INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Stanisław Liwszyc  

 
 
Biogram został opublikowany w 1972 r. w XVII tomie Polskiego Słownika Biograficznego
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Liwszyc Stanisław (dawniej Samson), (1893–1957), lekarz-społecznik, profesor Akademii Medycznej w Krakowie. Pochodził z żydowskiej rodziny drobnomieszczańskiej. Ur. 5 XII w Sosnowcu, był synem kupca zbożowego Leona i Franciszki z domu Kaminer. Studia na Wydziale Lekarskim UJ rozpoczął w r. 1912, dyplom lekarski uzyskał w r. 1921. W okresie studiów pracował dorywczo na utrzymanie. Po uzyskaniu 14 V 1921 dyplomu pracował jako lekarz na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Św. Łazarza, a od r. 1925 jednocześnie jako lekarz Kasy Chorych. W l. 1927–8 L. był lekarzem Sanatorium Chorób Płucnych Okręgowego Związku Kas Chorych w Bystrej. W r. 1928 odbył kilkumiesięczny staż specjalistyczny z zakresu chorób wewnętrznych w klinikach w Wiedniu. W l. 1929–33 pracował jako ordynator oddziału chorób wewnętrznych w lecznicy Okręgowego Związku Kas Chorych w Krakowie, potem w Ubezpieczalni Społecznej; w tym samym czasie (1929–33) był kierownikiem Seminarium Medycyny Praktycznej przy Związku Lekarzy Ubezpieczalni Społecznej. Propagował lecznictwo uspołecznione, zabiegając o podniesienie poziomu zarówno tegoż lecznictwa, jak i lekarzy. Był założycielem i członkiem prezydium Związku Lekarsko-Społecznego w r. 1926 w Krakowie, mającego na celu upowszechnienie wśród lekarzy idei masowych ubezpieczeń, był też członkiem Związku Lekarzy Państwa Polskiego w Krakowie (był kierownikiem Sekcji Medycyny Społecznej przy tymże Związku) oraz członkiem Sądu Dyscyplinarnego przy Izbie Lekarskiej (później: Komisja Kontroli Zawodowej, w której L. też pracował). Przez wiele lat należał do Bundu, prowadził działalność oświatową, kulturalną i sanitarną w Związkach Zawodowych. Był działaczem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. Ponadto należał do Zarządu Tow. Pogotowia Ratunkowego i był wiceprzewodniczącym Sekcji Lekarzy przy Centralnym Komitecie Wykonawczym Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) oraz przewodniczącym koła lekarzy-specjalistów przy Wojewódzkim Komitecie PPS. Jako internista pracował w Tow. Ochrony Zwierząt.

Podczas drugiej wojny światowej, w l. 1939–41 L. był ordynatorem Stacji Sercowo-Reumatycznej we Lwowie oraz kierownikiem Wydziału Lecznictwa przy Komitecie Pomocy Uchodźcom. Już podczas okupacji niemieckiej L. należał we Lwowie w l. 1941–2 do Wydziału Inteligencji, lewicowego odłamu PPS. W sierpniu 1942 wyjechał ze Lwowa do Warszawy; używał wtedy nazwiska Witold Tomasik. Ukrywał się we wsiach podwarszawskich, gdzie prowadził tajne nauczanie dzieci szkolnych. W l. 1942–3 prowadził w Warszawie tajny kurs medycyny społecznej przy Sekcji Akademickiej Młodzieży Socjalistycznej. Zajęcia te prowadził m. in. z prof. Zygmuntem Szymanowskim. W Warszawie w r. 1942 należał do Bundu i był członkiem Rady Pomocy Żydom. W czasie powstania warszawskiego w r. 1944 był lekarzem Komendy Głównej Milicji Robotniczej PPS, Śródmieście-Południe.

Po wojnie L. powrócił do pracy w lecznictwie uspołecznionym. Był członkiem Rady Naukowo-Lekarskiej Zakładu Ubezpieczalni Społecznych przy Min. Pracy i Opieki Społecznej. Po zjednoczeniu PPS i Polskiej Partii Robotniczej w r. 1948 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od r. 1949 był wolontariuszem w Zakładzie Patologii w Krakowie, w r. 1952 złożył pracę habilitacyjną pt. Rola czynników nerwowo-wegetatywnych w patogenezie chorób płuc (W. 1954). W r. 1953 na skutek ciężkiej choroby serca L. odszedł z lecznictwa uspołecznionego i w końcu t. r. rozpoczął wykłady propedeutyki medycyny na I roku medycyny. W r. 1956 został profesorem nadzwycz. Akademii Medycznej w Krakowie przy zespołowej katedrze III Kliniki Chorób Wewnętrznych, której kierownikiem był prof. Julian Aleksandrowicz.

L. był autorem ok. 30 prac naukowych z zakresu głównie fizjopatologii dróg oddechowych, układu moczowego, wieku dojrzewania, endokrynologii, gruźlicy, szczepień BCG i chorób zakaźnych, ze szczególnym uwzględnieniem roli układu neurowegetatywnego. Ważniejsze prace, oprócz rozprawy habilitacyjnej, to: Przewlekłe stany gorączkowe i podgorączkowe („Wiad. Lek.” 1949), Nowe drogi w endokrynologii („Przegl. Lek.” 1952), Niedodma płuc w świetle nowych poglądów (tamże 1953), O tzw. zespole podrażnienia nerwowego, czyli o zespole Reilly’ego (tamże 1955), Choroby zakaźne a układ wegetatywno-nerwowy w świetle nowych badań (tamże 1955); wspólnie z K. Fromowiczem, Z. Osterczym i J. Polatyńską-Więcławowiczową, ogłosił rozprawę Die Rolle des neurovegetativen Faktors in der Pathogenese der Nierenentzündung und Versuche ihrer Behandlung mit Phenothiazinderivaten („Das Deutsche Gesundheitswesen” Jg 11: 1956). Należał do komitetu redakcyjnego „Wiadomości Lekarskich”. Był odznaczony Odznaką Grunwaldzką, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką «Za wzorową pracę w służbie zdrowia». L. zmarł 25 IX 1957 w Krakowie.

Żona L-a Elżbieta Salomea z Grossbartów (1895–1957), lekarka, była kierownikiem Miejskiej i Wojewódzkiej Pracowni Bakteriologiczno-Chemicznej przy Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie. Liwszycowie mieli syna Ryszarda, który zginął w czasie powstania w r. 1944 w Warszawie.

 

Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej, 1933/4, 1936, 1938; Woźniewski Z., Polski Almanach Medyczny na rok 1956, W. 1957 s. 192; Wachholz L., Białoń J., Grochowski J., Skład osobowy Wydziału Lekarskiego i Farmaceutycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1364–1949…, Kr. 1963 s. 201–2; – Podlecki J., Pamięci Prof. dr. L-a, „Krak. Medyk” 1957 nr 34 s. 4 (fot.); Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, T. 2: Historia katedr, Kr. 1964 s. 534, 720; – Drobner B., Bezustanna walka, W. 1965–7 II, III; Urzędowy spis lekarzy, W. 1924/5; Ten jest z ojczyzny mojej, Oprac. W. Bartoszewski, Z. Lewinówna, Kr. 1969; – „Dzien. Pol.” 1957 nr 229, 231; „Służba Zdrowia” 1957 nr 40 s. 2; „Trybuna Ludu” 1957 nr 270; – Arch. UJ w Kr.: S. II 516, S. II 522, W. L. II 325–6.

Teresa Ostrowska

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Gustaw Holoubek

1923-04-21 - 2008-03-06
aktor filmowy
 
 

Fryderyk Eugeniusz Scherfke

1909-09-07 - 1983-09-15
piłkarz
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Adam Maurizio

1862-09-26 - 1941-03-04
botanik
 

Władysław Hedinger

1886-02-14 - 12.1918
bankowiec
 

Józef Szczypka

1934-03-13 - 1988-02-18
prozaik
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.