Stanisław Pella (Peła) z Biernacic h. Pomian (ok. 1360–1413), rycerz pasowany, wojski większy sieradzki.
Był synem wojskiego sieradzkiego Jałbrzyka, o którym wspomina Jan Długosz w życiorysie bp. włocławskiego Jana Pelli. Braćmi jego byli: rycerz pasowany, wojski sieradzki Chebda z Niewiesza (zm. 1417) i bp włocławski Jan Pella.
Od r. 1387 S., piszący się z Niewiesza, prowadził spory o wsie Dzierzbice w Łęczyckiem i Boczki w Sieradzkiem. Dzierzbic nie utrzymał, natomiast Boczki zostały mu przysądzone w r. 1399 wbrew roszczeniom Andrzeja z Biernatek. Ok. r. 1398 nastąpił dział majątkowy między braćmi, bowiem S. pisał się odtąd z Biernacic. Dn. 15 III 1399 stanął w Kaliszu przed specjalnym sądem komisarskim, powołanym w celu rozpatrzenia winy kanonika sandomierskiego i notariusza dworu królewskiego Mikołaja w sprawie zamachu na arcybp. gnieźnieńskiego Dobrogosta z Nowegodworu. Pomówienie objęło także S-a, który rzekomo miał podjąć się tego czynu za 400 grzywien. Na rozprawie pod przewodnictwem woj. sieradzkiego Jakuba Koniecpolskiego, w obecności króla Władysława Jagiełły, S. zeznał, że nigdy nie pertraktował w tej sprawie z Mikołajem i gotów był złożyć na to przysięgę. Sąd przyjął wyjaśnienia bez przysięgi i uniewinnił Mikołaja. Zapewne za pośrednictwem brata Jana, zatrudnionego w kancelarii królewskiej, zawarł S. znajomość z pracującym tam Mikołajem Trąbą, późniejszym podkanclerzym królestwa i arcybp. gnieźnieńskim (J. Krzyżaniakowa). Możliwe, że również sam S. pracował krótko w kancelarii (przypuszczenie to opiera się na identyfikacji S-a z pisarzem króla Stanisławem, który w r. 1397 dostał 10 grzywien za przepisanie przywilejów m. Krakowa).
S. cieszył się zaufaniem szlachty sieradzkiej, która powierzała mu swoje sprawy sądowe. Był m.in. zastępcą sądowym swych rodowców z Iwonii, dziedziców z Bronowa oraz Piotra Wolipiwo z Charłupi h. Świnka, zasiadał często wśród asesorów sądu ziemskiego sieradzkiego i łęczyckiego. Od początku 1411 występował z tytułem rycerza pasowanego (strenuus), który uzyskał zapewne w akcie zbiorowej promocji pod Grunwaldem. Z tytułem wojskiego większego sieradzkiego występował od 20 IV 1411. Dn. 30 VIII t.r. przeprowadził dział majątkowy z synami z pierwszego małżeństwa: Jałbrzykiem, Jarandem, Przecławem i Janem, którym przeznaczył Boczki i poł. Biernacic, podczas gdy jego dział stanowiły Sempółki i druga poł. Biernacic. Na wsi Sempółki 11 VII 1412 zapisał drugiej swej żonie Małgorzacie 250 grzywien wiana. Dn. 6 VI r.n. uczestniczył w wyznaczeniu granic między dobrami arcybiskupstwa i Piotra z Wrzącej. Po raz ostatni zasiadł na roczku w Szadku 28 XI 1413. Zmarł zapewne w grudniu 1413, skoro 30 I r.n. wojskim większym sieradzkim był już jego brat Chebda.
S. był dwukrotnie żonaty. Imię jego pierwszej żony nie jest znane. Synowie S-a z tego małżeństwa dokonali działu 18 XII 1414; Jarand i Przecław zachowali poł. Biernacic, zaś Jałbrzyk i Jan – Boczki. Jarand (zm. 1451), student Akad. Krak. w r. 1404, dzięki wsparciu stryja Jana Pelli osiągnął liczne godności kościelne: kanonika włocławskiego (od r. 1409), kanonika kruszwickiego (od r. 1418), scholastyka kruszwickiego (przed r. 1426), dziekana włocławskiego (w r. 1438), plebana w Charłupi Małej (w l. 1412–28), kanonika gnieźnieńskiego (od r. 1441) oraz z ramienia arcybp. Władysława Oporowskiego – oficjała gnieźnieńskiego w l. 1450–1. Na Uniw. Krak. studiował w r. 1411 również Przecław. Jan, pozostały w Biernacicach, odkupił w l. 1428–32 od braci ich działy. Z drugiego małżeństwa z Małgorzatą z Bełszewa i Rzeczycy na Kujawach, która wyszła ponownie za mąż za Horacego z Balina, S. miał syna Piotra.
Boniecki, I 252; – Indeks studentów Uniw. Krak., s. 84, 260; Urzędnicy, II/1; – Gąsiorowski A., Skierska I., Średniowieczni oficjałowie gnieźnieńscy, „Roczniki Hist.” R. 61: 1995 s. 79, 85; Kozierowski S., Badania nazw topograficznych na obszarze dawnej wschodniej Wielkopolski, P. 1928 II 94; Krzyżaniakowa J., Kancelaria królewska Władysława Jagiełły. Studium z dziejów kultury politycznej w XV wieku, P. 1979 II 4, 32; Radzimiński A., Duchowieństwo kapituł katedralnych w Polsce XIV i XV w. na tle porównawczym. Studium nad rekrutacją i drogami awansu, Tor. 1995 s. 120–1; Sułkowska-Kurasiowa I., Dokumenty królewskie i ich funkcja w państwie polskim za Andegawenów i pierwszych Jagiellonów 1370–1444, W. 1977 s. 254; Szymczakowa A., Milites strenui z Sieradzkiego w XV wieku, w: Genealogia, Tor. 1996 s. 201, 210; Szymczakowa, Szlachta sieradzka; – Bull. Pol., IV, V; Długosz, Opera, I 536; Kod. Wpol., III nr 1998, V nr 214; Najstarsze księgi m. Krak., s. 255; Teki Pawińskiego, III nr 522, 3416; – AGAD: Księgi grodzkie sieradzkie, ks. 1–2 s. 28, 94, 255, 357, 399, 418, 450, ks. 3 s. 374, 485, ks. 6 k. 373, Księgi ziemskie łęczyckie, ks. 5 k. 296v, Księgi ziemskie sieradzkie, ks. 1 k. 10v, 32v, 38v, 110, 118v, 131v, 140v, 142v, ks. 3 k. 103, 119v, 144, ks. 4 k. 10, ks. 5 k. 5v, 50, Księgi ziemskie szadkowskie, ks. 3 s. 408.
Alicja Szymczakowa