INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Tadeusz Ochlewski      Tadeusz Ochlewski, wizerunek na podstawie fotografii.

Tadeusz Ochlewski  

 
 
Biogram został opublikowany w 1978 r. w XXIII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Ochlewski Tadeusz (1894–1975), skrzypek, organizator życia muzycznego, wydawca. Ur. 22 III w Olszanie na Ukrainie, był synem Józefa, inżyniera-cukrownika, i Jadwigi z Konarzewskich. W l. 1913–15 studiował na wydziale elektromechanicznym politechniki w Petersburgu, od r. 1915 do r. 1917 w Konserwatorium Petersburskim (skrzypce u I. Nałbandjana). Dyplom ukończenia studiów muzycznych uzyskał w r. 1925 w Konserwatorium Warszawskim (skrzypce w klasie Stanisława Barcewicza), następnie przeszedł kurs interpretacji muzyki dawnej u Wandy Landowskiej w Paryżu. W l. 1910–17 występował jako skrzypek-solista i w zespołach kameralnych w kraju i w Rosji. Działalność koncertową prowadził O. przez cały okres międzywojenny. W l. 1921–31 był pierwszym skrzypkiem Opery Warszawskiej, w l. 1925–39 występował m. in. w założonym przez siebie Zespole Kameralnym Dawnej Muzyki «Trio-Sonata», od r. 1933 w Kwartecie Polskim wraz z Ireną Dubiską, Mieczysławem Szaleskim i Zofią Adamską. Od pierwszych lat niepodległości Polski O. prowadził szeroką i ożywioną działalność pedagogiczną w Warszawie: w l. 1927–8 w Niższej Szkole Muzycznej im. Chrapowickiego i Szkole Muzycznej Warszawskiej, w l. 1927–39 jako profesor Konserwatorium Warszawskiego, w l. 1932–43 w Szkole Budownictwa Instrumentów Muzycznych i w Krzemieńcu w Ognisku Wakacyjnym Liceum Krzemienieckiego (1926–39). Był inicjatorem w r. 1926, wspólnie z B. Rutkowskim, T. Zalewskim, E. Altbergemmo i Adolfem Chybińskim, Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Muzyki – akcji społecznej o pierwszorzędnym znaczeniu. Stowarzyszenie to organizowało bezpłatne audycje muzyki XVI i XVII w., głównie dla uczniów gimnazjów i szkół powszechnych. W r. 1928 z inicjatywy A. Chybińskiego, B. Rutkowskiego, Kazimierza Sikorskiego i O-ego powstało Wydawnictwo Dawnej Muzyki Polskiej, zaś z akcji tej w niedługim czasie zrodziła się idea Tow. Wydawniczego Muzyki Polskiej (TWMP) – polskiej oficyny muzycznej, która w centrum swej uwagi postawiła stworzenie dokumentacji muzyki polskiej. W l. 1930–7 O. był członkiem zarządu TWMP, następnie w l. 1937–9 dyrektorem. W r. 1934 TWMP powołało do życia dział zwany Organizacją Życia Muzycznego (ORMUZ), powierzając kierownictwo O-emu. ORMUZ rozwinęła bardzo owocną akcję popularyzacji: w l. 1934–9 zorganizowała na prowincji ok. 2000 koncertów i audycji.

W okresie drugiej wojny światowej O. brał udział w pracach Tajnego Związku Muzyków (TZM). Wśród koncertów, jakie zorganizował O. jako członek komisji koncertów prywatnych TZM, na podkreślenie zasługuje cykl tzw. Koncertów twórczości wojennej. Wielkie zasługi położył O. w akcji ratowania i zabezpieczenia zabytków muzycznych: rękopisów i rzadkich druków muzycznych. Dn. 6 IV 1945 Min. Kultury i Sztuki powierzyło O-emu zadanie utworzenia Polskiego Wydawnictwa Muzycznego (PWM), zarząd zaś TWMP oddał na ten cel swój zasób archiwalno-wydawniczy. W ciągu dwudziestu lat działalności na stanowisku dyrektora PWM (1945–65) w Krakowie O. stworzył jeden z najnowocześniejszych w Europie domów wydawniczych o wszechstronnym profilu. Szczególną troską otaczał O. edycje dawnej i współczesnej muzyki polskiej. Sam był twórcą i redaktorem cyklu „Florilegium Musicae Antiquae”; w swojej interpretacji wykonawczej opublikował kilkanaście utworów kompozytorów polskich XVII/XVIII w. (A. Jarzębski, M. Mielczewski, S. S. Szarzyński i in.). Z działalności edytorską wiązał O. zawsze działalność organizatorsko-koncertową. W l. 1948–50 był ponadto profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Po przejściu na emeryturę w r. 1965 przeniósł się do Warszawy, gdzie kierował zorganizowanym przez siebie uprzednio (21 I 1963) zespołem muzyki dawnej «Con moto ma cantabile». O. współpracował również z PSB (recenzent), publikował też liczne artykuły na tematy muzyczne w czasopismach „Śpiew w Szkole”, „Muzyka Polska”, „Ruch Muzyczny”. Zmarł 26 I 1975 w Warszawie. Odznaczony był m. in. Krzyżem Komandorskim Trzech Gwiazd (łotewski 1937), Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich (1950) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1959).

Ożeniony z Janiną Wysocką (1903–1975), pianistką i klawesynistką, miał córkę Marię.

 

Portret T. O-ego pędzla Macieja Makarowicza (1965) i marmurowa tablica poświęcona pamięci T. O-ego w PWM w Kr.; Podob. w Materiałach Red. PSB; – Mała Enc. Muzyki, W. 1960; Słown. Muzyków Pol., II; – Mycielski Z., Tadeusz Ochlewski, „Ruch Muzyczny” 1975 nr 5 s. 7; Waldorff J., Pożegnanie profesora, „Polityka” 1975 nr 9 IX; Z dziej. pol. kultury muzycz., II; – Wiłkomirski K., Wspomnienia, Kr. 1971; Zalewski T., Pół wielu wśród muzyków 1920–1970, Kr. 1977; – „Życie Liter.” 1975 nr 7; „Życie Warsz.” 1975 nr 25, 30.

Teresa Chylińska

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.