Kutlinowski Stanisław (ok. 1690–1747), profesor prawa na Uniw. Krak. Studia w Akad. Krak. rozpoczął przypuszczalnie w r. 1709; jesienią 1712 r. został bakałarzem, zaś w r. 1715 magistrem sztuk wyzwolonych. W latach następnych, jako docent extraneus, był nauczycielem prywatnym w domach Szembeków, Śmietanków i Oraczewskich. Powróciwszy w r. 1721 do zajęć na uniwersytecie, pełnił początkowo funkcję seniora Bursy Starnigiela, a 30 VI t. r. wszedł do Kolegium Mniejszego jako profesor Brzeznicianus (z obowiązkiem wykładania gramatyki) oraz senior Bursy Jagiellońskiej. W półr. letn. 1722 był dziekanem Wydziału Filozoficznego. Powołany w t. r. (17 VI) do Kolegium Prawniczego, otrzymał dziekanat kolegiaty św. Michała na zamku krakowskim oraz probostwo w Koniuszy koło Proszowic. W r. 1726 został delegowany przez Akademię do Poznania jako dyrektor kolonii akademickiej Lubrańskiego (25 XI 1726 – 28 XI 1729). Za kadencji K-ego i prawdopodobnie w wyniku jego zabiegów udało się nakłonić kapitułę poznańską do rozpoczęcia w r. 1727 gruntownego remontu szkoły.
Po powrocie do Krakowa rozpoczął K. starania o uzyskanie stopnia doktora praw (na co otrzymał 10 III 1730 r. oficjalne zezwolenie Uniwersytetu) i 22 I 1732 r. bronił tezy rozprawy Questio Juridica de testibus (Kr. 1732), na podstawie której został licencjatem, zaś 9 XI 1733 r. otrzymał tytuł doktora obojga praw. W tym czasie był wymieniany w aktach jako profesor Magdalenisticus, z czym wiązał się obowiązek wykładania prawa kanonicznego, jednak począwszy od r. 1734 prowadził głównie zajęcia z kazuistyki. Dn. 7 V 1736 r. został archidiakonem w kościele Wszystkich Świętych w Krakowie; wkrótce potem doszedł do godności asesora konsystorza generalnego. K. brał żywy udział w pracach organizacyjno-administracyjnych Wydziału i Kolegium Prawniczego, pełniąc wielokrotnie obowiązki prepozyta i konsyliarza (1724–44), kilka razy był dziekanem wydziału (1734, 1742, 1745) oraz egzekutorem testamentów zmarłych profesorów (m. in. rektora Andrzeja Krupeckiego). Był dobroczyńcą i restauratorem kościoła Marii Magdaleny w Krakowie, który wyposażył w nowe ołtarze, gruntownie odremontował kościół w Koniuszy, przywracając go do pierwotnego stanu, nadto bogato wyposażył kościół Wszystkich Świętych w Krakowie. Zmarł 31 III 1747 r. w Koniuszy; pochowany został w Krakowie w kościele Wszystkich Świętych.
Estreicher; – Nowacki J., Archidiecezja poznańska w granicach historycznych i jej ustrój, F. 1964 II 693, 700; – Statuta nec non liber promotionum; – Arch. UJ: rkp. nr 1 s. 19, 97, 114, 210, 349, nr 21 s. 157, 674, nr 46 s. 1, 5, 24, nr 50 s. 112, 115, 138, 146, 147, nr 51 s. 15, 8, 13, 20, 29, nr 55 s. 7, 11, 17, 22, 28, 32, 34, nr 56 s. 3, 4, 10, 11, nr 65 s. 833, nr 91 s. 202.
Wanda Baczkowska