Symforian Ducki właśc. Feliks Ducki (1888–1942), kapucyn, błogosławiony.
Ur. 10 V w Warszawie, był synem Juliana Kacpra Duckiego (ur. 1845), ślusarza, oraz Marianny z domu Lenardt (ur. 1845).
Szkołę elementarną Feliks Ducki ukończył w Warszawie, gdzie prawdopodobnie uczęszczał też do szkoły zawodowej. Kiedy pod koniec r. 1907 Zakon Braci Mniejszych Kapucynów z Nowego Miasta nad Pilicą rozpoczął na warszawskim Powiślu budowę kaplicy i niewielkiego klasztoru, przyłączył się do nich z zamiarem wstąpienia do zakonu. W r. 1911 policja rosyjska usunęła jednak zakonników z Warszawy. Dn. 3 I 1918, nazywając siebie «długoletnim kandydatem do zakonu», zamieszkał Ducki w odzyskanym przez kapucynów w r. 1916 warszawskim klasztorze przy ul. Miodowej. Ponieważ z zabudowań ocalał tylko kościół, a w miejscu klasztoru znajdowała się kamienica adaptowana na plebanię, zajął się przystosowaniem jej do wymagań klasztornych; pomagał też w aprowizacji klasztoru i załatwianiu spraw urzędowo-administracyjnych. Podczas obłóczyn w czerwcu 1918 w Warszawie otrzymał imię zakonne Antoni. Zaangażowany w pracę nad odnowieniem warszawskiego klasztoru, dopiero 19 V 1920 rozpoczął nowicjat w Nowym Mieście nad Pilicą i otrzymał wtedy nowe imię zakonne Symforian. Pierwsze śluby złożył 22 V 1921, po czym wrócił do Warszawy. Dn. 23 I 1923 został przeniesiony do klasztoru w Łomży, gdzie pomagał w budowie Kolegium św. Fidelisa, zakonnej szkoły średniej dla chłopców. Od 27 V 1924 ponownie przebywał w klasztorze w Warszawie i tam 22 V 1925 złożył śluby wieczyste. Po odzyskaniu w r. 1932 przez kapucynów klasztoru w Zakroczymiu został do niego skierowany jako zakrystian; zajmował się wyposażeniem budynku. W październiku 1933 wrócił do Warszawy; był socjuszem kolejnych komisarzy komisariatu warszawskiego, oo. Daniela Huijsmansa (do r. 1935) i Archanioła Brzezińskiego. Towarzyszył im w podróżach, doraźnie zastępował kucharza klasztornego i opiekował się sparaliżowanym bratem, Idzim Stępniem. Wspomagał też o. Aniceta Koplińskiego w działalności charytatywnej, zwłaszcza przez pozyskiwanie datków dla ubogich. Odznaczał się bezpośredniością i uprzejmością w relacjach z innymi ludźmi, niekiedy bywał też rubaszny. Wysoki o atletycznej budowie i posiwiałych skroniach oraz długiej, siwej brodzie, przy tym dość wyrobiony towarzysko, był znaną postacią międzywojennej Warszawy. Zwano go «ojcem Symforianem», mimo że nie miał święceń.
W latach okupacji niemieckiej warszawski klasztor kapucynów był punktem kontaktowym krajowego podziemia z Rządem RP na Uchodźstwie. O współpracy S-a z ZWZ nic jednak nie wiadomo. Nocą z 27 na 28 VI 1941 został wraz z innymi zakonnikami aresztowany i osadzony na Pawiaku. Oficjalnym powodem uwięzienia zakonników było słuchanie przez nich zagranicznych stacji radiowych oraz czytanie podziemnej prasy. S-a wywieziono 3 IX t.r. do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (nr obozowy 20364). Po siedmiu miesiącach przeniesiono go do obozu w Birkenau. Zapewne wkrótce potem, 8 lub 11 IV 1942 (w relacjach pojawiają się też daty 20 IV, a nawet 4 XI), funkcyjni więźniowie kryminalni pod kierunkiem hauptscharführera O. Mohla dokonali masakry więźniów bloku siódmego. S. zastąpił im drogę, wzywając więźniów do modlitwy za oprawców oraz do wzbudzenia żalu za grzechy; uderzony przez blokowego kijem w głowę, zmarł. Dalszą egzekucję przerwano. Wydarzenia te współwięźniowie nazwali później «nocą ojca Symforiana». Ciało S-a spalono w krematorium obozowym. Okoliczności śmierci S-a zostały opisane w relacjach współwięźnia, Czesława Ostańkowicza („Dziś i jutro” 1955 nr 15, „Sodalis” 1949 nr 21, 22, „Wiadomości” R. 2: 1947, „Ziemia parująca cyklonem”, Ł. 1969).
Nazwisko S-a znalazło się na tablicy pamiątkowej kapucynów, którzy ponieśli śmierć podczas drugiej wojny światowej, umieszczonej w kruchcie kościoła p. wezw. Przemienienia Pańskiego w Warszawie przy ul. Miodowej. W r. 1991 wytypowano go do grona kandydatów na ołtarze. Dn. 26 I 1992 rozpoczął się we Włocławku proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym; zgromadzoną dokumentację przekazano w r. 1994 Stolicy Apostolskiej. Dn. 16 II 1999 uznano, że śmierć S-a była męczeństwem za wiarę. Jego beatyfikacji w gronie 108 męczenników drugiej wojny światowej dokonał 13 VI 1999 w Warszawie papież Jan Paweł II.
Obrazy kultowe w kościołach Kapucynów: przez Krzysztofa Kubiaka w L. i przez Stanisława Baja w W. oraz w refektarzu klasztoru Kapucynów w L. przez Kubiaka; – Duchniewski F. J. Obecność kapucynów polskich w dziejach i świadomości społecznej. Bibliografia, L. 2000 s. 158, 166–8; Gadacz J. L., Słownik polskich kapucynów, Wr. 1985 I (bibliogr.); Jacewicz-Woś, Martyrologium duchowieństwa, I 250, 323, III; Karczewski S., Jan Paweł II. Encyklopedia pontyfikatu 1978–2005, Radom 2005 s. 475; Męczennicy za wiarę 1939–1945, W. 1996 s. 329 (fot.); Podlewski S., Wierni Bogu i Ojczyźnie, W. 1985; – Domańska R., Pawiak. Więzienie Gestapo. Kronika 1939–1944, W. 1978; Duchniewski F. J., Męczennicy Prowincji Warszawskiej Kapucynów, w: Męczennicy miłości. Ojciec Pio i inni, L. 1999; Fijałkowski Z., Kościół katolicki na ziemiach polskich w latach okupacji hitlerowskiej, W. 1983; Marecki J., Dzieje zakonu kapucynów w okresie II Rzeczypospolitej, Kr. 2000; Prejs R., Błogosławiony brat Symforian Ducki. Męczennicy 1939–1945, Włocławek 2001 (fot.); Szołdrski W., Martyrologium duchowieństwa polskiego pod okupacją niemiecką w latach 1939–1945, „Sacrum Poloniae Millenium” T. 11: 1965 s. 317, 447; – Księga pamięci. Transporty Polaków z Warszawy do KL Auschwitz z 1940–1944, W.–Oświęcim 2000 I (fot.); Wanat L., Kartki z Pawiaka, W. 1978 s. 85; tenże, Za murami Pawiaka, W. 1972 s. 252; – „Analecta Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum” Vol. 115: 1999 s. 32–6; – Arch. Warsz. Prow. Kapucynów w Zakroczymiu: sygn. APW 2–IV–24 (dok. osobiste i zakonne, zachowane fragmenty koresp., relacje ze śmierci S-a), Jastrzębski A., Kapucyni prowincji polskiej po kasacie (sylwetki zmarłych w l. 1865–1975), Nowe Miasto nad Pilicą 1976 s. 307–13 (mszp.).
Roland Prejs