Ochęduszko Stanisław Piotr (1899–1969), termodynamik, profesor politechnik we Lwowie i Gliwicach, rektor Politechniki Śląskiej. Ur. 29 IV w Lesku, był synem Marcelego i Gizeli z Ostruszków, nauczycieli szkoły powszechnej. Po ukończeniu gimnazjum w Sanoku O. studiował w l. 1917–18 prawo na Uniw. Lwow. i jednocześnie pracował w starostwie w Lesku. W l. 1918–21 służył w wojsku. W okresie 1921–8 studiował mechanikę na Politechnice Lwowskiej, pracując w l. 1925–8 jako asystent katedry pomiarów maszyn. W l. 1928–34 był adiunktem katedry teorii maszyn cieplnych. W l. 1929–31 przebywał jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej w Zurychu u P. Schläpfera i półtora roku u W. Nusselta w Monachium, gdzie doktoryzował się na podstawie pracy Der Zünd- und Verbrennungsvorgang der mittels Druckluft zerstäubten Treiböle im Dieselmotor (München 1931). Po nostryfikowaniu dyplomu we Lwowie był w l. 1934–7 zastępcą profesora teorii maszyn cieplnych. W r. 1936 habilitował się we Lwowie z pracy Pomiar wydatku sprężarki metodą wypełnienia (Lw. 1935). W l. 1937–41 był profesorem nadzwycz. i kierownikiem katedry teorii maszyn cieplnych na Politechnice Lwowskiej. W okresie 1941–2 pracował jako nauczyciel szkoły rzemieślniczej we Lwowie, w l. 1942–4 jako profesor termodynamiki w Staatliche Technische Fachkurse, a w l. 1944–6 był kierownikiem katedry termodynamiki oraz teorii maszyn cieplnych w Lwowskim Instytucie Politechnicznym.
W r. 1946 O. przyjechał do Gliwic, gdzie od t. r. aż do przejścia na emeryturę w r. 1969 kierował katedrą teorii maszyn cieplnych Politechniki Śląskiej w Gliwicach, a w l. 1946–51 także katedrą pomiarów maszyn cieplnych w Gliwicach i katedrą termodynamiki Politechniki Wrocławskiej. W r. 1947 został profesorem zwycz. W Gliwicach zorganizował pierwszy w Polsce Wydział Mechaniczno-Energetyczny (dla szkolenia energetyków cieplnych, jądrowych, konstruktorów maszyn energetycznych i aparatury chemicznej) i był jego pierwszym dziekanem w l. 1952–5, zaś w l. 1956–9 rektorem uczelni. O. był jednym z pierwszych w Polsce uczonych, którzy z termodynamiki uczynili podstawę wykształcenia inżynierskiego energetyków. W Gliwicach stworzył silną szkołę termodynamików (Jan Szargut, Witold Około-Kułak, Józef Folwarczny, Jerzy Gdula). Opublikował kilka podstawowych podręczników, jak Teoria maszyn cieplnych (Kat. 1948, W. 1953–5 I–III, W. 1957, W. 1961), Termodynamika techniczna (Kat. 1948), Termodynamika stosowana (W. 1964, W. 1967), Zbiór zadań z termodynamiki technicznej (W. 1960, W. 1968), Zastosowanie międzynarodowego układu jednostek miar w energetyce cieplnej (W. 1966, 1968). Opracował wiele projektów i ulepszeń, dotyczących zastosowania termodynamiki w podziemnym zgazowaniu węgla, z wentylacji głębokich kopalń, urządzeń maszynowych do oddzielania gazoliny z gazu ziemnego przy wykorzystaniu efektu Joule’a, model stacji pomiarowej zgazowania w generatorze młodszych paliw. W zakresie chłodnictwa O. był współautorem „Polskich norm chłodniczych” (W. 1939), a po drugiej wojnie światowej współautorem norm dla odbioru urządzeń chłodniczych, norm dla pomiaru natężenia przepływu masy, wreszcie norm, terminologii i symboli dla inżynierii chemicznej. Ogłosił kilkadziesiąt artykułów w prasie technicznej; niektóre jego publikacje dotyczyły też dydaktyki (m. in. Kierunki rozwoju Politechniki Śląskiej im. W. Pstrowskiego w Gliwicach, „Życie Szkoły Wyższej” 1958). Był członkiem korespondentem PAN, doktorem honoris causa Politechniki Śląskiej, członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do Spraw Kadr Naukowych, Państwowej Rady do Spraw Gospodarki Paliwami i Energią przy Radzie Ministrów, przewodniczącym rady naukowej Instytutu Maszyn Przepływowych. Otrzymał państwową nagrodę II stopnia, dwukrotnie nagrodę Min. Szkół Wyższych. Zmarł 16 XII 1969 w Gliwicach, tam został pochowany. Był odznaczony m. in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie z Marią z Gąsieckich nie miał dzieci.
W. Enc. Powsz. (PWN); – Kronika Politechniki Śląskiej, Kat. 1960 s. 18 (fot.); Programy Politechniki Śląskiej 1954–1969; Składy i programy Politechniki Lwowskiej 1926–1939; – „Nauka Pol.” 1961 z. 2 s. 254–5, 1969 nr 1 s. 110–13 (fot.), 1971 z. 2 s. 196–7; „Tryb. Ludu” 1969 nr 351, 362; Zesz. Nauk. Politechniki Śląskiej Nr 279: Energetyka, Gliwice 1970 s. 3–12 (fot.); „Życie Warsz.” 1970 nr 3; – Arch. PAN: Zespół „Minerwa”.
Stanisław M. Brzozowski