Semadeni Tadeusz, pseud.: Teodor, Witold (1902–1944), prawnik, pływak, sędzia i działacz sportowy, działacz konspiracyjny. Ur. 4 VI w Kaliszu, był synem Władysława Adolfa (zob.) i Heleny z domu Haberkant.
Od r. 1913 S. uczył się w Gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie. Wybuch pierwszej wojny światowej zastał go w Szwajcarii, gdzie następnie przez rok kontynuował naukę w College Classique Cantonal w Lozannie. W r. 1915 wrócił do Warszawy, do Gimnazjum Konopczyńskiego, skąd w VI klasie przeniósł się do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, w którym 5 VI 1920 otrzymał świadectwo dojrzałości. W czasie wojny polsko-sowieckiej od lipca do listopada t. r. służył ochotniczo w 9. dywizjonie artylerii konnej.
Od listopada 1920 S. studiował na Wydz. Prawa Uniw. Warsz., gdzie 28 X 1924 uzyskał dyplom magistra praw. Następnie od kwietnia 1925 kontynuował jeszcze krótko studia na Wydz. Filoz. tej uczelni. W r. 1925 zmienił obywatelstwo ze szwajcarskiego na polskie. Od listopada 1926 przygotowywał się przez niedługi czas do doktoratu na Wydz. Prawa Uniw. Warsz., ale już w r. 1927 rozpoczął aplikację sądową i ukończył ją w r. 1929. W t. r. został sędzią grodzkim w Łodzi, potem był kolejno sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie i od r. 1937 kierownikiem referatu wyszkoleniowego w Biurze Personalnym Min. Sprawiedliwości, a w r. 1939 – wiceprokuratorem Sądu Apelacyjnego w Warszawie.
Już od lat studenckich S. zajmował się intensywnie sportem. Był uważany za «ojca sportu pływackiego w Polsce» (Bogdan Tuszyński). W r. 1921 założył sekcję pływacką Akademickiego Związku Sportowego (AZS) w Warszawie, od t. r. wchodził do zarządu stołecznego AZS, w r. 1922 był organizatorem Polskiego Związku Pływackiego, autorem jego statutu i pierwszego regulaminu, od r. 1927 sekretarzem (prezes nie został wybrany, zatem to S. kierował związkiem), od r. 1932 – wiceprezesem, następnie kapitanem sportowym związku. W r. 1922 był organizatorem i sędzią głównym pierwszych mistrzostw Polski w pływaniu. W lipcu 1923 w Krakowie ustanowił pierwszy oficjalny rekord kraju w pływaniu na 100 m stylem dowolnym (1.38,4). W t. r. sprowadził do Polski belgijskiego trenera M. van Schelle, który po raz pierwszy zademonstrował tu nowy styl pływania – crawl.
Od r. 1923 S. współpracował z założonym właśnie pismem sportowym „Stadion” i wtedy uchodził za jednego z najlepiej zapowiadających się publicystów na niwie sportowej. W r. 1924 na łamach „Stadionu” relacjonował z Paryża pierwszy udział reprezentacji Polski w Igrzyskach Olimpijskich. Pisywał później także do „Przeglądu Sportowego”, „Sportu Wodnego” (początkowa nazwa pisma: „Wioślarz”), „Startu”. W r. 1925 startował w drużynie warszawskiego AZS, która zajęła III miejsce w pierwszych mistrzostwach kraju w piłce wodnej w Krakowie. W t. r. i w r. 1926 sprowadził do Polski pierwsze zagraniczne drużyny waterpolowe (z Budapesztu, Pragi i Brna), był jednym z najlepszych polskich sędziów waterpolowych. Działał też w Polskim Związku Lekkiej Atletyki. W r. 1925 jako członek delegacji polskiej uczestniczył w obradach Międzynarodowego Kongresu Sportowego w Pradze. W t. r. należał do współzałożycieli sportowej agencji telegraficznej «Centrosport». Wraz z Aleksandrem Zaleskim opracował pierwszy podręcznik Pływanie (Lw. 1928). W l. 1929–30 był członkiem zarządu Polskiego Związku Hokeja na Lodzie, w l. 1933–4 członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego, od r. 1933 członkiem Sądu Koleżeńskiego Związku Dziennikarzy Sportowych RP, w r. 1936 kierował polską ekipą pływacką na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie.
Wyreklamowany od służby wojskowej przez Min. Sprawiedliwości, S. uczestniczył jednak w kampanii wrześniowej 1939 r. Wrócił do Warszawy w grudniu t.r. W konspiracji należał do czołowych działaczy organizacji «Znak», od początku r. 1940 wchodził w skład jej prezydium. Po wejściu «Znaku» do Konfederacji Narodu (wrzesień 1940) i utworzeniu Konfederacji Zbrojnej (styczeń 1941) został kierownikiem sekcji sprawiedliwości w Oddziale IV Sztabu Głównego Konfederacji Zbrojnej, zaś po wejściu «Znaku» w skład Stronnictwa Pracy (SP) (marzec 1944) został wiceprezesem Rady Programowej SP. Jednocześnie od czerwca 1940 był sędzią Wojskowego Sądu Specjalnego (początkowo: Sądu Kapturowego) Okręgu Warszawa–Województwo Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) – Obszaru Warszawa Armii Krajowej (AK). Blisko współpracował także z Dep. Likwidacji Skutków Wojny i Dep. Sprawiedliwości Delegatury Rządu RP na Kraj. W grudniu 1943 przywiózł ze Lwowa do Warszawy Zofię Rapp (przybrane nazwisko Marie Springer) z wywiadu AK po jej ucieczce z rąk Gestapo. Od wiosny 1944 stał na czele referatu organizacyjnego nowo utworzonego Szefostwa Służby Sprawiedliwości Komendy Obszaru Warszawa AK.
W czasie powstania warszawskiego 1944 r. S. kierował Komisją Sądową, przekształconą w poł. sierpnia 1944 w Wojskowy Sąd Specjalny Obwodu Śródmieście–Południe Okręgu Warszawa AK, którego został przewodniczącym. Poległ 19 VIII 1944, rzucając butelkę benzyny na czołg niemiecki podczas walk o gmach Politechn. Warsz. Pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Walecznych. Nekrologi S-ego ukazały się w prasie powstańczej („Rzeczypospolita Pol.” nr 36, „Kur. Stołeczny” nr 14).
S. był żonaty od r. 1927 z Ireną z domu Konopacką (zob.). Miał z nią dwu synów: Allana Andrzeja (17 IV 1928 – 19 VIII 1944), harcerza Szarych Szeregów, żołnierza Zgrupowania AK «Golski», odznaczonego pośmiertnie Krzyżem Walecznych, który zginął tego samego dnia co ojciec w powstaniu warszawskim, i Zbigniewa (ur. 1 III 1934), profesora matematyki Uniw. Warsz.
Symboliczny grób S-ego znajduje się na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie, gdzie pochowani zostali żona i syn.
Kunert, Słown. konspiracji warsz., I (tamże bibliogr., fot. nr 108); Szulcowie J. i E., Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie, W. 1989 s. 208–9; – Budrewicz O., Sagi warszawskie, W. 1990 I/III 362–5 (fot.); Gozdawa-Gołębiowski J., Obszar Warszawski Armii Krajowej. Studium wojskowe, L. 1992; Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, Praca zbiorowa, red. J. Durko i in., W. 1989; Tucholski J., Cichociemni, W. 1984; Tuszyński R., Prasa i sport. W. 1981 (fot. s. 134, karykatura S-ego s. 178); tenże, Sportowe pióra, W. 1994 s. 205–12; tenże, Sprintem przez prasę sportową, W. 1975; Wryk R., Akademicki Związek Sportowy 1908– 1939, P. 1990 (fot.); tenże, Straty osobowe Akademickiego Związku Sportowego w latach II wojny światowej 1939–1945, P. 1991 s. 79 (fot. między s. 48 i 49); – Akademicki Związek Sportowy 1908–1983. Wspomnienia i pamiętniki, Oprac. R. Wryk, P. 1985 (fot. nr 21); Kalendarz informator sądowy W. na r. 1937, s. 32; na r. 1938, s. 16; toż na r. 1939, W. s. 16.
Andrzej Krzysztof Kunert