INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Stefania Ernestyna Stipal     

Stefania Ernestyna Stipal  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2004-2005 w XLIII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Stipal Stefania Ernestyna, pseud.: Luna, Bogna (1903–2000), nauczycielka, harcmistrzyni, komendantka Lwowskiej Chorągwi Harcerek, żołnierz Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej.

Ur. 20 VIII w Chorośnicy (pow. Mościska), pochodziła z rodziny o tradycjach niepodległościowych. Dziadek S. Marian Stipal, ziemianin, przewoził w r. 1864 broń z Galicji dla powstańców; po powstaniu był kupcem i działaczem «Sokoła» we Lwowie. W l. dziewięćdziesiątych pozował Tadeuszowi Barączowi do pomnika Jana III Sobieskiego, odsłoniętego w r. 1848 we Lwowie (obecnie, od r. 1965, znajduje się w Gdańsku). Drugi dziadek, Jan Aleksander Łuniewski (zm. 1887), kapitan sztabu konnej artylerii gwardii rosyjskiej, wykładowca Akad. Wojskowej w Petersburgu, był uczestnikiem powstania styczniowego, następnie inżynierem we Francji, po czym przeniósł się do Lwowa, gdzie był urzędnikiem Wydz. Krajowego. S. była najstarszą córką Karola (1876–1949), urzędnika pocztowego, i Magdaleny z Łuniewskich (1874–1968). Miała trzy siostry: Helenę (1905–2000), nauczycielkę polonistkę, przed drugą wojną światową przełożoną III Państw. Gimnazjum i Liceum w Przemyślu, w czasie wojny uczestniczkę tajnego nauczania we Lwowie, a następnie organizatorkę tajnego nauczania w Przemyślu, po wojnie m.in. dyrektorkę I Liceum w Sopocie i pracownika Uniw. Gdań., zamężną Pękalską, Zofię (1907–1995), nauczycielkę historii, uczestniczkę tajnego nauczania we Lwowie, po wojnie m.in. organizatorkę domu dziecka w Sopocie i instruktorkę harcerską, zamężną Konopacką, oraz Marię (1907–1982).

W r. 1909 rodzina przeniosła się do Lwowa, gdzie S. uczęszczała do szkoły benedyktynek ormiańskich, a od r. 1913 do Prywatnego Gimnazjum Zofii Strzałkowskiej. Uprawiała wówczas gimnastykę w Tow. Gimnastycznym «Sokół». Dn. 31 V 1916 wstąpiła do Lwowskiej Drużyny Skautowej im. Emilii Plater, a przyrzeczenie harcerskie złożyła 3 V 1918. Pod koniec listopada t.r. została członkiem organizacji Żołnierz Polski oraz kurierką Małopolskiej Straży Obywatelskiej i w kwietniu 1919 uczestniczyła w wojnie polsko-ukraińskiej. Następnie wróciła do pracy harcerskiej; założyła i prowadziła koedukacyjny zastęp «wilcząt», złożony z «dzieci ulicy», który później rozwinął się w VII Lwowską Drużynę Harcerek im. Józefa Piłsudskiego. Latem t.r. uczestniczyła w kursie zastępowych Hufca Harcerek z Nowego Sącza w Przysietnicy. W czasie wojny polsko-sowieckiej 1920 r. pełniła służbę w izbie przyjęć szpitala wojskowego we Lwowie. W czerwcu 1921 zdała maturę w gimnazjum Strzałkowskiej i latem t.r. prowadziła kolonię VII Lwowskiej Drużyny Harcerek w Białej Czortkowskiej. Od jesieni studiowała fizykę i matematykę na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym UJK we Lwowie. Chcąc pomóc materialnie rodzinie, w r. 1924 została nauczycielką fizyki i matematyki w Stanisławowie, gdzie uczyła w Państw. Seminarium Nauczycielskim Męskim, Państw. Seminarium Nauczycielskim Żeńskim, Prywatnym Gimnazjum im. Marii Konopnickiej oraz Gimnazjum SS Urszulanek. W r. 1925 ukończyła studia. Po zdaniu egzaminów tzw. naukowego (1927) i filozoficzno-pedagogicznego (1928) uzyskała w r. 1929 stopień stałego nauczyciela, a w r. 1930 tytuł profesora. W Stanisławowie zorganizowała drużyny harcerskie w szkołach średnich i powszechnych oraz objęła funkcję hufcowej powstałego w r. 1930 Hufca Harcerek. W marcu 1933 na zjeździe Oddz. Lwowskiego ZHP została komendantką Lwowskiej Chorągwi Harcerek, obejmującej województwa lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie; 30 V t.r. otrzymała stopień harcmistrzyni. Dn. 1 XII przeniosła się do Lwowa, gdzie podjęła pracę jako nauczycielka fizyki w XII Państw. Gimnazjum im. J. Szczepanowskiego.

Pod komendą S. liczba drużyn harcerek w Lwowskiej Chorągwi Harcerek podwoiła się, powstało wiele drużyn zuchowych, wzrosła liczba hufców. S. prowadziła obozy dla drużynowych w Pasiecznej koło Nadwórnej (1933), Nowojelni koło Nowogródka (1934), Maksymówce koło Synowódzka (styczeń 1935) i Tupadłach koło Jastrzębiej Góry (sierpień t.r.). W lipcu kierowała 636-osobową reprezentacją (32 drużyny) Chorągwi Lwowskiej na Jubileuszowym Zlocie 25-lecia Harcerstwa Polskiego w Spale. T.r. uczestniczyła również w konferencji programowej w ośrodku harcerskim na Helu. W r. 1936 prowadziła VIII kurs drużynowych starszych dziewcząt na stopień ochotniczek i wędrowniczek w Harcerskiej Szkole Instruktorskiej na Buczu (Śląsk Cieszyński) i jako przyboczna komendantki, harcmistrzyni Józefiny Łapińskiej wzięła udział w wyprawie instruktorek do Szwecji. Pod koniec t.r. zrezygnowała ze stanowiska komendantki Chorągwi Lwowskiej i swoje obowiązki przekazała na początku r. 1937 Marii Bojan, pozostała jednak w składzie komendy. W l. 1936–9 kierowała Wydz. Kształcenia Instruktorek Lwowskiej Chorągwi Harcerek, a w l. 1937–8 również Wydz. Starszych Dziewcząt. W styczniu 1937, w czasie odprawy na Buczu kierowniczek pracy starszych dziewcząt, wygłosiła referat Cele i etapy harcerskiego wychowania jednostki. W lipcu t.r. prowadziła obóz drużynowych starszych dziewcząt w Mąchocicach koło Kielc. Publikowała artykuły w piśmie instruktorek „Skrzydła”, m.in. Wędrówka instruktorek po Szwecji (1936 nr 8–9) i O potrzebie tworzenia odrębnych drużyn dziewcząt starszych (1937 nr 6–7). Jako członkini Komisji Wędrowniczek i Starszych Harcerek Głównej Kwatery Harcerek opracowała wspólnie z innymi instruktorkami książkę „Harcerki wędrowniczki” (W. 1938). W lipcu 1938 wzięła udział w XV Konferencji Programowej Instruktorek w Skolem. T.r. z ramienia Wydz. Zagranicznego Głównej Kwatery Harcerek wyjechała do Francji, gdzie pomagała w organizacji obozu w Moret i wizytowała obóz w Cayeux sur Mèr. Dn. 1 IX została mianowana dyrektorką II Państw. Liceum Pedagogicznego we Lwowie; w tym miesiącu została także komendantką Pogotowia Harcerek Chorągwi Lwowskiej z zadaniem przygotowania prac Chorągwi na wypadek wojny. Uczestniczyła w odprawach Pogotowia Harcerek na Buczu i w Warszawie oraz prowadziła szereg kursów i odpraw we Lwowie, a także w terenie; w sierpniu 1939 nadzorowała obozy szkoleniowe.

Po wybuchu drugiej wojny światowej, w okresie walk o Lwów we wrześniu 1939, kierowała S. pracą Pogotowia Harcerek, w ramach którego harcerki opiekowały się rannymi w szpitalach, pełniły służbę na dworcach, organizowały wyżywienie i noclegi dla uchodźców oraz zbierały informacje o ruchach wojsk. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną, 22 IX t.r., S. usunęła z siedziby Chorągwi dokumentację, a harcerkom zaleciła pracę samokształceniową oraz podtrzymywanie kontaktów w małych grupach; jeszcze przez pewien czas pełniły służbę sanitariuszek: dostarczały oficerom ubrania cywilne, opiekowały się osobami samotnymi i uchodźcami oraz organizowały opiekę nad dziećmi. Pod koniec września, na polecenie przedwojennego kuratora Okręgu Szkolnego Lwowskiego Tadeusza Kupczyńskiego, uruchomiła S. kierowane przez siebie Liceum Pedagogiczne; funkcję dyrektorki pełniła do 24 XII, a jako nauczycielka pracowała do końca stycznia 1940.

W dniu zajęcia Lwowa przez armię niemiecką, 29 VI 1941 została S. komendantką Chorągwi Szarych Szeregów Żeńskich (w miejsce zmarłej tego samego dnia Marii Bojan); pozostała przy tym komendantką Pogotowia Harcerek (obie funkcje pełniła do czerwca 1945). W czasie okupacji niemieckiej, mimo otrzymanej od Ukraińców propozycji zatrudnienia w szkolnictwie, pracowała we Lwowie jako robotnica w ogrodzie na Zamarstynowie. Na początku września 1941, zainspirowana przez byłego wizytatora Lwowskiego Okręgu Szkolnego M. Piątkowskiego, przystąpiła do organizacji we Lwowie tajnego nauczania; jednocześnie, po spotkaniu na przełomie września i października z szefem Oddziału I Komendy Głównej ZWZ ppłk. Antonim Sanojcą, wstąpiła do Związku i została zaprzysiężona (pod pseud. Bogna) przez Szefa Oddziału VI Lecha (Leszka) Sadowskiego («Wasyla»). Wraz z harcerkami zorganizowała dla ZWZ sieć łączności, obejmującą miasta województw lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego, w tym miejscowości na linii Lwów–Przemyśl. Skierowane przez nią do konspiracji harcerki-łączniczki przewoziły rozkazy, informacje, prasę konspiracyjną, pieniądze, instrukcje i broń. Po nawiązaniu wczesną jesienią kontaktu z Komendą Pogotowia Harcerek w Warszawie wznowiła na terenie lwowskiej Chorągwi pracę Pogotowia, obejmującą służbę sanitarną (kursy, organizowanie punktów opatrunkowych na wypadek walk), gospodarczą (szkolenie w zakresie gotowania, księgowości i prowadzenia magazynów) oraz łączności (sieć łączności z Warszawą i na terenie Małopolski wschodniej). Jako komendantka Chorągwi co kilka miesięcy jeździła do Warszawy i Konstancina na odprawy do Komendantki Pogotowia Harcerek, harcmistrzyni Łapińskiej. Kilkakrotnie była kurierką, a w późniejszym okresie współpracowała również z Biurem Informacji i Propagandy Komendy Głównej ZWZ/AK. Jesienią 1942 została zastępczynią Wandy Jamiołkowskiej («Pauliny»), referentki, a następnie szefowej Wojskowej Służby Kobiet (WSK) w Komendzie Obszaru Lwów. Kontynuując we Lwowie pracę w tajnym nauczaniu, S. zorganizowała i kierowała liceum pedagogicznym (dla jego uczniów załatwiła nawet praktykę pedagogiczną), a następnie gimnazjum i liceum ogólnokształcącym (pierwsza tajna matura odbyła się w r. 1942). W okresie największego rozwoju lwowskiego tajnego nauczania kierowała pracą 37 klas ze 180 uczniami, kształconymi przez 51 nauczycieli (realizowano co najmniej 75 % materiału nauczania, 105 uczniów zdało maturę). Nadzorowała obchody rocznic narodowych, rekolekcje i nabożeństwa na rozpoczęcie i zakończenie roku szkolnego. Brała udział w zebraniach kierowników tajnego nauczania, zespołu byłych dyrektorów szkół oraz tzw. Rady Głównej; na polecenie konspiracyjnych władz oświatowych opracowywano pod jej kierunkiem programy nauczania na okres powojenny.

Po ponownym wkroczeniu do Lwowa Armii Czerwonej, 27 VII 1944, mimo polecenia tajnych władz oświatowych i harcerskich o zaprzestaniu działalności, kontynuowała S. tajne nauczanie i organizowała matury, a także podtrzymywała kontakty w środowisku harcerskim. Po aresztowaniu Jamiołkowskiej przejęła w listopadzie t.r. komendę WSK w Organizacji «Nie»; pełniła ją do wyjazdu ze Lwowa. Podjęła pracę w szkolnictwie organizowanym przez władze sowieckie, ale gdy rozpoczęły się masowe aresztowania, przeprowadziła 14 VI 1945 ostatnią konspiracyjną maturę i następnego dnia wraz z rodziną opuściła Lwów. Zamieszkała w Przemyślu, gdzie w r. szk. 1945/6 była dyrektorką III Państw. Gimnazjum i Liceum. Swoje funkcje harcerskie złożyła na ręce przebywającej w Krakowie Łapińskiej i przeprowadziła tamże weryfikację okupacyjnych matur. Latem 1945 wzięła udział w tajnej konferencji w Rycicach, zwołanej przez Łapińską, na której podsumowano i zakończono pracę Pogotowia Harcerek. Mimo toczących się w środowisku sporów, zdecydowała się wrócić do jawnej działalności harcerskiej. W r. szk. 1945/6 była instruktorką Komendy Hufca Harcerek w Przemyślu oraz kierowniczką Działu Kształcenia Starszyzny komendy Rzeszowskiej Chorągwi Harcerek. Prowadziła także drużynę drużynowych oraz uczestniczyła w pracach Komisji ds. Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego.

W sierpniu 1946 przeniosła się S. wraz z rodzicami do Sopotu; latem t.r. prowadziła tam kurs drużynowych Chorągwi Rzeszowskiej. Rozpoczęła działalność w Morskiej Chorągwi Harcerek i została kierowniczką Wydz. Kształcenia Starszyzny. Jako wykładowca fizyki i metodyki nauczania fizyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku zorganizowała Zakł. Fizyki. Prowadziła też sekcję fizyki w Wojewódzkim Ośrodku Doskonalenia Kadr, uczyła w I i IX Liceum Ogólnokształcącym oraz była asystentką w Zakł. Fizyki Akad. Med. w Gdańsku. Latem 1948 prowadziła wspólny kurs hufcowych Chorągwi Rzeszowskiej i Morskiej. W r. 1949 została zastępczynią komendanta Chorągwi Morskiej, ale w związku z pogłębiającym się upolitycznieniem harcerstwa złożyła t.r. rezygnację z działalności w Komendzie Chorągwi; gdy nie otrzymała odpowiedzi, zrezygnowała również z przynależności do ZHP. Była w tym okresie kilkakrotnie przesłuchiwana przez Urząd Bezpieczeństwa, zarówno w związku z działalnością konspiracyjną w okresie okupacji, jak i podejrzeniami o aktualne prowadzenie działalności nielegalnej. W r. 1953 została zwolniona z pracy w WSP oraz ze stanowiska kierowniczki ośrodka metodycznego fizyki; bezpośrednią przyczyną był fakt, że na konferencji zadeklarowała się jako osoba wierząca. Podjęła wtedy pracę nauczycielki fizyki w V Liceum w Gdańsku-Oliwie. Na spotkaniu 9 XII 1956 przedwojennych i wojennych działaczy harcerskich w mieszkaniu harcmistrza Aleksandra Kamińskiego w Łodzi, podczas którego dyskutowano o odrodzeniu harcerstwa, wyraziła pogląd, że podstawowy ideał wychowania harcerskiego, tj. służba Bogu, Polsce i bliźnim powinien zostać utrzymany, a na kompromisy można się zgadzać w sprawach mniej istotnych. Wraz z grupą instruktorów wzięła udział w pierwszym dniu obradującego w Łodzi (9–10 XII t.r.) Zjazdu Organizacji Harcerskiej Polski Ludowej, na którym ogłoszono reaktywowanie ZHP; została wtedy wybrana do Naczelnej Rady Harcerskiej i jej Prezydium. W l. 1957–8 była zastępcą harcmistrza Józefa Grzesiaka, komendanta Gdańskiej Chorągwi Harcerstwa. Prowadziła w tym czasie kurs podharcmistrzowski w Gdyni.

Kiedy w końcu l. pięćdziesiątych władze zaczęły ponownie narzucać harcerstwu własne koncepcje wychowawcze, S. wycofała się z Prezydium (1958) i Naczelnej Rady Harcerskiej (1959). Zajęła się wówczas zbieraniem materiałów do dziejów lwowskiego harcerstwa żeńskiego; maszynopisy pracy pt. Rys historyczny Lwowskiej Chorągwi Harcerek złożyła w Bibliotece Jagiellońskiej, Bibliotece Zakł. Narodowego im. Ossolińskich oraz Bibliotece Głównej Kwatery ZHP. Przygotowała ponadto sześć opracowań na temat Lwowskiej Chorągwi Harcerek i tajnego nauczaniu we Lwowie, które przekazała do Inst. Historii PAN w Warszawie. W r. 1971 przeszła na emeryturę. Opublikowała wspomnienia pt. Tajne nauczanie w b. Okręgu Szkolnym Lwowskim w oczach byłych uczniów i nauczycieli („Skaut – Pismo Koła Harcerek i Harcerzy z l. 1910–1945” [Londyn] 1973 nr 16). Dalsze artykuły ogłosiła już w kraju: Wspomnienia z tajnego nauczania we Lwowie („Roczn. Kom. Nauk Pedagog.” T. 31: 1983, odb. Gd. [b.r.w.]), Udział harcerek Chorągwi Lwowskiej w walce z okupantem w latach 1939–1945 (fragmenty) i Relacja Hufca Tarnopol z czasów wojny („Harcerki 1939–1945. Relacje – pamiętniki”, W. 1985). W r. 1978 otrzymała stopień harcmistrza Polski Ludowej, a w r. 1983 tytuł instruktora-seniora ZHP. W l. osiemdziesiątych wspierała działalność Kręgu Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego, a od r. 1989 Związku Harcerstwa Rzpltej; została honorową przewodniczącą Okręgu Pomorskiego tej organizacji. Należała do Polskiego Tow. Fizycznego, gdzie w l. 1981–5 pełniła funkcję członka Zarządu Gdańskiego, była też członkiem Polskiego Tow. Geograficznego i Polskiego Tow. Przyrodników im. Kopernika. Ostatni artykuł Wspomnienia z obrony Lwowa 1939 i okupacji sowieckiej opublikowała w księdze „Od lat najmłodszych do późnej siwizny... Wspomnienia harcerzy obrońców Lwowa 1939” (Wr. 1993 II). Zmarła 24 IV 2000 w Sopocie, została pochowana na cmentarzu przy ul. Malczewskiego. Była odznaczona Krzyżem Walecznych (1920), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1944) i Odznaką «Orląt Lwowskich».

S. rodziny nie założyła.

 

Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Materiały do Księgi Harcmistrzyń i Harcmistrzów Związku Harcerstwa Polskiego mianowanych w latach 1920–1949, „Harcerstwo” 1997 nr 6 s. 85; Materiały do harcerskiego słownika biograficznego, Red. O. Fietkiewicz, tamże 1995 nr 9 s. 137; Mazur G., Węgierski J., Konspiracja lwowska 1939–1944. Słownik biograficzny, Kr. 1997 (fot.); – Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, Red. K. Komorowski, W. 1996; Bury J., Harcerki przemyskie, Przemyśl 1994 s. 63–4; Harcerki 1911–1939. Historia, program, wychowanie, Red. J. Raniecka-Bobrowska, W. 1990; Harcerki 1939–1945, Red. K. Wyczańska, W. 1983; Kaczyński A., Druhna Luna, „Rzeczpospolita” 2000 nr 122 s. A 14 (fot.); Koźniewski K., I zawsze krzyż oksydowany... Refleksje nad historią harcerstwa w Polsce 1911–1986, W. 2003; Krajowy Zjazd Działaczy Harcerskich w Łodzi. Uchwały, referaty, głosy w dyskusji, W. 1957 s. 104–5; Krężel J., Konspiracja harcerek 1939–1945. Szare Szeregi na terenie południowo-wschodniej Polski, Tarnów 1996 I; Lewandowska-Kozimala I., Skauting Polski w Galicji Wschodniej, Przemyśl 1994 s. 131; Nikiel Z., Hm Stefania Stipal, „Mater. Hist. Stow. Szarych Szeregów” 2000 nr 50 s. 57; Pempel S., Pod znakiem lwa i syreny, W. 1989 s. 19, 42, 59, 69, 108, 183, 196; Persak K., Odrodzenie harcerstwa po 1956 r., W. 1996; Polski Czyn Zbrojny w II wojnie światowej, W. 1988 III 478; Radomski J. A., Stipalówna Stefania (1903–2000), w: Sylwetki Kobiet-Żołnierzy. Służba Polek na frontach II wojny światowej, Red. K. Kabzińska, Tor. 2003 VII 318–22; Szczecina D., Sopockie harcerstwo. Kalendarium 1920–1991, Sopot 1992 s. 6, 10; Węgierski J., Komendy Lwowskiego Obszaru i Okręgu Armii Krajowej 1941–1944, Kr. 1997 (fot.); tenże, Obsada Lwowskiego Obszaru SZP-ZWZ-AK-NIE w latach 1939–1945, Kr. 2000; tenże, W lwowskiej Armii Krajowej, W. 1989; Zawadzka A., Gawędy o tych które przewodziły, Wanda Kamieniecka-Grycko, Stefania Stipal (Luna), W. 2000 cz. 3 s. 77–131 (fot.); taż, Harcerstwo żeńskie na wschodnich ziemiach Rzeczypospolitej 1911–1945, W. 1999 (fot. na s. 98); taż, Śp. harcmistrzyni Stefania Stipal, „Czuwaj” 2000 nr 9 s. 27; Zürn-Zahorski Z., Pogotowie Harcerek i Harcerzy we wrześniu 1939 r., Kr. 1999 s. 503–4, 633; – Harcerki 1939–1945. Relacje-pamiętniki, Oprac. K. Wyczańska, W. 1985 (fot.); – „Więź” 2000 nr 7 s. 219–20; – B. Jag.: sygn. Przyb. 151/67 (Zespół S.), sygn. Przyb. 293/80, 413/76; – Informacje siostrzeńca, Jacka Konopackiego z Sopotu, Jerzego Radomskiego z Otwocka i Wandy Tomaszewskiej z Wr.

Janusz Wojtycza

 
 

Powiązane artykuły

 

Polskie Państwo Podziemne 1939-1945

Polska była pierwszym państwem, które powiedziało "Nie!" żądaniom ustępstw terytorialnych ze strony nazistowskiej Rzeszy Niemieckiej. Polska była pierwszym państwem, które zbrojnie przeciwstawiło......
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Konstanty Ildefons Gałczyński

1905-01-23 - 1953-12-06
poeta
 

Barbara Ludwiżanka

1908-01-24 - 1990-10-26
aktorka teatralna
 

Teofil Trzciński

1878-12-19 - 1952-12-25
reżyser teatralny
 

Piotr Stachiewicz

1858-10-29 - 1938-04-14
malarz
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Roman Rencki (pierw. Kamyk)

1867-07-19 - 1941-07-04
lekarz
 

Konrad Siudowski

1884-05-13 - 1958-09-23
rolnik
 

Modest Sękowski

1920-12-25 - 1972-06-29
działacz społeczny
 

Wiesław Szpakowicz

1906-11-06 - 1942-10-30
adwokat
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.