Pogórski (pierwotne nazwisko Ogórek) Stanisław (1908–1958), architekt. Ur. 20 IV w Warszawie, był synem Władysława Ogórka i Julii Symeony z Wyględowskich. W r. 1926 ukończył z odznaczeniem wydział budowlano-drogowy Państwowej Szkoły Średniej Technicznej Kolejowej w Warszawie, odbył praktykę murarską, następnie rozpoczął pracę przy kolejowych robotach drogowych. W l. 1926–9 była to konserwacja torów, projektowanie i budowa bocznicy na Okęciu, układanie nowych torów i rozjazdów na postoju Szczęśliwice. W r. 1929 zdał jako eksternista egzamin maturalny i egzamin konkursowy na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. W czasie studiów pracował jako kontraktowy kierownik robót przy różnych budowach, a po uzyskaniu półdyplomu w r. akad. 1931/2 był młodszym asystentem przy katedrze geometrii wykreślnej na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w r. 1934, następnie krótko (1935) pracował w inspekcji budowlanej Zarządu Miejskiego w Łodzi. W l. 1936–9 był asystentem architektury na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej, a także pracował w prywatnych pracowniach architektonicznych, w okresie tuż przed drugą wojną światową jako zastępca kierownika referatu urbanistycznego Związku Miast Polskich. W r. 1936 wykonał projekty architektoniczne i robocze rysunki budowlane kilkunastu budynków fabrycznych Państwowej Fabryki Celulozy w Niedomicach pod Tarnowem. W r. 1937 uzyskał uprawnienia do kierowania robotami budowlanymi. Wr. 1938 przyjął nazwisko Pogórski. W okresie okupacji pracował w przedsiębiorstwach budowlanych i biurach handlowych, a w r. szk. 1943/4 był nauczycielem geometrii wykreślnej i fizyki w Miejskim Liceum Budownictwa w Warszawie. Po wojnie rozpoczął pracę w Biurze Odbudowy Stolicy. W czerwcu 1945 przeniósł się do Poznania i jako architekt urbanista pracował (do r. 1947) w Zarządzie Miejskim m. st. Poznania. W r. 1946 rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu. Był organizatorem i kierownikiem Zakładu Projektowania Budynków Mieszkalnych i z tego przedmiotu prowadził wykłady i ćwiczenia do r. 1951. Ceniono go jako wykładowcę, który wiązał teorię z wieloletnią praktyką w projektowaniu i wykonawstwie. W l. 1949–51 był kuratorem Koła Naukowego Studentów Architektury. W r. 1948 zorganizował Oddział Poznańskiego Centralnego Biura Studiów Architektonicznych i Budowlanych (późniejszy Miasto-projekt). Pełnił tam kolejno, do końca życia, funkcje: kierownika Oddziału Poznańskiego, kierownika pracowni architektury, szefa produkcji, generalnego projektanta, głównego architekta (z przerwą w l. 1951–3, kiedy był oddelegowany do Łodzi). W l. 1956–8 był również wykładowcą form architektonicznych na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu. W Stowarzyszeniu Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (SARP) pełnił liczne funkcje, był przewodniczącym Rady Programowej czasopisma „Architektura”.
P. był autorem i współautorem licznych projektów architektonicznych na terenie kraju i Poznania, m. in. w Poznaniu: Pomnika Braterstwa Broni na Cytadeli (1945 z B. Wojtowiczem i T. Płończakiem), Collegium Anatomicum przy ul. Śniadeckich (1946 z T. Płończakiem), gmachu Sądu Wojewódzkiego przy Al. K. Marcinkowskiego (1946), wieżowca Miastoprojektu przy ul. J. Marchlewskiego (1947 z T. Płończakiem), Centralnego Urzędu Skarbowego (obecnie Wydział Finansowy Rady Narodowej przy ul. K. Libelta, 1948 z L. Tomaszewskim i T. Płończakiem), gmachu Wydziału Budownictwa Politechniki Poznańskiej przy ul. Piotrowo 5 (1949 z L. Sternalem), Osiedla Mieszkaniowego «Grunwald» (1955–6 z M. Dworzańską). Zaprojektował też liczne zrealizowane prace architektoniczno-urbanistyczne w Poznaniu, jak przebudowa Zamku (Nowego Ratusza) wraz z otoczeniem, ukształtowanie Placu Wolności, budynki mieszkalne przy ul. Krętej dla firmy «Powil», budynki przy ul. Rolnej dla fabryki «H. Cegielski» (1949). Był laureatem licznych konkursów architektonicznych, m. in. na budowę Hotelu «Orbisu», zabudowę wewnętrzną Starego Rynku w Poznaniu. Otrzymał 1 nagrodę na konkursie Związku Polskich Artystów Plastyków i SARP na rozwiązanie architektoniczne pomnika Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zmarł nagle w Poznaniu 1 III 1958, pochowany został na cmentarzu Jeżyckim.
P. był odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie) i Gwiazdą Przodownika Pracy. Pośmiertnie nadano mu wyróżnienie I stopnia za całokształt pracy w SARP.
Z zawartego w r. 1936 małżeństwa z Eugenią z Piotrowskich pozostawił P. córkę Alicję (ur. 7 IV 1937), artystkę plastyczkę, zamężną Kaliszan.
Wielkopolski Słownik Biograficzny; – Politechnika Poznańska i wcześniejsze uczelnie techniczne w Poznaniu, Pod red. W. Dembeckiej, P. 1976 s. 36, 38, 43, 123, 145; – Kronika Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu za r. akad. 1946/7, P. 1946; toż za r. 1947/ 8, P. 1947; toż za r. 1948/9, P. 1948; toż za r. 1949/50, P. 1949; – „Architektura” 1958 nr 3 (nekrolog na okładce); „Głos Wpol.” R. 14: 1958 nr 52 s. 3, nr 53 s. 5, nr 54 s. 7; „Kron. M. Poznania” R. 43: 1975 nr 2 s. 118–29 (fot. na s. 119); – Arch. Politechniki Poznańskiej: Akta osobowe O-P/42; SARP – Oddział w P.; Informacje współpracowników, informacje i dokumenty rodzinne (świadectwa, dokumenty, opinie, fotografie, dyplomy, nagrody).
Władysława Dembecka