu dedykowali swe panegiryki, oracje lub wiersze: S. Chociszewski (1690) i M. Krasuski (1686), obaj pijarzy, Sz. Jachimowski (1687), J. Pokorski (1690), J. Wolski (1687) i B. Zawadzki (1687).
Estreicher; Korytkowski, Prałaci gnieźn., II; Boniecki; Niesiecki; Borkowski J. Dunin, Wąsowicz M. Dunin, Elektorowie, „Roczn. Tow. Herald.” T. 1: 1908/9; – Gawarecki W. H., Pamiątki historyczne Łowicza, W. 1844 s. 105–7; – Elektorów poczet, Wyd. O. Pietruski, Lw. 1845.
Włodzimierz Dworzaczek